(...) Με το έργο του αυτό ο Hertzberger κατορθώνει να συνθέσει μια θεωρία προσέγγισης της αρχιτεκτονικής γύρω από την άυλη διάστασή της και τα νοήματα (νοήματα πανανθρώπινα) που, όπως αποδεικνύουν τα διαχρονικά και από ποικίλους τόπους αρχιτεκτονικά παραδείγματα που παραθέτει, μπορεί να επιδέχονται πολλαπλές χωρικές και μορφολογικές ερμηνείες ανάλογα με τα αιτήματα των καιρών. Με τη θεωρία του υποδεικνύει έναν τρόπο που ενεργοποιεί τη σκέψη και τη δημιουργικότητα των αρχιτεκτόνων, τόσο μέσα από τις νοητικές διεργασίες όσο και από την πρακτική εφαρμογή: μια μέθοδο διδασκαλίας της αρχιτεκτονικής, που επιχειρεί το συγκερασμό της εφαρμοσμένης εμπειροτεχνικής με τη φιλοσοφία, το στοχασμό, την επινόηση και την επιστημονική σκέψη. (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]