Διακόσια χρόνια από τη μεγάλη εθνικοαπελευθερωτική Επανάσταση του 1821, η Ελλάδα διανύει μια από τις χειρότερες περιόδους στην Ιστορία της. Η οικονομική της χρεωκοπία και η επιβληθείσα οικονομική κηδεμονία από το 2010 κατέδειξε το ευάλωτο και εύθραυστο της σύγχρονης πορείας της, καθώς και τον θρυμματισμό των ελπίδων, που δημιουργήθηκαν κατά τη Μεταπολίτευση για ριζική αλλαγή σελίδας. Οι διαχρονικές πληγές και στρεβλώσεις, που διατρέχουν όλη τη σύγχρονη Ιστορία της, ουδέποτε εξαλείφθηκαν, απλώς μεταμορφώθηκαν με σύγχρονο προσωπείο, κρατώντας τη χώρα πίσω. Τα ερωτήματα παραμένουν δραματικά και αναπάντητα: Γιατί η Ελλάδα, παρά τα ισχυρά συγκριτικά πλεονεκτήματά της ιδιαίτερα στην περίοδο της Μεταπολίτευσης, δεν κατόρθωσε να ξεφύγει από την ειμαρμένη, αλλά οπισθοχώρησε, οδηγούμενη στη χρεωκοπία και τη μνημονιακή κηδεμονία, αντιμετωπίζοντας και πάλι το φάσμα νέων εθνικών ακρωτηριασμών;