Η φύση λειτουργεί σαν ένας απέραντος και αιώνιος μηχανισμός. Ποτέ δεν θα τον βρεις ίδιο, τίποτε δεν θα είναι όπως τις προηγούμενες στιγμές ούτε και όπως τις επόμενες. Υπάρχει συνεχώς αλλά ταυτόχρονα και δεν υπάρχει όπως πριν. Διότι, εάν βγάλουμε τα προηγούμενα και τα επόμενα, το παρόν είναι μία χρονική στιγμή με μηδενικές διαστάσεις. Δηλαδή ανά πάσαν στιγμήν είμαστε ένα μηδέν; Και βέβαια, περί αυτού πρόκειται. Είμαστε συνεχώς ένα μηδέν, το οποίο όμως έχει αφήσει τα απόνερά του στο παρελθόν και δυναμικά διακηρύττει την ύπαρξή του στο μέλλον. Ακατανόητο. Ασύλληπτο στο νου. Παρανοϊκό! Σωστά όλα αυτά, εκτός εάν βάλεις μπροστά σε αυτό το μηδέν που λέγεται ύπαρξη, «το κάτι Άλλο».
