Ο συγγραφέας περιγράφει με μυθιστορηματικό τρόπο μπόλικα πικάντικα επεισόδια από την πολυετή και πολύπαθη συναναστροφή του με τον διάσημο σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο. Σύμφωνα με τον συγγραφέα υπάρχουν ήδη πέντε-δέκα έγκυρα κείμενα σχετικά με τη ζωή και το έργο του διάσημου κινηματογραφιστή, αριστοτεχνικά κεντημένα και ιστορικά ακριβή. Αν ανατρέξεις σ’ αυτά θα μάθεις «σχεδόν τα πάντα» για τη ζωή και το έργο του Νίκου Κούνδουρου. Ο Σπάρταλης όμως θέλησε να μιλήσει για εκείνο που λείπει από αυτό το «σχεδόν τα πάντα». Το άλλο. Αυτό που κάνει τον Κούνδουρο Κούνδουρο και Το σινεμά του Κούνδουρου Το σινεμά του Κούνδουρου.

Πρόκειται για μια άνιση και ασταθή συγκέντρωση στοχευμένων, κατά το μάλλον ή ήττον, στην τρυφερότητα κειμένων και εικόνων που συνθέτουν ένα ημερολόγιο-βιογραφία του Νίκου Κούνδουρου (ή μάλλον καλύτερα, ένα ημερολόγιο-βιογραφία του ίδιου του συγγραφέα).

 Το βιβλίο χωρίζεται σε 5 μέρη. Εκτός από τις αφηγήσεις του συγγραφέα, περιέχει πρωτότυπα αδημοσίευτα κείμενα του Νίκου Κούνδουρου αλλά και σπάνιο αρχειακό υλικό στο οποίο ο Άγγελος Σπάρταλης είχε πρόσβαση. Σύμφωνα με τον συγγραφέα «Ο Κούνδουρος ήταν γλώσσα» και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το βιβλίο περιέχει και ένα «Μίνι Κουνδουρολεξικόν», έναν κατάλογο των ιδιαίτερων γλωσσικών εκφράσεων του Νίκου Κούνδουρου μαζί με την ερμηνεία τους στην κοινή νέα ελληνική. Τέλος, η έκδοση συμπληρώνεται με πλούσια εικονογράφηση, η οποία αποτελείται από 50 έργα τέχνης 30 διαφορετικών καλλιτεχνών, 60 σπάνιες φωτογραφίες και αδημοσίευτα αρχειακά έγγραφα.

Απόσπασμα από το βιβλίο:Ο Νίκος είχε ένα μεγάλο ξύλινο καΐκι, παρκαρισμένο «προσωρινά» στον κήπο της βίλας στον Άγιο. Ήρθε η Χούντα και αναγκάστηκε να δραπετεύσει στην Ευρώπη. Με την ελπίδα το ταξίδι να ’ναι σύντομο. Δεν ήταν. Όταν γύρισε πίσω στην Κρήτη, το καραβάκι του είχε σαπίσει. Τα ξύλα πρόβαλαν γυμνά κι ορθάνοιχτα σαν το σκελετό της φάλαινας. Βροχή, αέρας, ζωύφια και τρωκτικά είχαν κάνει καλή και συντονισμένη δουλειά. Κάθε επισκευή ήταν αδύνατη. «Το παίρνουμε και το πάμε για καυσόξυλα» ήταν τα τελευταία λόγια του σοφού καραβομαραγκού, αλλά το πείσμα του Κούνδουρου δεν ανέχονταν την ήττα. Είπε: «Όχι. Θα μείνει εδώ. Μνημείο των αγώνων του λαού μου για τη λευτεριά!». Και το «μνημείο» αυτό έμεινε σ’ εκείνη ακριβώς τη θέση του κήπου, δίπλα στο υπαίθριο γραφείο με τα ζωγραφισμένα βότσαλα, άλλα 40 χρόνια. Εγώ θυμάμαι αμυδρά μόνο κάποια από τα τελευταία του υπολείμματα. Σίγουρα όμως μετά το 2013 είχε εξαφανιστεί, έτσι από μόνο του. Το ίδιο και οι αγώνες για τη λευτεριά. Έκανα συχνά πλάκα στον Νίκο κι όταν μου έλεγε: «Μικρέ, βαριέμαι. Πες μια εξυπνάδα, πρότεινε μια εργασία να διεκπεραιώσουμε», εγώ για να τον κουρδίσω του απαντούσα: «Μεγάλε, κι εγώ βαριέμαι. Γιατί δεν πάμε μια βόλτα με το καράβι σου;!». Κι ο Νίκος έλεγε τότε συνήθως κάτι πολύ πρόστυχο.