Ο γιος μου είχε χαθεί. Έψαχνα να τον βρω στην άκρη ενός πάρκου, ένα σούρουπο μουντό και φορτωμένο υγρασία. Προχωρούσα βιαστικά στο πεζοδρόμιο, το κεφάλι αναστατωμένο, η καρδιά μου χτυπούσε. Κάθε τόσο σκόνταφτα. Δεν μπορούσα να θυμηθώ πότε τον είχα δει για τελευταία φορά, τι ώρα και σε ποιο μέρος. Ένιωθα ότι η αγωνία μου σε λίγο θα γινόταν υστερία, ένα κουβαριασμένο ζώο να δαγκώνει τα νύχια του μπροστά σε κάποιο ξένο κατώφλι ή σε μια στάση λεωφορείων. Ένα άσχημο θηλυκό ζώο έτοιμα να φάει τις σάρκες του, να καταβροχθισθεί από σκέτο μίσος. Εν τω μεταξύ είχε νυχτώσει. Άρχισα να τρέμω. Ήξερα ότι αντιδρώντας έτσι σπασμωδικά έχανα και την τελευταία πιθανότητα να τον βρω, αλλά όσο το σκεφτόμουν, τόσο περισσότερο έτρεμα. Σχεδόν δεν έβλεπα μπροστά μου. Η νύχτα σκοτεινή και πανταχού παρούσα με το γνωστό άγαρμπο τρόπο της, αλλά να σου κάθε τόσο ένα φαναράκι να εξέχει μισογλαρωμένο από κάποια φουντωτή φυλλωσιά και μετά να ένα άλλα σχεδόν σβηστό, αλλά παρ΄ όλ΄ αυτά να φωτίζει με το δικό του τρόπο ανακατεύοντας απλώς το σκοτάδι, χωρίς να το διαλύει, και μετά δέκα βήματα άλλο ένα άθλιο φαναράκι να εκπέμπει βουτυρωμένο σκοτάδι σε πακέτα κι άλλο κι άλλο κι άλλο σε ακανόνιστες αποστάσεις, έτσι που η ίδια νύχτα δεν ήταν παρά ένα ανακάτεμα σκοταδιών, ένα αμφίβολο πασάλειμμα από καρβουνιασμένα σύννεφα και μουντζουρίτσες της δεκάρας, τέλος πάντων, καμιά σχέση με το αιώνιο και απόλυτο σκότος. [...]