Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789608645325
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Μετέωρα... μία λέξη που αυτόματα σε οδηγεί σε ένα κόσμο επέκεινα του κόσμου τούτου. Στα χρόνια μεταξύ 1358 και 1368, ο Άγιος Αθανάσιος ο Μετεωρίτης κατοίκησε αρχικά σε ένα μικρό ναό πάνω σ’ ένα βράχο, αργότερα δε ανέβηκε πάνω στην τοποθεσία «Πλατύλιθον», όπου έκτισε και τη Μονή της Μεταμορφώσεως και της Παναγίας, η οποία με τα χρόνια έγινε και η εξοχοτέρα μονή. Ο Άγιος Αθανάσιος μετονόμασε το βράχο «Πλατύλιθον» σε βράχο «Μετέωρου». Από τότε όλοι οι γύρω υπερυψωμένοι βράχοι ονομάζονται «Μετέωρα». Όμως αν παρατηρήσεις τη μοναστική πολιτεία που ιδρύθηκε το 14ο αιώνα και χτίστηκε πάνω στα απόκρημνα και σουβλερά βράχια, που δεσπόζουν πάνω από την πολιτεία της Καλαμπάκας, έχεις την αίσθηση ότι τα βράχια των Μετεώρων, ως μετέωρη ύλη, εκπορεύτηκαν εκ του ουρανού και καρφώθηκαν στη γη. Στα Βυζαντινά χρόνια, στα μοναστήρια η δύναμη των μοναχών αυξήθηκε πάρα πολύ, και στη διάρκεια της Τουρκοκρατίας η Μοναχική αυτή πολιτεία, λόγω πολλών προνομίων, γνώρισε μεγάλη ακμή. Σήμερα, μόνο τέσσερις μονές διατηρούνται εν ενεργεία. Η Μονή Μετεώρου (πρωτάτο), η Μονή Βαρλαάμ, η Μονή της Αγίας Τριάδας, και η Μονή του Άγιου Στεφάνου. Οι μονές, ως κτίσματα, παρουσιάζουν αρχιτεκτονικές αναλογίες με εκείνες του Αγίου Όρους, ενώ στα σκευοφυλάκια φυλάσσονται κειμήλια και χειρόγραφα μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Ο γνωστός φωτογράφος Κώστας Παπακωνσταντίνου αυτή τη φορά ζουμάρισε με το φακό του την ερημική και απόμακρη κοινωνία των μοναχών των Μετεώρων. Η φωτογραφική του μηχανή κατέγραψε τα ησυχαστήρια, καθώς και εσωτερικές και εξωτερικές λεπτομέρειες, κοντινές και μακρινές απόψεις του τοπίου. Η σκιά και το φως είναι το φωτογραφικό παιχνίδι του καλλιτέχνη φωτογράφου. Έχω την αίσθηση πως οι φωτογραφίες αυτές του Παπακωνσταντίνου με θέμα τα «Μετέωρα» είναι η δική του προσευχή και δέηση προς τον Ουρανό.
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
Νίκος Καρούζος (1926-1990). Ο Νίκος Καρούζος του Δημήτρη και της Κωνσταντίνας, το γένος Πιτσάκη, γεννήθηκε στο Ναύπλιο. Ο πατέρας του ήταν δάσκαλος στρατευμένος στο Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο, διώχτηκε κατά τη διάρκεια του εμφυλίου και εξορίστηκε μετά τη συνθηκολόγηση της Βάρκιζας. Η μητέρα του ήταν κόρη ιερωμένου και δασκάλου. Κατά τη διάρκεια των γυμνασιακών του χρόνων ο Καρούζος έδρασε στην ΕΠΟΝ και εξορίστηκε στην Ικαρία (1947) και στη Μακρόνησο (1951), από όπου έφυγε τελικά το 1953 μετά από νευρικό κλονισμό. Παντρεύτηκε δύο φορές, το 1955 τη Μαρία Δαράκη, με την οποία έζησε λίγους μόλις μήνες και το 1963 τη Μαίρη Μεϊμαράκη, από την οποία χώρισε το 1980. Από το 1981 και ως το τέλος της ζωής του τον συντρόφεψε η Εύα Μπέη. Σπούδασε νομικά και πολιτικές επιστήμες στην Αθήνα, δεν ολοκλήρωσε όμως τις σπουδές του, καθώς ήδη από το 1941 είχε στραφεί στην ποίηση. Το 1949 πραγματοποίησε την πρώτη επίσημη εμφάνισή του στο χώρο των γραμμάτων με τη δημοσίευση του ποιήματός του "Σίμων ο Κυρηναίος" στο περιοδικό "Ο Αιώνας μας". Η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο "Η επιστροφή του Χριστού" εκδόθηκε το 1954. Στους λογοτεχνικούς κύκλους έγινε πιο γνωστός στη δεκαετία του ʼ60 με τις συλλογές "Η έλαφος των άστρων", "Ο υπνόσακκος" και "Πενθήματα". Ακολούθησαν πολλές ακόμη συλλογές και συγκεντρωτικές εκδόσεις των ποιημάτων του ως τη συγγραφή του τελευταίου του ποιητικού έργου "Αιώρηση", γραμμένου στις 29 Αυγούστου 1990 στο νοσοκομείο Υγεία, όπου ο ποιητής νοσηλευόταν τα δύο τελευταία χρόνια της ζωής του, άρρωστος από καρκίνο. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά όπως "Νέα Εστία", "Αθηναϊκά Γράμματα", "Ευθύνη", "Σπείρα", "Τομές", "Η Λέξη". Τιμήθηκε με το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1963), το Βραβείο της Ομάδας των Δώδεκα (1963), το Α΄ Εθνικό Βραβείο Ποίησης, από κοινού με τους Τάκη Βαρβιτσιώτη και Μίλτο Σαχτούρη (1972) και το Α΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1988). Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Καρούζου βλ. Ι. Μ. Χατζηφώτης, "Καρούζος Ν.Δ.", στη "Μεγάλη εγκυκλοπαίδεια της νεοελληνικής λογοτεχνίας", τ. 8, Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. [1968], Αλέξανδρος Αργυρίου, "Νίκος Καρούζος", στο "Η ελληνική ποίηση· η πρώτη μεταπολεμική γενιά", Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Αλέξης Ζήρας, "Καρούζος Νίκος", στο "Παγκόσμιο βιογραφικό λεξικό", τ. 4, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Κωστής Παπακόγκος, "Αιχμάλωτος της ελευθερίας", περιοδικό "Η λέξη", τχ. 88-89, 10-11/1989, Ελισσάβετ Λαλουδάκη, "Νίκος Καρούζος (1926-1990): Χρονολόγιο", περιοδικό "Διαβάζω", τχ. 393, 2/1999 και Αλέξης Ζήρας, "Καρούζος, Νίκος" στο "Λεξικό νεοελληνικής λογοτεχνίας", Αθήνα, Εκδόσεις Πατάκη, 2007.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
