Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789602214718
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Οι μεταλλαγές στο χώρο των πόλεων και στους αστικούς συντελεστές τους απαντούν από την αρχή της συγκρότησής τους, είναι σύμφυτες με την ιστορία τους και συμβάλλουν στην εξέλιξη και την ανάπτυξή τους. Συχνά, εντούτοις, προκαλούν σημαντικές ασυνέχειες στη μορφή και τη λειτουργία τους και αλλοιώνουν τα βασικά χαρακτηριστικά τους, την ιστορική τους σημασία και τις αξίες που εμπεριέχουν.
Οι κοινωνικές και πολιτικές μεταβολές που επιτελούνται κάτω από το όραμα της ενιαίας Ευρώπης, η παγκοσμιοποίηση, οι μετανάστες, η γήρανση του πληθυσμού, η ευκολία μετακινήσεων και ανταλλαγών, η έμφαση στον ιδιωτικό τομέα και το κεφάλαιο, η μείωση των κοινωνικών παροχών και της οικονομικής στήριξης από το κράτος, η μείωση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς το κράτος, είναι μερικές από τις σημαντικές μεταβολές που διαμορφώνουν το σκηνικό των σημερινών πόλεων.
Οι οικονομικές και τεχνολογικές μεταβολές, που ακολουθούν ρυθμούς ταχύτερους από οποιαδήποτε άλλη εποχή, συνιστούν επίσης βασική παράμετρο των μεταβολών στο κτισμένο περιβάλλον, στις κάθε είδους δραστηριότητες που επιτελούνται στο χώρο της πόλης και εν γένει στον τρόπο ζωής. Οι νέες οικονομικές δραστηριότητες με την ένταση εισόδου τους στο χώρο της πόλης, συχνά υπερβαίνουν τις δυνατότητες των παλαιών κελυφών και τα παραμορφώνουν, δημιουργούν περιβαλλοντικά προβλήματα, φορτίζουν τα τεχνολογικά και μεταφορικά δίκτυα, δημιουργούν προβλήματα στην εξέλιξη και την ανάπτυξη του χώρου και ενίοτε διασπούν την κοινωνική και πολιτιστική του συνέχεια.
Το φυσικό περιβάλλον επίσης μεταβάλλεται και υποβαθμίζεται, δεδομένου ότι φορτίζεται δυσανάλογα από την αύξηση των οικονομικών δραστηριοτήτων και τις συνεχείς επεκτάσεις του δομημένου χώρου και η χρήση του μεταβάλλεται με την εγκατάλειψη της πρωτογενούς παραγωγής και την επέκταση των δικτύων. Το άμεσο περιαστικό περιβάλλον υφίσταται τις περισσότερες μεταβολές. Η μόλυνση και η υπερεκμετάλλευση των μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων αποτελούν βασικά σύγχρονα προβλήματα άμεσα σχετιζόμενα με τις επιτελούμενες μεταβολές στο χώρο της πόλης.
Οι πολεοδομικές μεταβολές που προκαλούνται από τις συνεχείς επεκτάσεις και μεταβολές των ορίων των πόλεων, από την ένταση της πυκνότητας ή ενίοτε από την εγκατάλειψη τμημάτων πόλης, από λειτουργικές μεταλλαγές και από μεταβολές των κτισμάτων, αλλοιώνουν συχνά την ιδιαίτερη ταυτότητα και το χαρακτήρα των πόλεων, με τον ανεξέλεγκτο τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούνται. [...]
Ο Δημήτρης Παπαλεξόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα το 1953. Είναι αρχιτέκτων μηχανικός, επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Αρχιτεκτόνων του Εθνικού Μετσοβίου Πολυτεχνείου. Σπούδασε στο ΕΜΠ και έκανε τις μεταπτυχιακές σπουδές του στη Γαλλία. Έχει συμμετάσχει σε ερευνητικά προγράμματα στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με θέματα την κατοικία, τις προδιαγραφές αποδόσεων, τις εφαρμογές των νέων τεχνολογιών στην αρχιτεκτονική. Έχει διδάξει σε σχολές του εξωτερικού και στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ από το 1991. Από το 1999 είναι υπεύθυνος του μεταπτυχιακού μαθήματος "Από τον συνολικό σχεδιασμό στην καθολική διαχείριση, αρχιτεκτονική και κοινωνία των πληροφοριών" του ΔΠΜΣ "Αρχιτεκτονική - σχεδιασμός του χώρου" του Τμήματος Αρχιτεκτόνων ΕΜΠ. Σε συμμετοχές του σε συνέδρια και σε δημοσιεύσεις του έχει αναφερθεί στις αλλαγές που υφίσταται ο σχεδιασμός του χώρου στην κοινωνία των πληροφοριών. Ασκεί επαγγελματική δραστηριότητα από το 1977 με εκπονήσεις πολεοδομικών μελετών και μελετών κτιριακών έργων του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα. Τα τελευταία χρόνια εστιάζει το ενδιαφέρον του σε μελέτες κτιριακών έργων που αντιμετωπίζουν τη συνύπαρξη ψηφιακής τεχνολογίας και φυσικού χώρου.
Η Αθηνά Χατζή γεννήθηκε το 1975 στο Θέρμο Αιτωλίας. Σπούδασε αρχαιολογία και ιστορία της τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, καθώς και αρχαιολογία και
ανθρωπολογία στο Πανεπιστήμιο Μπέρκλεϊ των ΗΠΑ, του οποίου αναγορεύθηκε
διδάκτωρ το 2004. Διδάσκει ανθρωπολογία στην Αρχιτεκτονική Σχολή του
Πανεπιστημίου Πατρών, αρχαιολογία στο Ελληνικό Ανοικτό Πανεπιστήμιο και
ιστορία της τέχνης στο Ανοικτό Πανεπιστήμιο Κύπρου. Κατά περίσταση,
μεταφράζει κείμενα κυρίως των κοινωνικών επιστημών, γράφει, διαβάζει
και διασχίζει τον Ατλαντικό κατά το δοκούν.
Ο Αριστείδης Αντονάς ξεκίνησε τις σπουδές του στο τμήμα Βιολογίας του Πανεπιστημίου Αθηνών αλλά τις εγκατέλειψε το 1984 για να αποφοιτήσει ως Αρχιτέκτων Μηχανικός από το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο. Εγκαταστάθηκε στο Παρίσι το 1988 και υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στο Τμήμα Φιλοσοφίας του Πανεπιστημίου της Nanterre. Δίδαξε φιλοσοφία, θεωρία της αρχιτεκτονικής αλλά και αρχιτεκτονικό σχεδιασμό σε πανεπιστήμια όπως το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο, το Massachussets Institute of Technology και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας.
Από την ηλικία των δέκα ετών (κατά τις θερινές διακοπές, όσο έλειπε από την πόλη) παρουσίασε έντονη αλλεργική δύσπνοια που τον ανάγκαζε να μένει ξύπνιος τις νύχτες. Άρχισε να γράφει στη διάρκεια των μοναχικών αυτών αϋπνιών, στην αρχή θεατρικά έργα και κατόπιν πεζογραφία. Μαζί με τον εικαστικό καλλιτέχνη Ζάφο Ξαγοράρη και την ποιήτρια Φοίβη Γιαννίση (που έζησε μαζί του επί δεκαεπτά χρόνια) εξέδωσε το λογοτεχνικό περιοδικό "Μαύρο Μουσείο" που κυκλοφόρησε το 1986 με ψευδυπόγραφα κείμενα, διανθισμένα με πλαστά βιογραφικά υποτιθεμένων πεζογράφων: τα δημοσιεύματα παρουσιάζονταν αναμεμειγμένα με αληθινά στοιχεία που φανέρωναν τους πραγματικούς συντελεστές του περιοδικού. Ο συγγραφέας Ε. Χ. Γονατάς (από τους λίγους που αντελήφθησαν τη φάρσα) έγινε ο δάσκαλός του στη γραφή και στην ανάγνωση. Κατά τη διαμονή του στο Παρίσι ο Αντονάς γνώρισε τη φιλοσοφική σκηνή της εποχής και ήρθε σε επαφή με τον Jacques Derrida. Επέστρεψε από την Γαλλία και εργάστηκε ως επαγγελματίας αρχιτέκτων: έκτισε κατοικίες και καταστήματα, σχεδίασε επίσης σειρά κτισμάτων χωρίς εργοδοτική εντολή, προτείνοντας την εγκατάσταση ιδιόμορφων κτιριολογικών προγραμμάτων σε ειδικές τοποθεσίες. Τα λογοτεχνικά του κείμενα χαρακτηρίστηκαν εν σμικρύνσει φιλοσοφικά μυθιστορήματα, αφηγήματα τρόμου, περιπετειώδεις ιστορήσεις, αστυνομικά διηγήματα, οικογενειακά χρονικά, μινιμαλιστικές καταγραφές, αδύνατοι αποχωρισμοί, αποκρυφιστικές αλληγορίες, ηθικές παραβολές.
Η Ελένη Πορτάλιου γεννήθηκε στο Ρέθυμνο και μετακόμισε με την οικογένειά της στην Αθήνα για να σπουδάσει αρχιτεκτονική. Σήμερα είναι καθηγήτρια στην Αρχιτεκτονική Σχολή του ΕΜΠ. Από την εποχή της δικτατορίας μέχρι σήμερα έχει συνεχή κοινωνική και πολιτική δράση. Αρθρογραφεί συστηματικά και έχει δημοσιεύσει θεωρητικά επιστημονικά κείμενα και έργα σε θέματα πόλης, κοινωνικών κινημάτων και δημοκρατίας.
Ο Γιώργος Παρμενίδης είναι δρ. αρχιτέκτων μηχανικός, καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π., στον Τομέα Αρχιτεκτονικής Γλώσσας, Επικοινωνίας και Σχεδιασμού. Επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του στην κατανόηση της διαδικασίας του σχεδιασμού, εφαρμόζει τη θεωρία και πρακτική σχεδιασμού του αντικειμένου καθημερινής χρήσης για μια εις βάθος προσέγγιση του φαινομένου. Κυριότερες μελέτες: "Ιδεολογία, τεχνική και οικονομικές διακυμάνσεις στην παραγωγή του βιομηχανικού αντικειμένου: Το κάθισμα στη δεκαετία 1920" (1983), "Η μορφή του σχεδιασμένου αντικειμένου. Το πρόβλημα της περιγραφής" (1989). Ακολουθούν επιστημονικές δημοσιεύσεις ερευνητικού έργου, άρθρα και ανακοινώσεις σε θέματα θεωρίας και μεθοδολογίας του σχεδιασμού, συμμετοχές σε εκθέσεις σχεδιασμού επίπλων και αντικειμένων, συμμετοχές σε ερευνητικά προγράμματα με δημόσιους φορείς, διακρίσεις σε διαγωνισμούς αρχιτεκτονικής, σχεδιασμού αντικειμένων και εικονογράφησης βιβλίων. Εφαρμοσμένη επιστημονική δραστηριότητα: αρχιτεκτονική εσωτερικών χώρων, σχεδιασμός εκθέσεων, σχεδιασμός επίπλων και αντικειμένων, σχεδιασμός βιομηχανικών προϊόντων.
Η Ελίζα Παναγιωτάτου είναι ομότιμη καθηγήτρια Πολεοδομίας και Χωροταξίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (ΕΜΠ). Γεννήθηκε στο Αργοστόλι Κεφαλονιάς και σπούδασε στη Σχολή Αηδονοπούλου, στο ΕΜΠ (πτυχίο Αρχιτεκτονικής), στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια (MS Αστικού Σχεδιασμού) και στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου (διδακτορικό στον Αναπτυξιακό Σχεδιασμό και τη Χωροταξία). Πριν εκλεγεί σε διδακτική θέση στο Πολυτεχνείο, απασχολήθηκε ως ειδική επιστήμονας στη Γραμματεία του Εθνικού Συμβουλίου Χωροταξίας και Περιβάλλοντος. Το 1984 εξελέγη αναπληρώτρια καθηγήτρια στον Τομέα Πολεοδομίας-Χωροταξίας της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ και το 1990 τακτική καθηγήτρια στην ίδια Σχολή. Πυρήνας των επιστημονικών ενδιαφερόντων της υπήρξαν η έρευνα για τα ζητήματα ανάπτυξης και σχεδιασμού του χώρου και η συστηματική διερεύνηση στρατηγικών και πρακτικών για τη σύνδεσή τους με τις σπουδές. Για τη συλλογική προώθησή τους και τη διαμόρφωση προσεγγίσεων και πολιτικών ευαίσθητων στην ελληνική πραγματικότητα εισηγήθηκε, το 1993, την ίδρυση του Εργαστηρίου Σχεδιαστικής Μεθοδολογίας και Ρύθμισης του Χώρου. Δημιούργησε διεπιστημονικές ομάδες -με νέους ερευνητές- και συντόνισε έργα βασικής, κυρίως, αλλά και εφαρμοσμένης έρευνας, με διαχρονικό ερευνητικό προσανατολισμό τη διερεύνηση των διαδικασιών χωρο-κοινωνικής εξέλιξης και τη διαμόρφωση πολιτικών και πρακτικών για το σχεδιασμό του χώρου. Ως πρόεδρος και αντιπρόεδρος της Συγκλητικής Επιτροπής Μεταπτυχιακών Σπουδών του ΕΜΠ συνέβαλε για πολλά χρόνια στον σχεδιασμό στρατηγικής για την ίδρυση, ανάπτυξη και οργάνωση των μεταπτυχιακών σπουδών στο ΕΜΠ. Διετέλεσε ιδρυτικό μέλος της ΕΔΕ του Διατμηματικού Προγράμματος "Περιβάλλον και Ανάπτυξη", εκπρόσωπος της Συνόδου Πρυτάνεων Ελληνικών Πανεπιστημίων στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την πολιτική έρευνας και εκπρόσωπος της Ελλάδας σε επιτροπές του ΟΟΣΑ, του European Science Foundation -μέλος του πυρήνα για τις κοινωνικές επιστήμες- κ.ά. διεθνών οργανισμών. Δίδαξε σε πανεπιστήμια στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ και έλαβε μέρος σε διεθνείς συνεργασίες. Επίσης, διετέλεσε διευθύντρια του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και πρόεδρος του Διοικητικού του Συμβουλίου, μεταξύ 1999-2002. Κατά την ακαδημαϊκή θητεία της στο ΕΜΠ διετέλεσε διευθύντρια του Τομέα Πολεοδομίας-Χωροταξίας, αναπληρώτρια πρόεδρος του Τμήματος Αρχιτεκτόνων, διευθύντρια του Εργαστηρίου Σχεδιαστικής Μεθοδολογίας και Ρύθμισης του Χώρου, εκπρόσωπος της Σχολής Αρχιτεκτόνων στη Σύγκλητο, καθώς και μέλος επιτροπών για θέματα ανάπτυξης, εκπαίδευσης και έρευνας στη Σχολή Αρχιτεκτόνων, στο ΕΜΠ και σε άλλους δημόσιους φορείς.