[...] Όπως παρατηρεί ο Μ. Βίττι, ο Τερτσέτης διοχετεύει την αρχαιολατρία του σε ζωηρούς στίχους, δανεισμένους ακόμη και αυτούσιους από το δημοτικό τραγούδι.
Ο Τερτσέτης διαλέγει μυθολογικά και ιστορικά θέματα, ακόμη ηρωικά γεγονότα του Εικοσιένα, και τα αναπλάθει ελεύθερα. Αναμιγνύει θεούς και ημίθεους με γενναίους της Ελληνικής Επανάστασης, όπως και συγκαιρινούς του. Κατά τον Γ. Βαλέτα, προσπαθεί να συνυφάνει τον αρχαίον ελληνικόν βίον μετά του νέου δημοτικού. Πάντως, αποδεικνύεται ικανός στην εικονοπλασία και ευρηματικός σε εναργείς παρομοιώσεις και υποβλητικές μεταφορές.
Όλως ιδιαιτέρως επαινείται από τους κριτές του Ράλλειου Διαγωνισμού `Το όνειρον του βασιλέως κατά τον Σεπτέμβριον του 1853`, παρόλο που ούτε και αυτό βραβεύεται. Αυτό το ποίημα ξεχωρίζει, και ο Κωστής Παλαμάς. Ίσως, γιατί σε αυτό το ποίημα ο Τερτσέτης εμπνέεται από γεγονότα της εποχής του· τον Κριμαϊκό πόλεμο και τις αμφιταλαντεύσεις του Όθωνα μεταξύ των Δυτικών Συμμάχων και της Ρωσίας. Το ποίημα είναι γραμμένο στο πρότυπο της Θείας Κωμωδίας του Δάντη· ο Όθων, στη διάρκεια μιας νυχτερινής αϋπνίας, συνομιλεί με τον Καποδίστρια, ο οποίος εξέρχεται από την τοιχογραφία της αίθουσας των ανακτόρων και τον συνοδεύει στον Άδη. Εκεί ο Όθων συμβουλεύεται τους σοφούς του Γένους.
Η ποιητική συγκομιδή του Τερτσέτη συμπληρώνεται με μία σαπφική ωδή που συνέθεσε, το 1859 για τη θεμελίωση της Σιναίας Ακαδημίας Αθηνών από τον Όθωνα. Δύο έμμετρες συνθέσεις και ένα δράμα, στα ιταλικά. Και το ύστερο ποίημα, `Η κόρη του Σεϊσλάμη`, που έμεινε ανέκδοτο. Να ολοκληρώσουμε με μία τελευταία παρατήρηση που, κατά τη γνώμη μας, ισχύει για ολόκληρο το ποιητικό έργο του Τερτσέτη: Παρόλο που ο ίδιος έζησε σε ρομαντικά χρόνια, στα ποιήματα του δεν υπερισχύει ο ρομαντισμός.
[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]
Γεώργιος Τερτσέτης (1800- 1873). Ο Γεώργιος Τερτσέτης, δικαστικός και νομικός, γιος του Ναθαναήλ Τερτσέτη και της Κατερίνας Στρούντζα, γεννήθηκε στη Ζάκυνθο το 1800. Η οικογένειά του καταγόταν από τη Μασσαλία και θρησκευτικά ανήκε στο ρωμαιοκαθολικισμό. Πρώτος δάσκαλός του στάθηκε ο ιερέας Lorenzo di Remo. Σπούδασε νομικά στη Μπολώνια και την Πάντοβα, όπου παρακολούθησε επίσης μαθήματα ιταλικής φιλολογίας και εντάχθηκε στο κίνημα του καρμποναρισμού. Όταν επέστρεψε στον ελλαδικό χώρο μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και στάλθηκε στην Πελοπόννησο για την οργάνωση του Αγώνα, επέστρεψε όμως σύντομα για λόγους υγείας στη Ζάκυνθο, όπου ήρθε σʼ επαφή με το Μάρκο Μπότσαρη και τον κύκλο του Σολωμού. Την περίοδο του Καποδίστρια πολέμησε στη δυτική Ρούμελη και από το 1832 καθηγητής γαλλικών και ιστορίας στο προκαταρκτικό σχολείο και αργότερα καθηγητής στρατιωτικής ιστορίας στη στρατιωτική σχολή του Ναυπλίου. Το 1833 έγραψε το ποίημα Το φίλημα, αφιερωμένο στον Όθωνα, σε γλώσσα εμπνευσμένη από το δημοτικό τραγούδι. Ήταν ένας από τους δικαστές του Κολοκοτρώνη στη δίκη του Ναυπλίου (1834) και κατόπιν άρνησής του να υπογράψει την καταδικαστική απόφαση διώχθηκε από το αξίωμά του και παραπέμφθηκε σε δίκη, όπου αθωώθηκε μετά τη γνωστή απολογία του. Παραιτήθηκε ωστόσο κι έφυγε για το Παρίσι, όπου έμεινε ως το 1844. Εκεί συνδέθηκε με το Φλωριέλ, τον Γκιζώ και άλλους. Γύρισε στην Αθήνα, όπου εργάστηκε ως αρχειοφύλακας της Βουλής των Ελλήνων. Το 1847 δημοσίευσε την ποιητική συλλογή Απλή γλώσσα με ποιήματα δικά του και άλλων και το 1856 δύο μεγάλα σε έκταση ποιήματα με τίτλους Οι γάμοι του μεγάλου Αλεξάνδρου και Κορίννα και Πίνδαρος. Άλλα έργα του: La morte di Socrate (δράμα), διάφορα πεζά, ποιήματα, λόγοι, διαλέξεις μια κωμωδία του 1858 και μεταφράσεις (του Πλατωνικού Κρίτωνος κ.α.). Το 1861 ταξίδεψε στην Ιταλία ως απεσταλμένος του Όθωνα και το 1866 στην Ευρώπη απεσταλμένος της ελληνικής κυβερνήσεως, με αφορμή την επανάσταση στην Κρήτη. Κατά τη διάρκεια αυτού του ταξιδιού παντρεύτηκε στο Παρίσι τη γαλλίδα λογογράφο Adelαide Germain. Ο Τερτσέτης είναι γνωστός κυρίως για τα απομνημονεύματα που συνέγραψε καθ΄ υπαγόρευση, ιδιαίτερα εκείνα του Κολοκοτρώνη, αλλά και του Νικηταρά και άλλων αγωνιστών. Στα ποιητικά του έργα είναι εμφανής η σολωμική επίδραση, καθώς και επιδράσεις από το δημοτικό τραγούδι. Ο Τερτσέτης στάθηκε ένας από τους λόγιους που συνέδεσαν την Επτανησιακή Σχολή με την Α΄ Αθηναϊκή. Πέθανε το 1873 στην Αθήνα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Γεώργιου Τερτσέτη βλ. Βαλέτας Γ.Μ., «Τερτσέτης Γεώργιος», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 22. Αθήνα, Πυρσός, 1933, Γιαλουράκης Μανώλης, «Τερτσέτης Γεώργιος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 12. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. και Σολωμού Αλίκη, «Τερτσέτης Γεώργιος - Μάρκος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 9β. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1988.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Ο Μίμης Σουλιώτης είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τμήματος Νηπιαγωγών της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και υπεύθυνος της βιβλιοθήκης του. Επίσης, είναι ο ιδρυτής του "Βαλκανικού Ασύλου Ποίησης" στις Πρέσπες. Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: "Σβούρα", Τραμ, 1972, "Ποιήματα εν παρόδω", Τραμ, 1974, "Βαθιά επιφάνεια", Κέδρος, 1992, "Αβγά μάταια", Ερμής, 1998, "Περί ποιητικής", Ερμής, 1999, "Υγρά", Ερμής, 2000, "Ήλιος στην σκοτία", Ερμής, 2001, "Παλιές ηλκίες", Ερμής, 2002. Είναι υπεύθυνος της σειράς "Ανθολόγος Ερμής" των εκδόσεων "Ερμής", ιδρυτικό μέλος της Ένωσης Συγγραφέων Δυτικής Μακεδονίας και μέλος της Εταιρείας Συγγραφέων.
Η Μάρη Θεοδοσοπούλου γεννήθηκε στον Βόλο το 1950 και μεγάλωσε στην Καλλιθέα. Σπούδασε χημικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβειο Πολυτεχνείο και έκανε το διδακτορικό της στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, στις ΗΠΑ. Συνέχισε την ερευνητική της δραστηριότητα στο Ελεύθερο Πανεπιστήμιο των Βρυξελλών, στην ομάδα του Ilya Prigogine (Νόμπελ Χημείας, 1977, ο οποίος αναγνώρισε τη συμβολή της, μαζί με άλλους ερευνητές, στη θεωρητική περιγραφή της "μη-αντιστρεπτής θερμοδυναμικής"). Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, ασχολήθηκε με την κριτική θεατρικών παραστάσεων σε συνεργασία με το περιοδικό "Αντί" (1987-88) και στη συνέχεια με την κριτική λογοτεχνίας σε συνεργασία με το "Αντί" (1989), την εφημερίδα "Εποχή", και αργότερα με την εφημερίδα "Το Βήμα" (1998-2008) και με το ένθετο "Βιβλιοθήκη" της εφημερίδας "Ελευθεροτυπία" (2009-2011). Η παρέμβασή της στον χώρο του βιβλίου και της λογοτεχνίας πραγματοποιήθηκε κυρίως μέσω της "Εποχής", όπου δημοσίευσε τις περισσότερες κριτικές της επί δυόμιση δεκαετίες, μετά τη δεκαετία του ΄90, διατηρώντας τη μόνιμη στήλη κριτικής λογοτεχνίας "Ex-libris" (πρβλ. "Εποχικά", εκδόσεις Νεφέλη, 1999). Έφυγε από τη ζωή πρόωρα στις 9 Αυγούστου 2016.
