Τρία κουβάρια μπλέχτηκαν, αυτό των θρύλων, της παράδοσης και της ιστορίας. Μπλέχτηκαν γερά, μα όταν άρχισαν να ξετυλίγονται γράφτηκε αυτό που λέγεται Ζωή!

Γιατί η ζωή είναι όμορφη και φωτεινή σαν τη λάμψη που σκορπούσε η Μανιώ στο πέρασμά της. Γιατί η ζωή είναι απρόσμενη και σε ξαφνιάζει αναπάντεχα σαν την συνάντηση του Ζαφείρη και της Μανιώς.

Μα η ζωή πολλές φορές είναι σκληρή και άδικη σαν το δυνάστη Χουσεΐν που θέλει να του ανήκουν όλα και να ορίζει τη μοίρα των ανθρώπων. Και σε λυγίζει, σε γονατίζει και νιώθεις απελπισία να σε κυριεύει, όπως αυτή που κυρίεψε τη Μαρίγια σαν έμαθε τα άσχημα μαντάτα, πως κλέψαν τη Μανιώ της. Και άλλες φορές κρύβει μυστικά ανείπωτα, όπως αυτό της καταγωγής της Φατιμέ και έρχονται να φωλιάσουν αμφιβολίες στην ψυχή σου ανατρέποντας κάθε πίστη ως τότε. Και η ζωή γίνεται βαριά, ασήκωτη και θαρρείς πως δε θα ξημερώσει άλλη μέρα σαν τη νυχτιά που πέρασαν οι γονείς της Μανιώς το βράδυ της αρπαγής.

Μα η μέρα ξημερώνει και ο ήλιος ανατέλλει πάλι φέρνοντας μαζί του την ελπίδα. Μια ελπίδα που δεν είναι πάντα ορατή και ξεκάθαρη μπροστά μας, που πρέπει να μεταμφιεστεί για να επιβιώσει, όπως η μεταμφίεση των νέων κάτω από την καμήλα για να συνεχίσουν να ελπίζουν και να αισιοδοξούν πως θα ελευθερώσουν τη Μανιώ. Και τότε έρχεται το θάρρος της ψυχής να δώσει μήνυμα πως πέρα από το Θεό έχει και ο καθένας δύναμη να ορίσει τη ζωή του, να πολεμήσει για ότι αγαπά και να διακινδυνεύσει , όπως έκανε και ο Ζαφείρης για την αγαπημένη του Μανιώ!

Μα κάθε πόλεμος έχει απώλειες, και δεν είναι πάντα αυτό το τέλος που προσμένουμε ή μήπως είναι;

Βέρα Σερασίδου