Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789602693049
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Έλληνας φιλόσοφος και συγγραφέας (427-347 π.Χ.). Γεννήθηκε στην Αθήνα από γονείς ευγενείς. Ο πατέρας του Αρίστωνας έλεγε ότι καταγόταν από τη γενιά του Κόδρου και η μητέρα του Περικτιόνη από το Σόλωνα. Είχε δύο αδερφούς, τον Αδείμαντο και το Γλαύκωνα. Το πρώτο του όνομα ήταν Αριστοκλής. Πλάτωνας ονομάστηκε αργότερα για το ευρύ του στέρνο και το πλατύ του μέτωπο. Νέος ασχολήθηκε με την ποίηση, αλλά γρήγορα στράφηκε προς τη φιλοσοφία. Ήταν 20 χρόνων, όταν γνώρισε το Σωκράτη και έμεινε κοντά του για οκτώ ολόκληρα χρόνια, μέχρι την ώρα που ο μεγάλος δάσκαλος πέθανε (399 π.Χ.). Ο άδικος θάνατος του Σωκράτη τον έπεισε ότι η αθηναϊκή δημοκρατία είχε μεγάλα ελαττώματα και ανέλαβε το ρόλο του κοινωνικού μεταρρυθμιστή.
Μετά τη θανάτωση του Σωκράτη για λίγο καιρό κατέφυγε στα Μέγαρα, κοντά στο συμμαθητή του Ευκλείδη. Ύστερα γύρισε στην Αθήνα, όπου για 10 χρόνια ασχολήθηκε με τη συγγραφή φιλοσοφικών έργων, τα οποία φέρουν τη σφραγίδα της σωκρατικής φιλοσοφίας. Στη συνέχεια ταξίδεψε στην Αίγυπτο και στην Κυρήνη, όπου σχετίστηκε με το μαθηματικό Θεόδωρο, και τέλος στον Τάραντα της Ιταλίας, όπου γνώρισε τους πυθαγόρειους, από τη φιλοσοφική σκέψη των οποίων επηρεάστηκε αποφασιστικά. Μετά πέρασε στη Σικελία. Στην αυλή του βασιλιά των Συρακουσών Διονυσίου Α΄ γνώρισε το βασιλικό γυναικάδελφο Δίωνα, με τον οποίο συνδέθηκε φιλικά. Η φιλία όμως αυτή προκάλεσε τις υποψίες του Διονυσίου για συνωμοσία, γι΄ αυτό έδιωξε τον Πλάτωνα από τη Σικελία. Στην Αίγινα κινδύνεψε να πουληθεί ως δούλος αλλά τον εξαγόρασε ο Κυρηναίος φίλος του Αννίκερης. Επιστρέφοντας στην Αθήνα άνοιξε τη φιλοσοφική σχολή του, την Ακαδημία. Η προσπάθεια όμως των δύο φίλων να προσηλυτίσουν στις ιδέες τους το νέο ηγεμόνα Διονύσιο Β΄ απέτυχαν. Για τρίτη φορά ήρθε στην αυλή των Συρακουσών το 361, με σκοπό να συμφιλιώσει το Δίωνα με το Διονύσιο. Αυτή τη φορά κινδύνεψε και η ζωή του. Τον έσωσε η επέμβαση του πυθαγόρειου Αρχύτα. Αλλά ο Δίωνας δε γλίτωσε. Δολοφονήθηκε το 353. Έτσι ο Πλάτωνας έχασε τον άνθρωπο στον οποίο στήριξε τις ελπίδες του για την επιβολή των πολιτικών του ιδεών. Από τότε ο Πλάτωνας και μέχρι το θάνατό του ασχολήθηκε με τη διδασκαλία και με τη συγγραφή έργων φιλοσοφικών.
Τα έργα του Πλάτωνα είναι 36 και όλα, εκτός από την "Απολογία", διαλογικά. Και στη συγγραφή ο φιλόσοφος μιμήθηκε τη διδασκαλία του Σωκράτη, ο οποίος δίδασκε διαλογικά. Οι διάλογοί του επιγράφονται με το όνομα κάποιου από τα διαλεγόμενα πρόσωπα, π.χ. "Τίμαιος", "Γοργίας", "Πρωταγόρας" κ.λπ. Τρεις μόνο διάλογοι, το "Συμπόσιο", η "Πολιτεία" και οι "Νόμοι" τιτλοφορούνται από το περιεχόμενό τους. Σ΄ όλους τους διαλόγους τη συζήτηση διευθύνει ο Σωκράτης. Στους παλαιότερους διαλόγους διατηρεί την εικόνα του πραγματικού Σωκράτη, ενώ στους νεότερους κάτω από το πρόσωπο του δάσκαλου κρύβεται ο ίδιος ο μαθητής. Το σύνολο του πλατωνικού έργου διακρίνεται σε τρεις περιόδους με βάση τη χρονολογική σειρά:
α) Περίοδος της νεότητας (400-387 π.Χ.): Σ΄ αυτήν ανήκουν: Απολογία, Κρίτων, Χαρμίδης, Πρωταγόρας, Λάχης, Ευθύφρων, Ιππίας Μείζων, Ιππίας Ελάσσων, Ίων, Λύσις.
β) Περίοδος ωριμότητας (386-367 π.Χ.). Σ΄ αυτήν ανήκουν: Μενέξενος, Κρατύλος, Ευθύδημος, Γοργίας, Μένων, Παρμενίδης, Φαίδων, Φαίδρος, Πολιτεία, Συμπόσιον, Θεαίτητος.
γ) Περίοδος γηρατειών (366-348 π.Χ.). Περιλαμβάνονται: Σοφιστής, Πολιτικός, Φίληβος, Κριτίας, Τίμαιος, Νόμοι, 7η επιστολή.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Παύλος Καλλιγάς (1814-1896). Ο Παύλος Καλλιγάς, γιος του κεφαλλονίτη εμπόρου Παναγή Άννινου Καλλιγά, γεννήθηκε στη Σμύρνη το 1814, έζησε όμως την παιδική του ηλικία στην Τεργέστη, όπου η οικογένειά του κατέφυγε μετά το ξέσπασμα της Επανάστασης. Εκεί πέρασε τα σχολικά του χρόνια και σπούδασε στη Βενετία και τη Γενεύη. Από το 1830 και για τέσσερα χρόνια έμεινε στην Τεργέστη και ασχολήθηκε με την οικογενειακή επιχείρηση. Έφυγε κατόπιν για σπουδές νομικών στο Μόναχο και το Βερολίνο και το 1837 αποφοίτησε από το Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης. Το 1838 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου δίδαξε στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου ως το 1845, οπότε παύθηκε από τα καθήκοντά του με παρέμβαση του Ιωάννη Κωλέττη. Εργάστηκε ως δικηγόρος και ως αντιεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Διετέλεσε επίσης υπουργός Δικαιοσύνης για δύο μήνες κατά την περίοδο της αγγλογαλλικής κατοχής του 1854, ενώ την ίδια χρονιά επαναδιορίστηκε καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ανερχόμενος ως τη θέση του Πρύτανη κατά το πανεπιστημιακό έτος 1869 - 1870. Το 1879 εκλέχτηκε Βουλευτής Αττικής και παραιτήθηκε από το Πανεπιστήμιο, ωστόσο διατήρησε ισοβίως τη θέση του Επίτιμου Καθηγητή, κατόπιν απόφασης της Συγκλήτου. Ο Καλλιγάς υπήρξε επίσης εκπρόσωπος του Πανεπιστημίου στην Α΄ και Β΄ Εθνοσυνέλευση, υπουργός Εξωτερικών (1843, 1863 - 1865), υπουργός Δικαιοσύνης και Παιδείας (1865), υπουργός Οικονομικών στην κυβέρνηση Τρικούπη (1882 - 1883) και Πρόεδρος της Βουλής (1883 - 1885). Το 1885 πήρε ξανά μέρος στις βουλευτικές εκλογές, απέτυχε ωστόσο και διορίστηκε υποδιοικητής και κατόπιν διοικητής της Εθνικής Τράπεζας. Πέθανε το 1896 στην Αθήνα. Η προσωπικότητα του Παύλου Καλλιγά σφράγισε την ελληνική κοινωνική ζωή του προηγούμενου αιώνα. Καρπός της κατάρτισής του στη νομική επιστήμη υπήρξε το πεντάτομο σύγγραμμά του Σύστημα ρωμαϊκού δικαίου καθ΄ α εν Ελλάδι πολιτεύεται. Οι παραδόσεις του στο Πανεπιστήμιο συγκέντρωναν πληθώρα ακροατών, από τον φοιτητικό αλλά και το δικηγορικό χώρο. Στον πολιτικό τομέα υποστήριξε την ανάγκη συμπόρευσης με την Ευρώπη και την προστασία του δημοσίου χρήματος. Ασχολήθηκε επίσης με τη μελέτη της ιστορίας του ελληνικού έθνους και καταδίκασε τη βυζαντινή περίοδο, καταλήγοντας συχνά σε ανοιχτή αντιπαράθεση προς τον Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο. Έγραψε επίσης μελέτες φιλοσοφικές, φιλολογικές, θεολογικές, πολιτικές και οικονομικές, καθώς και ταξιδιωτικές αναμνήσεις. Στο χώρο της λογοτεχνίας ανήκει μόνο το μυθιστόρημά του Θάνος Βλέκας. Με το Θάνο Βλάκα ο Καλλιγάς χαιρετίστηκε από την παλαιότερη κριτική ως ο πρώτος νεοέλληνας συγγραφέας που, αντλώντας στοιχεία από την σύγχρονή του καθημερινή ζωή, κατήγγειλε τα κοινωνικά προβλήματα του καιρού του. Νεώτερες μελέτες ανατρέπουν την παραπάνω θεωρία και στρέφονται προς μια νέα θεώρηση του έργου ως πεζογραφήματος που περιγράφει την προ εικοσαετίας από τη συγγραφή του κοινωνική πραγματικότητα, βασιζόμενο στην προηγούμενη λογοτεχνική παραγωγή (Σούτσοι, Γρηγόριος Παλαιολόγος), ενώ παράλληλα επαναπροσδιορίζουν το στόχο του συγγραφέα σε πολιτική νουθεσία του αναγνώστη και όχι σε απλή κοινωνική καταγγελία ή σάτιρα. Τα στοιχεία αντλήθηκαν από τα λήμματα χ.σ., «Καλλιγάς Παύλος», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 4. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, «Βιογραφικό χρονολογικό διάγραμμα Παύλου Καλλιγά», Παύλος Καλλιγάς (1814-1896)· Τιμητική έκδοση για την Εκατονταετηρίδα από το θάνατό του, σ.13-21. Αθήνα, Ιστορικό Αρχείο Τραπέζης της Ελλάδος, 1996 και Καγιαλής Τάκης, «Παύλος Καλλιγάς», Η παλαιότερη πεζογραφία μας Δ΄· 1830-1880, σ.158-187. Αθήνα, Σοκόλης, 1996.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
