Στην πληθώρα των έργων, που κατακλύζουν με γοργούς ρυθμούς το ευρύτερο κοινό εν όψει των ολυμπιακών αγώνων στη χώρα μας, ένας υπομνηματικός λόγος δεν θα είχε πολλά να προσφέρει στον ανά χείρας μικρό κατάλογο. Το ότι με προθυμία, ωστόσο, θέλησα να το πράξω, οφείλεται στο θαυμασμό μου για το έργο του Μιχάλη Μακρουλάκη, για την τέχνη του. Τέχνη εικονική, που διαθέτει μια ξεχωριστή αίσθηση του πραγματικού, που μέσα στο συνήθως μικροσκοπικό κρύβει το μέγα, τέχνη που κεντά με ακρίβεια στεφάνια δάφνης και ελιάς, σέλινου και πεύκου, καρπούς και αρχαία κεραμικά σκεύη άφθαστης τελειότητας κι ακόμα ζωντανεύει το κέντρο του σύμπαντος κόσμου, τον άνθρωπο, αυτόν του τότε, που μετουσιώνεται στο σήμερα, τον συνεχιστή μέσα στους κύκλους του χρόνου. Εν τέλει, μια τέχνη που προκαλεί ένα συναίσθημα ιερότητας για τη Φύση και τη Ζωή, μια τέχνη δοξαστική που μαγεύει.... Τα μικρά ή μεγαλύτερα κείμενα δεν είναι παρά αποτυπώσεις από λέξεις, που συνοδεύουν τα έργα του, προσφέροντας κάποιες γνώσεις και δεν αποτελούντο δοξαστικό μιας τέλειας ζωγραφικής φύσης, ενός δροσερού κλωναριού, που καθίσταται ιδανικό και αρετή στους στεφανίτες αγώνες ή ενός αγγείου, που μαζί με την αρετή της υπεροχής, συνοδεύεται από το όφελος στους χρηματίτες αγώνες. Η σειρά των έργων είναι εμπνευσμένη από τα έπαθλα των αρχαίων πανελλήνιων αγώνων, όπως τα Ολύμπια, τα Πύθια, τα Ισθμια και τα Νέμεια. Κι ακόμα αγώνων τοπικών, όπως τα Νάια της Δωδώνης ή τα Παναθήναια, ενώ το τέλος στεφανώνεται υπαινικτικά από το σήμερα. Όλα αποτελούν σφραγίδες του δημιουργού, που "εν ποιήμασιν των χειρών του έμελέτων". Πρόλογος του Καθηγητή Νικολάου Χρ. Σταμπολίδη