Οι ορθόδοξοι πληθυσμοί πού διαβιούν στα γεωγραφικά όρια της Βαλκανικής και Μικρασιατικής χερσονήσου, ελληνόφωνοι, δίγλωσσοι, πολύγλωσσοι, δεν αφομοιώνονται από τις άλλες θρησκευτικές κοινότητες των μουσουλμάνων. Εβραίων` και Αρμένιδων, ενώ συγκροτούν την ελληνίζουσα αυτοκρατορική οικουμένη, η οποία, πορεύεται με εκκλησιαστικό της κέντρο το Οικουμενικό Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως και τα άλλα ελληνόφωνα Πατριαρχεία της Ανατολής: Αλεξανδρείας, Αντιοχείας, Ιεροσολύμων, την Αρχιεπισκοπή Κύπρου καί την Αρχιεπισκοπή Σινά.
Στον αρχαιοελληνικό κόσμο, στην αυτοκρατορία του Μεγάλου Αλεξάνδρου, στον ελληνιστικό κόσμο, στην ρωμαϊκή εποχή, κυρίως όμως στη διάρκεια της αυτοκρατορίας της Κωνσταντινουπόλεως, δηλαδή στη Βυζαντινή Αυτοκρατορία, ο Ελληνισμός αποτελεί την κυρίαρχη πολιτισμική καί πνευματική δυναμική ταυτότητα, στην οποία εντάσσονται οι αλλόγλωσσοι, κυρίως σλαβόφωνοι καί βλαχόφωνοι, προκειμένου να δρέψουν τα πολλά και ακριβά αγαθά πού τους προσπόριζε ο Ελληνικός πολιτισμός. Η εκπαίδευση όλων των βαθμίδων, σ` όλους αυτούς τους χριστιανικούς αιώνες των αυτοκρατορικών κατά μείζονα λόγο σχημάτων ήταν ελληνόφωνη. Η εργασία στις διοικητικές υπηρεσίες καί δομές της αυτοκρατορίας, από την Εκκλησία μέχρι την εκπαίδευση, τον στρατό καί τη διοίκηση, προϋπόθετε την ελληνομάθεια την οποία καλούνταν να αποκτήσουν οι ορθόδοξοι αλλόγλωσσοι, για να ενσωματωθούν με τους απογόνους τους στις διοικητικές δομές των διαδοχικών αυτοκρατοριών.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]