Προσωρινά μη διαθέσιμο
Καλέστε μας για πληροφορίες
ISBN:
9786188574137
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
«Ἡ ψευδαισθησία τῆς προόδου εἶναι βαθύτατα ριζωμένη εἰς τὰς πεποιθήσεις τῆς μεγάλης μάζης τῶν μορφωμένων, ἀκριβῶς διότι τοὺς λείπει ἡ ἱστορικὴ καὶ φιλοσοφικὴ ἐνατένισις τῆς ζωῆς. Ὁ ἀφιλοσόφητος δὲν εἶναι εἰς θέσιν νὰ διακρίνῃ μεταξὺ τεχνικῶν μέσων καὶ ἀπολύτων ἀξιῶν, μήτε νὰ χαρῇ τὴν διαρκῆ, τὴν ἀκοίμητον πάλην, ποὺ γίνεται μέσα μας μεταξὺ τοῦ ἀπολύτου καὶ αἰωνίου κόσμου τῆς ἰδέας καὶ τῆς ρευστῆς καὶ φθαρτῆς ζωῆς τῶν αἰσθήσεων. Τοῦ χρειάζεται πρὸς τοῦτο θάρρος καὶ καρτερία, ἐνῷ ἐκεῖνος ζητεῖ τὴν ἡσυχίαν του καὶ τὴν ἐσωτερικὴν γαλήνην. Οὔτε πάλιν ἔχει τὴν δύναμιν νὰ πετάξῃ μὲ τὴν ψυχήν του καὶ ν’ ἀνεύρῃ τὴν ἐσωτερικήν του χαρὰν εἰς τὸ ἀντίκρυσμα τοῦ ἀχρόνου, τοῦ ἀπολύτου, ὅπως μᾶς ἔδειξε τὸν δρόμον ὁ Πλάτων. Ἔτσι συνθηκολογεῖ μὲ τὸν ἑαυτόν του καὶ τοποθετεῖ εἰς τὸ μέλλον ὡς πραγματικότητα, ὅ,τι ὑπάρχει μέσα του ὡς πόθος, τὸ σταμάτημα τῆς πάλης αὐτῆς. Τὸ ὅτι ἡ «χιλιαστικὴ» αὐτὴ πίστις εἶναι φενάκη, δὲν τὸ αἰσθάνεται, καὶ τὸ μέλλον εἶναι τόσον ἀπέραντον, ὥστε δὲν ὑπάρχει πιθανότης, νὰ ἐπιζήσῃ, διὰ νὰ δοκιμάσῃ διαψεύσεις· εἰς τοῦ λόγου ὅμως τὰς συστάσεις δὲν εἶναι προσιταὶ τοιαῦται ἀφιλοσόφητοι φύσεις.» Ἰωάννης Συκουτρῆς
Ὁ Ἰωάννης Συκουτρῆς (1901-1937) ἦταν διακεκριμένος Ἕλληνας φιλόλογος. Δίδαξε στὸ Πανεπιστήμιο Ἀθηνῶν. Εἶναι ἰδιαίτερα γνωστὸς γιὰ τὸ ἐξαιρετικῆς ποιότητας ἔργο του, στὸ ὁποῖο δεσπόζουν, μεταξὺ ἄλλων, οἱ ἐκδόσεις καὶ οἱ εἰσαγωγὲς στὴν Ποιητικὴ τοῦ Ἀριστοτέλη καὶ στὸ Συμπόσιο τοῦ Πλάτωνος. Καὶ σήμερα εἰδικὰ ἀξίζει νὰ ζεῖ στὴ μνήμη τῶν συγχρόνων μας διότι, ὅπως ἔγραψε γι’ αὐτὸν ὁ Κ. Ι. Δεσποτόπουλος,«Σήμερα, ποὺ σὲ παγκόσμια κλίμακα τὸ πνεῦμα περνάει μιὰ δοκιμασία χωρὶς προηγούμενο στὴν ἱστορία, καὶ στὴ χώρα μας ἡ ζωὴ τοῦ ἔθνους βαραίνεται ἀπὸ μιὰ πρόσθετη δοκιμασία, τὴν κυριαρχία τῆς μισαριστείας καὶ τοῦ γραικυλισμοῦ, ὁ Συκουτρῆς, ποὺ ὁλόψυχα πίστευε στὴν ἡγεμονία τῆς ἀριστείας καὶ στὴν ἀποστολὴ τοῦ πνεύματος νὰ κοσμεῖ καὶ νὰ σώζει τὰ ἀνθρώπινα, εἶναι ὅσο ἴσως ποτὲ ἄξιος, καὶ πέρα ἀπὸ τὸ ἔξοχο ἔργο του, νὰ ζεῖ στὴ μνήμη τῶν συγχρόνων μας, γιὰ νὰ κρατάει ἄσβηστο ἐμπρὸς στὶς συνειδήσεις τὸ ἀξίωμα τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ πνεύματος.»
Ο Ιωάννης Συκουτρής γεννήθηκε στη Σμύρνη της Ιωνίας την 1η Δεκεμβρίου 1901. Ο κτηνοτρόφος πατέρας του, χιώτικης καταγωγής, συντηρούσε την πολυμελή οικογένειά του φτωχικά αλλά τίμια· εκείνος έμαθε και τα πρώτα γράμματα στον ασθενικό, μικρόσωμο και λεπτοκαμωμένο άνθρωπο πριν φοιτήσει από το 1909 στην τρίτη τάξη του συνοικιακού δημοτικού σχολείου του Αγίου Κωνσταντίνου.
Υποστηριζόμενος από τον Μητροπολίτη Χρυσόστομο εγγράφτηκε δωρεάν στην Ευαγγελική Σχολή από όπου αποφοίτησε αριστούχος τον Ιούνιο του 1918. Αμέσως, λόγω του αποκλεισμού, αναγκάστηκε να διοριστεί δάσκαλος στο Μουραντιέ (Γκιαούρ-κιοϊ), κωμόπολη κοντά στη Μαγνησία· εκεί σχημάτισε και σύλλογο νέων ορκισμένων να μιλούν μόνον ελληνικά μεταξύ τους. Ήδη από τα δεκαέξι χρόνια του ήταν τακτικός συνεργάτης της "Αμαλθείας" του Σ. Σολωμονίδη με το ψευδώνυμο Αντιφών ο Σμυρναίος. Το φθινόπωρο του 1919 κατόρθωσε να έρθει στην Αθήνα όπου εγγράφεται αναδρομικώς στη Φιλοσοφική Σχολή από την οποία αριστεύοντας παντού αποφοίτησε το 1922. Αμέσως έφυγε για την Κύπρο, όπου είχε διοριστεί καθηγητής στο Ιεροδιδασκαλείο Λάρνακος. Η διαμονή του εκεί αποβαίνει για αυτόν αναβάπτισμα από την οξύτατη εσωτερική κρίση που περνούσε εξαιτίας της Μικρασιατικής Καταστροφής. Επί διετία δημοσίευσε ιστορικές και λαογραφικές μελέτες στο περιοδικό "Κυπριακά Χρονικά" που ίδρυσε. Το 1924 επέστρεψε στην Αθήνα όπου διορίστηκε βοηθός στο Φιλοσοφικό Σπουδαστήριο του Πανεπιστημίου. Το 1925 παντρεύτηκε και με υποτροφία του Πανεπιστημίου αναχώρησε για τη Γερμανία. Το 1930 επιστρέφοντας στην Αθήνα ανακηρύχθηκε παμψηφεί υφηγητής, και οι αίθουσες των παραδόσεών του ασφυκτιούσαν από την προσέλευση του κοινού. Εργαζόταν δημιουργικά αλλά σπάταλα· κυρίως ως ερευνητής επιστήμων αλλά κατ΄ εξοχήν ως δάσκαλος. Ταυτοχρόνως δούλευε και ως βιβλιονόμος της Βιβλιοθήκης της Ακαδημίας Αθηνών. Το 1933 το Πανεπιστήμιο της Πράγας του πρότεινε την έδρα της Κλασικής Φιλολογίας. Τα δημοσιεύματά του -φιλολογικά, φιλοσοφικά, κριτικά κ.ά.- ακολούθησαν καταιγιστικούς ρυθμούς όλα αυτά τα χρόνια. Το 1937, πριν προφτάσει να εκλεγεί καθηγητής στο Πανεπιστήμιο -πόσο το αγάπησε και πόσο τον πίκρανε!- αυτοκτόνησε, μετά από μια τελευταία επίσκεψη στην Ακροκόρινθο.
Η σταδιοδρομία του Max Weber (1864-1920) επρόκειτο να συνδυαστεί με μια από τις πιο καρποφόρες περιόδους της γερμανικής επιστήμης αλλά, παράλληλα, και με περιόδους έντονης πολιτικής κρίσης. Και οι δύο προοπτικές εκφράζονται στο έργο του. Έχοντας σπουδάσει νομικά, ιστορία, οικονομικά και φιλοσοφία στα πανεπιστήμια της Χαϊδελβέργης και του Βερολίνου, ο Weber θα στραφεί στην ακαδημαϊκή σταδιοδρομία, αναλαμβάνοντας το 1895 την τακτική έδρα οικονομικής επιστήμης στο πανεπιστήμιο του Φράιμπουργκ. Η συμμετοχή του στα πολιτικά και κοινωνικά δρώμενα της νεοσύστατης γερμανικής αυτοκρατορίας θα αναπτυχθεί παράλληλα με την επιστημονική του προοπτική. Η αρχή του εικοστού αιώνα βρίσκει τον Weber απασχολημένο με μεθοδολογικές εργασίες, καθώς και με διεξοδικές μελέτες θρησκευτικής κοινωνιολογίας, από τις οποίες θα προκύψει και το γνωστότερο, ίσως έργο του "Η προτεσταντική ηθική και το πνεύμα του καπιταλισμού" (1905). Στη δεκαετία πριν τον πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο θα εμπλακεί σε οξείες πολιτικές αντιπαραθέσεις όσον αφορά την πορεία του γερμανικού κράτους, αντιπαρατιθέμενος σε διάφορους πολιτικούς φορείς, από τον εθνικιστικό Παγγερμανικό Σύνδεσμο μέχρι το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Παράλληλα έχει αναλάβει, από το 1909, την επιμέλεια του συλλογικού έργου "Βασικό σχέδιο της κοινωνικής οικονομικής", για το οποίο και θα συντάξει το θεμελιώδες εννοιολογικό πλαίσιο της τότε "νεαρής", κοινωνιολογικής επιστήμης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
