ΙΣΩΣ ΚΑΜΙΑ ΑΛΛΗ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑ μορφὴ τοῦ εὐριπιδικοῦ στερεώματος δὲν ἀντι-
στέκεται τόσο στὶς συνήθεις ταξινομήσεις καὶ δὲν εἶναι τόσο πολυδιάστατη
καὶ ἀντιφατικὴ ὅσο ἡ Μήδεια [...]. Τὴν ἀρχικὴ εἰκόνα τῆς ἀπόγνωσης διαδέ-
χονται εἰκόνες ἀνησυχητικὲς καὶ ἀπειλητικές, ποὺ ἐπιτείνονται ἀπὸ τὶς σπα-
ρακτικὲς κραυγὲς καὶ τὶς κατάρες ποὺ ἐκστομίζει ἀθέατη ἡ Μήδεια ἔσωθεν.
Ἀπὸ τὴ στιγμὴ ὡστόσο ποὺ ἐμφανίζεται στὴ σκηνὴ χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀξιο-
θαύμαστη αὐτοκυριαρχία. Μετερχόμενη ἄλλοτε θεμιτὰ καὶ ἄλλοτε ἀθέμιτα μέ-
σα, προσεταιρίζεται, ἐξουδετερώνει ἢ χειραγωγεῖ ἀλληλοδιαδόχως ὅλους ὅσοι
βρίσκονται ἀπέναντί της, τὸν χορὸ Κορινθίων γυναικῶν, τὸν Κρέοντα, τὸν
Αἰγέα καὶ τὸν Ἰάσονα, ὥστε νὰ μπορέσει νὰ ἐξυφάνει καὶ νὰ ἐκδιπλώσει βαθ-
μιαῖα τὸ σχέδιο ἐκδίκησης, ἀπροσδόκητο ἐπιστέγασμα τοῦ ὁποίου συνιστᾶ ἡ
παιδοκτονία. Μόνο στὴν κομβικῆς σημασίας σκηνὴ τοῦ διάσημου «μονολό-
γου» ἡ Μήδεια ταλαντεύεται πρὸς στιγμὴν καὶ παλινδρομεῖ. [...] Στὴ σκηνὴ
τῆς ἐξόδου ἡ Μήδεια, ποὺ βρίσκεται ἤδη πάνω στὸ φτερωτὸ ἅρμα ἔχοντας
μαζί της τὰ νεκρὰ σώματα τῶν παιδιῶν, σχεδὸν ἐξισώνεται μὲ θεὸ ἀπὸ μηχα-
νῆς καὶ ἀπευθύνεται στὸν ἀποσβολωμένο Ἰάσονα, σ’ αὐτὸν τὸν ἀνελέητο
ὕστατο διάλογο, ἀπὸ θέση ἀπόλυτης ἐπιβολῆς.
Μιὰ πρώτη μορφὴ τῆς μετάφρασης τῆς Μήδειας παρουσιάστηκε στὸ θέα-
τρο τὸ 2006. Στὰ χρόνια ποὺ πέρασαν ἀναθεωρήθηκε ἀρκετὲς φορές, ὡστόσο
ὁ προσανατολισμὸς στὸ θέατρο παρέμεινε σταθερός, χωρίς, ἐννοεῖται, νὰ
ἀγνοεῖται ὁ ἀναγνώστης. Γιὰ τὶς δικές μου ἀντιλήψεις, ἡ ἀναφορὰ στὸ θέατρο
συνεπάγεται, μεταξὺ ἄλλων, αὐξημένη μέριμνα γιὰ τὸν ρυθμὸ τοῦ μεταφρα-
σμένου λόγου καὶ ἀποφυγὴ τῶν ποικιλώνυμων εὐκολιῶν. Συνεπάγεται ἐπίσης
[...] προσήλωση στὴν ἀκρίβεια. Καὶ δὲν ἐννοῶ τὴν (ἐνίοτε ἀπατηλή) ἀκρίβεια
τοῦ γράμματος, ἀλλὰ τὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐπίμοχθης προσπάθειας ποὺ ἀξιο-
ποιεῖ τὰ βαθύτερα κοιτάσματα τοῦ ἀρχαίου κειμένου καὶ φιλοδοξεῖ νὰ συγ-
κροτήσει λόγο οὐσία περιεκτικὸ καὶ θεατρικὰ δραστικό, ἀποφεύγοντας ἰσοπε-
δωτικὲς ἐπιλογὲς καὶ διασώζοντας στὸν μέγιστο δυνατὸ βαθμὸ τὸ «ἀνάγλυ-
φο» τοῦ πρωτοτύπου.

Θ. Κ. ΣΤΕΦΑΝΟΠΟΥΛΟΣ