Άρης Αλεξάνδρου (Μεταφραστής)

ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ (1922-1978). Ο Άρης Αλεξάνδρου (λογοτεχνικό ψευδώνυμο του Αριστοτέλη Βασιλειάδη) γεννήθηκε στο Λένινγκραντ, γιος του Βασίλη Βασιλειάδη που καταγόταν από την Τραπεζούντα και της εσθονικής καταγωγής ρωσίδας Πολίνα Άντοβνα Βίλγκεμσον. Η οικογενειακή του γλώσσα ήταν τα ρωσικά. Μετά από δύο χρόνια παραμονής στη Θεσσαλονίκη (1928-1930) εγκαταστάθηκε με την οικογένειά του στην Αθήνα και έμεινε σε μια προσφυγική πολυκατοικία. Στην Αθήνα έμαθε ελληνικά στο δημοτικό σχολείο και το 1933 γράφτηκε στο Βαρβάκειο Γυμνάσιο, όπου συνδέθηκε φιλικά με τον Αντρέα Φραγκιά. Οι δυο φίλοι μαζί με τους Γεράσιμο Σταύρου, Χρίστο Θεοδωρόπουλο και Λεωνίδα Τζεφρώνη δημιούργησαν μια μυστική ομάδα μαρξιστικού προσανατολισμού κατά τη διάρκεια της δικτατορίας του Μεταξά, στα πλαίσια της οποίας συνέχισαν να δρουν και κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής. Το 1940 ο Άρης έδωσε εξετάσεις στο Πολυτεχνείο και στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών χωρίς επιτυχία, πέτυχε όμως στις εξετάσεις της ΑΣΟΕΕ, στις οποίες πήρε μέρος λίγο αργότερα. Το 1941 προσχώρησε μαζί με τους συντρόφους του σε κομμουνιστική οργάνωση από μέλη της πρώην ΟΚΝΕ, από την οποία αποχώρησε ένα χρόνο αργότερα. Μετά την επανέναρξη των μαθημάτων στις πανεπιστημιακές σχολές επέστρεψε στην Ανωτάτη Εμπορική, εγκατέλειψε όμως τις σπουδές του λίγους μήνες αργότερα και ξεκίνησε τη μακροχρόνια μεταφραστική του εργασία στον εκδοτικό οίκο Γκοβόστη, στα πλαίσια της οποίας πρωτοχρησιμοποίησε το όνομα Άρης Αλεξάνδρου. Παράλληλα πήρε μέρος σε αντιφασιστικές εκδηλώσεις παραμένοντας εκτός οργανώσεων. Το 1944 τον συνέλαβαν τα αγγλικά στρατεύματα κατά τα Δεκεμβριανά και στάλθηκε στο στρατόπεδο Ελ Ντάμπα στη Βόρειο Αφρική, από όπου επέστρεψε το 1945. Κατά τη διάρκεια του εμφυλίου εξορίστηκε στο Μούδρο (1948-1949), τη Μακρόνησο (1949), τον Άγιο Ευστράτιο (1950-1951). Ως το 1958 έζησε στις φυλακές Αβέρωφ, Αίγινας και Γυάρου μετά από καταδίκη του Στρατοδικείου Αθηνών για ανυποταξία. Το 1959 παντρεύτηκε την Καίτη Δρόσου. Αμέσως μετά την επιβολή της δικτατορίας του Παπαδόπουλου έφυγε για το Παρίσι, όπου έκανε διάφορες χειρονακτικές δουλειές ενώ εργάστηκε επίσης ως συντάκτης στο λεξικό Robert ως το 1974, οπότε ξανάρχισαν οι αναθέσεις μεταφράσεων από έλληνες εκδότες. Ο Άρης Αλεξάνδρου πέθανε στις 2 Ιουλίου του 1978 από αλλεπάλληλα καρδιακά εμφράγματα σε ηλικία 56 χρόνων. Ως μεταφραστής συνεργάστηκε και με άλλους έλληνες εκδότες, καθώς επίσης με τα περιοδικά Ελεύθερα Γράμματα (1946) και Εποχές (1963) · κείμενά του δημοσίευσε στα περιοδικά Καλλιτεχνικά Νέα, Καινούρια Εποχή , Επιθεώρηση Τέχνης, Εποχές, Η συνέχεια. Το 1946 εκδόθηκε η πρώτη ποιητική συλλογή του με τίτλο Ακόμα τούτη η Άνοιξη. Ακολούθησαν οι συλλογές Άγονος γραμμή (1952) και Ευθύτης οδών (1959). Τιμήθηκε με το βραβείο ειρήνης στο φεστιβάλ της Μόσχας του 1962. Το έργο του Άρη Αλεξάνδρου τοποθετείται στο χώρο της μεταπολεμικής ελληνικής λογοτεχνίας. Με το ποιητικό του έργο διέγραψε την πορεία από τον στρατευμένο υπέρ του κομμουνισμού λόγο στην έκφραση της απογοήτευσης για το μάταιο των αγώνων και στην ειρωνεία. Ως σταθμός ωστόσο στην ιστορία της νεώτερης λογοτεχνίας μας θεωρήθηκε το μυθιστόρημά του Το Κιβώτιο, που ολοκληρώθηκε το 1972 μετά από εφτά χρόνια συγγραφής και εκδόθηκε από τον Κέδρο το 1975. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Άρη Αλεξάνδρου βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Άρης Αλεξάνδρου», Η ελληνική ποίηση· Η πρώτη μεταπολεμική γενιά, σ.328-330. Αθήνα, Σοκόλης, 1982, Αργυρίου Αλεξ., «Αλεξάνδρου Άρης», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 1. Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1983, Αργυρίου Αλεξ., «Άρης Αλεξάνδρου», Η μεταπολεμική πεζογραφία· Από τον πόλεμο του ʼ40 ως τη δικτατορία του ʽ67 Βʼ, σ.136-160. Αθήνα, Σοκόλης, 1988 και Αργυρίου Αλεξ., «Χρονολόγιο Άρη Αλεξάνδρου», Διαβάζω 212, 29/3/1989, σ.20 - 24. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Γιάννης Ρίτσος (Μεταφραστής)

Γιάννης Ρίτσος (1909-1990). Ο Γιάννης Ρίτσος γεννήθηκε στη Μονεμβασιά Λακωνίας, γιος του μεγαλοκτηματία Ελευθέριου Ρίτσου και της Ελευθερίας το γένος Βουζουναρά. Είχε τρία αδέρφια. Το 1919 αποφοίτησε από το Σχολαρχείο της Μονεμβασιάς και το 1921 γράφτηκε στο Γυμνάσιο του Γυθείου. Την ίδια χρονιά πέθαναν ο αδερφός του Μανώλης και η μητέρα του. Το 1924 δημοσίευσε τα πρώτα του ποιήματα στη Διάπλαση των Παίδων με το ψευδώνυμο Ιδανικόν Όραμα. Το 1925 ολοκλήρωσε και τις γυμνασιακές του σπουδές στο Γύθειο και έφυγε με την αδερφή του Λούλα για την Αθήνα. Είχε προηγηθεί η οικονομική καταστροφή του πατέρα του και έτσι ο Ρίτσος εργάστηκε στην Αθήνα, αρχικά ως δακτυλογράφος και στη συνέχεια ως αντιγραφέας στην Εθνική Τράπεζα. Το 1926 αρρώστησε από φυματίωση και επέστρεψε στη Μονεμβασιά ως το φθινόπωρο του ίδιου χρόνου, οπότε γράφτηκε στη Νομική Σχολή της Αθήνας, χωρίς να μπορέσει ποτέ να φοιτήσει. Υπήρξε βοηθός βιβλιοθηκάριου και γραφέας στο Δικηγορικό Σύλλογο της Αθήνας. Το Γενάρη του 1927 νοσηλεύτηκε στην κλινική Παπαδημητρίου και λίγο αργότερα μπήκε στο σανατόριο Σωτηρία, όπου έμεινε τελικά για τρία χρόνια. Στη Σωτηρία ο Ρίτσος γνωρίστηκε με τη Μαρία Πολυδούρη και με μαρξιστές και διανοούμενους της εποχής του, ενώ παράλληλα έγραψε κάποια ποιήματά του που δημοσιεύτηκαν στο φιλολογικό παράρτημα της Μεγάλης Εγκυκλοπαίδειας. Από το φθινόπωρο του 1930 και για ένα χρόνο έζησε στα Χανιά, αρχικά στο Άσυλο Φυματικών της Καψαλώνας και μετά από προσωπική του καταγγελία των άθλιων συνθηκών ζωής που επικρατούσαν εκεί σε τοπική εφημερίδα, μεταφέρθηκε μαζί με όλους τους τρόφιμους στο σανατόριο Άγιος Ιωάννης. Τον Οκτώβρη του 1931 επέστρεψε στην Αθήνα και ανέλαβε τη διεύθυνση του καλλιτεχνικού τμήματος της Εργατικής Λέσχης. Εκεί σκηνοθέτησε και συμμετείχε σε παραστάσεις. Η υγεία του βελτιώθηκε σταδιακά, το ίδιο και τα οικονομικά του με τη βοήθεια της αδερφής του Λούλας, που είχε στο μεταξύ παντρευτεί και φύγει για την Αμερική. Τον επόμενο χρόνο ο πατέρας του μπήκε στο Ψυχιατρείο στο Δαφνί (όπου πέθανε το 1938) · πέντε χρόνια αργότερα τον ακολούθησε η Λούλα, που βγήκε το 1939. Το 1933 συνεργάστηκε με το περιοδικό της Αριστεράς Πρωτοπόροι και δούλεψε στο εμπορικό θέατρο για τέσσερα χρόνια (θίασοι Ζωζώς Νταλμάς, Ριτσιάρδη, Μακέδου). Στο χώρο της δημοσιογραφίας εμφανίστηκε επίσης στις στήλες του Ριζοσπάστη -όπου δημοσίευσε την πρώτη του ποιητική συλλογή "Τρακτέρ" με το ψευδώνυμο Ι. Σοστίρ- και των Ελεύθερων Γραμμάτων (1945). Το 1934 προσλήφθηκε ως επιμελητής εκδόσεων του οίκου Γκοβόστη και γράφτηκε στο Κ.Κ.Ε.. Το 1937 νοσηλεύτηκε στο σανατόριο της Πάρνηθας. Τον επόμενο χρόνο προσλήφθηκε στο Βασιλικό Θέατρο και το 1940 στη Λυρική Σκηνή. Κατά τη διάρκεια του ελληνογερμανικού πολέμου και της κατοχής ο Ρίτσος έζησε κατάκοιτος, παρόλα αυτά συμμετείχε στη δραστηριότητα του μορφωτικού τμήματος του ΕΑΜ και αρνήθηκε να δεχτεί χρήματα από έρανο όταν κινδύνεψε η ζωή του από τις κακουχίες. Στη διάρκεια των Δεκεμβριανών επισκεπτόταν συχνά την Καισαριανή, συναντήθηκε με τον Άρη Βελουχιώτη και συνεργάστηκε με το Λαϊκό Θέατρο Μακεδονίας. Το 1948 εξορίστηκε λόγω της αριστερής δράσης του στο Κοντοπούλι της Λήμνου, τον επόμενο χρόνο στη Μακρόνησο, το 1950-1951 στον Άη Στράτη. Το 1952 επέστρεψε στην Αθήνα και πολιτεύτηκε στην ΕΔΑ. Το 1954 παντρεύτηκε την παιδίατρο Φηλίτσα Γεωργιάδου από τη Σάμο, με την οποία απέκτησε μια κόρη την Έρη. Το 1956 ταξίδεψε στη Σοβιετική Ένωση ως μέλος αντιπροσωπείας διανοουμένων και δημοσιογράφων και το 1959 επισκέφτηκε τη Ρουμανία. Το 1962 επισκέφτηκε ξανά τη Ρουμανία όπου συναντήθηκε με το Ναζίμ Χικμέτ και κατόπιν πήγε στην Τσεχία και τη Σλοβακία, όπου ολοκλήρωσε την Ανθολογία Τσέχων και Σλοβάκων ποιητών, την Ουγγαρία και τη Λ. Δ. της Γερμανίας. Το 1964 συμμετείχε στις βουλευτικές εκλογές με την ΕΔΑ. Μετά το πραξικόπημα του Παπαδόπουλου το 1967 εξορίστηκε ξανά, αυτή τη φορά στη Γυάρο και τη Λέρο, το 1968 στη Σάμο, όπου τέθηκε υπό κατ΄ οίκον περιορισμό στο σπίτι της γυναίκας του για λόγους υγείας. Το 1970 επέστρεψε στην Αθήνα, μετά όμως από άρνησή του να συμβιβαστεί με το καθεστώς του Παπαδόπουλου εξορίστηκε εκ νέου στη Σάμο ως το τέλος του

Πέτρος Ανταίος (Μεταφραστής)

Ο Πέτρος Ανταίος (λογ. ψευδώνυμο του Σταύρου Γιαννακόπουλου), γεννήθηκε στην Προύσα και μεγάλωσε στην Μυτιλήνη, σε περίοδο ανθοφορίας της Λεσβιακής Πνευματικής Άνοιξης. Άρχισε να δημοσιεύει στα Νεοελληνικά Γράμματα από 18 χρονών. Σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική και αργότερα στο Λογοτεχνικό Ινστιτούτο Γκόρκι της Μόσχας. Τις μέρες της εισβολής των ναζί στην Ελλάδα ίδρυσε τη "Φιλική Εταιρεία Νέων". Ήταν γραμματέας της ΚΕ του ΕΑΜ των νέων, από τους οργανωτές της ΕΠΟΝ και επικεφαλής των επονιτών ανταρτών του ΕΛΑΣ. Στην υπερορία σε συνεργασία με τον Έρενμπουργκ, την Αιχμάτοβα και άλλους σοβιετικούς συγγραφείς παρουσίασε έργα τριάντα σύγχρονων Ελλήνων συγγραφέων. Έργα του δημοσιεύτηκαν στα ρωσικά και στις κυριότερες γλώσσες των λαών της πρώην ΕΣΣΔ, καθώς και μεγάλος αριθμός άρθρων του στο κεντρικό τύπο της Μόσχας, φωτίζοντας τους αγώνες, τις δοκιμασίες και τις πνευματικές κατακτήσεις του ελληνικού λαού. Μετά τον επαναπατρισμό του εξέδωσε πολλά έργα του (μεταξύ των οποίων δύο μυθιστορήματα και μια συλλογή διηγημάτων) και μεταφράσεις Πούσκιν, Τολστόι, Μπούνιν, Μαγιακόφσκι, Ριμπακόφ, Τουργκένιεφ, Ντοστογιέφσκι κ.ά.

Καίτη Δρόσου (Μεταφραστής)

Η δημοσιογράφος και ποιήτρια Καίτη Δρόσου γεννήθηκε το 1924. Εργάστηκε πολλά χρόνια στην εφημερίδα "Ημερησία". Ως ποιήτρια γνωρίστηκε και συναναστράφηκε με σημαντικά πρόσωπα της ελληνικής λογοτεχνίας, όπως ο Γιάννης Ρίτσος, ο Αντρέας Φραγκιάς και ο Άρης Αλεξάνδρου, που έγινε σύντροφος της ζωής της το 1959 (σ΄ αυτήν αφιέρωσε το σημαντικότερο έργο του, "Το κιβώτιο"). Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές: "Ποιήματα" (εκδ. Λογοτεχνική Γωνιά, 1950), "Φύλλα φωτιάς" (Τυπογραφείο Μπόλαρη, 1959), "Οι τοίχοι τέσσερις" (εκδ. Κείμενα, 1985), τα δοκίμια "Ιωσήφ Μπρόντσκι: Ο ποιητής και η Κα-Γκε-Μπε" (Ύψιλον, 1988), "Ο αποστάτης Μαγιακόβσκη και η Οκτωβριανή Επανάσταση" (Ύψιλον, 1990), "Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων κατά Κλωντ Σιμόν: Ανάγνωση του βιβλίου του Κλωντ Σιμόν "Η πρόσκληση" από την Καίτη Δρόσου" (Γκοβόστης), κ.ά. Μετέφρασε στα ελληνικά ποιήματα του Βλαντιμίρ Μαγιακόβσκι και επιμελήθηκε την έκδοση ενός συγκεντρωτικού τόμου με ποιητικές μεταφράσεις του Άρη Αλεξάνδρου, με τίτλο "Διάλεξα" (εκδ. Κείμενα, 1984). Βιογραφικά στοιχεία της Καίτης Δρόσου και του Άρη Αλεξάνδρου περιλαμβάνονται στις εκδόσεις: Κατερίνα Καμπάνη, "Ο παππούς μου, Άρης Αλεξάνδρου" (λεύκωμα, εκδ. Ύψιλον, 2006), και "Γιάννης Ρίτσος, Τροχιές σε διασταύρωση: Επιστολικά δελτάρια και γράμματα στην Καίτη Δρόσου και τον Άρη Αλεξάνδρου" (επιμ. Λίζυ Τσιριμώκου, Άγρα 2008), που προέκυψε από υλικό του αρχείου της. Έφυγε από τη ζωή στο Παρίσι στις 3 Φεβρουαρίου 2016, σε ηλικία 92 ετών, όπου ζούσε μόνιμα από την εποχή της δικτατορίας.

Νίκος Παππάς (Μεταφραστής)

Νίκος Παππάς (1906 - 1997). Ο Νίκος Παππάς γεννήθηκε στα Τρίκαλα της Θεσσαλίας. Το 1927 αποφοίτησε από τη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών και τον ίδιο χρόνο έφυγε για να συνεχίσει τις σπουδές του στη Γερμανία, όπου παρέμεινε ως το 1928. Από το 1939 και για τριάντα χρόνια άσκησε το δικηγορικό επάγγελμα, ενώ εργάστηκε και στο Νομικό Συμβούλιο του Κράτους. Στη λογοτεχνία πρωτοεμφανίστηκε το 1928 με τη δημοσίευση ποιημάτων του στο περιοδικό Νέα Εστία και το 1930 κυκλοφόρησε η πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο Μάταια λόγια. Συνεργάστηκε με τα περιοδικά Νέα Εστία, Ελληνικά Γράμματα, Το Ξεκίνημα, Το Νέον κράτος, Νεοελληνικά Γράμματα, Μακεδονικές Ημέρες, Εφημερίδα των ποιητών, Επιθεώρηση Τέχνης και άλλα, όπου δημοσίευσε ποιήματα, μεταφράσεις και δοκίμια. Συνεργάστηκε επίσης με την εφημερίδα Καθημερινή (1935-1940). Υπήρξε εκδότης και διευθυντής στο περιοδικό των Τρικάλων Επαρχία (1931-1932), μέλος της επιτροπής του περιοδικού της Χαλκίδας Νεοελληνικά Σημειώματα (1936), καθώς επίσης των Νέων Ρυθμών (1949-1950) και της Εφημερίδας των ποιητών (1956-1958). Το 1936 παντρεύτηκε την ποιήτρια Ρίτα Μπούμη. Τιμήθηκε με το Α΄ και το Β΄ Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1959 και 1964 αντίστοιχα) και υπήρξε μέλος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών. Μετέφρασε έργα των Μπρεχτ, Ρίλκε, Απολλιναίρ και άλλων, ενώ έργα του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, πολωνικά και ιταλικά. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Νίκου Παππά βλ. Αργυρίου Αλεξ., «Νίκος Παππάς», Η ελληνική ποίηση · Νεωτερικοί ποιητές του Μεσοπολέμου, σ.218-220 (της εισαγωγής) και 370-372. Αθήνα, Σοκόλης, 1979 και Γιάκος Δημήτρης, «Παππάς Νίκος», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 11. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ. (Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).

Παύλος Τιβέρης (Μεταφραστής)

Γιώργης Σαραντής (Μεταφραστής)

Vladimir Mayakovsky (Συγγραφέας)

Ο Βλάντιμιρ Μαγιακόφσκι γεννήθηκε στις 7 Ιουλίου του 1893, από Ρώσους γονείς, στο χωριό Μπαγκτατί της Γεωργίας, όπου ο πατέρας του υπηρετούσε ως φύλακας δασών και υδάτων. Εκεί ο Βλάντιμιρ έζησε τα παιδικά του χρόνια και φοίτησε στο δημοτικό σχολείο, ενώ τις πρώτες γυμνασιακές του σπουδές τις έκανε στη γειτονική πόλη, Κουταΐς. Από εκείνα τα χρόνια εκδηλώθηκε το ενδιαφέρον του για τη ζωγραφική και χρονολογούνται οι πρώτοι του ενθουσιασμοί με την επιστήμη και την τεχνολογία, που διαδραμάτισαν αργότερα σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση της φουτουριστικής του ποιητικής, καθώς και το ενδιαφέρον του για τις ιδέες της επανάστασης. Το 1907, μετά το θάνατο του πατέρα του, μετακόμισε μαζί με τη μητέρα του και τις δυο αδελφές του στη Μόσχα. Εκεί συνέχισε τις γυμνασιακές του σπουδές και παρακαλουθήσε μαθήματα ζωγραφικής. Το 1908, μαθητής ακόμα έγινε μέλος του κόμματος των Μπολσεβίκων και συμμετείχε στην παράνομη δραστηριότητά του. Αυτό στοίχισε τα επόμενα δύο χρόνια δύο συλλήψεις. Μέσα στη φυλακή διαβάζει τη Βίβλο, διαβάζει ιστορία και λογοτεχνία και γράφει τα πρώτα του ποιήματα, τα οποία όμως δε διασώθηκαν. Μετά την αποφυλάκισή του το 1910, εγκαταλείπει το γυμνάσιο και γίνεται δεκτός στη Σχολή Ζωγραφικής και Γλυπτικής της Μόσχας. Εκεί γνώρισε τον ζωγράφο Νταβίντ Μπουρλιούκ, που έμμελε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην ποιητική του πορεία. Ο Μαγιακόφσκι και ο Μπουρλιούκ προσχώρησαν στην υπό διαμόρφωση τότε κίνηση των φουτουριστών της Μόσχας και συμμετείχαν στην πρώτη έκδοση της ομάδας: "Ένα χαστούκι στο γούστο του κοινού" (1912), όπου δημοσίευσαν και υπόγραψαν, μαζί με τον Βίκτωρ Χλέπνικοφ και τον Αλεξάντρ Κρουτσιόνιχ το πρώτο φουτουριστικό μανιφέστο. Ο Μαγιακόφσκι πρωτοπαρουσιάστηκε ως ποιητής στην κοινή έκδοση των φουτουριστών το 1912 με δυο ποιήματα "Πρωί" και "Νύχτα". Το 1913 γράφει την τραγωδία "Βλάντιμιρ Μαγιακόφσκι" που αποτελεί το πρώτο συνθετικό ποιητικό-θεατρικό του έργο. Το 1914-1915 γράφει το "Σύννεφο με παντελόνια" -του οποίου η πρώτη πλήρη έκδοση έγινε το 1918- ένα έργο που ο ποιητής το χαρακτήρισε ως προγραμματικό για την εποχή του. Το 1915 εγκαθίσταται στην Πετρούπολη, όπου αναπτύσει έντονη δραστηριότητα. Συνεργάζεται με εφημερίδες και περιοδικά δημοσιεύοντας ποιήματα, μέσα από τα οποία εκφράζει την αντίδρασή του ενάντια στον πόλεμο. Γράφει επίσης, σατιρικά ποιήματα. Το 1915 έγραψε, επίσης, ένα από τα πιο σημαντικά λυρικά του ποιήματα "Στων σπονδύλων το φλάουτο". Το 1916 επιστρατεύεται. Τον ίδιο χρόνο γράφει το "O πόλεμος και η οικουμένη". Η προεπαναστατική περίοδος του Μαγιακόφσκι κλείνει με το ποίημα "Άνθρωπος" ένα ακόμη συνθετικό έργο με κεντρικό ήρωα τον Μαγιακόφσκι. Ο Μαγιακόφσκι ήταν ήδη ένας δόκιμος ποιητής που είχε δώσει σημαντικό μέρος του έργου με το οποίο θα έμενε στην ιστορία, όταν η Ρωσία γνώρισε τον κατακλυσμό του 1917. Ενώ ο πόλεμος συνεχιζόταν ακόμα, η χώρα γνώρισε την αστικοδημοκρατική επανάσταση του Φλεβάρη, που ανέτρεψε τον τσάρο και την σοσιαλιστική επανάσταση του Οκτώβρη του 1917, που έθεσε ως στόχο της τη δημιουργία μιας νεάς σοσιαλιστικής κοινωνίας. Οι φουτουριστές της Μόσχας τάχθηκαν από τους πρώτους με την πλευρά της επανάστασης. Ο Μαγιακόφσκι αναπτύσει τρομερή δραστηριότητα σε πολλούς τομείς ταυτόχρονα. Δημοσιογραφεί, φτιάχνει αφίσες, γράφει διαφημιστικά κείμενα, γράφει κινηματογραφικά σενάρια και παίζει ο ίδιος σε ταινίες. Το Νοέμβρη του 1917 γράφει "Tο δικό μας βήμα" που αποτελεί το πρώτο του μεταεπαναστατικό ποίημα. Το Μάρτη το 1918 βγαίνει το πρώτο και μοναδικό φύλλο της Εφημερίδας των Φουτουριστών, στο οποίο ο Μαγιακόφσκι δημοσιεύει δυο ποιήματα "Επανάσταση" (ποιητικό χρονικό) και "Το βήμα μας". Δημοσιεύει επίσης μια ανοιχτή επιστολή προς τους εργάτες, στην οποία ταυτίζει σε μεγάλο βαθμό το σοσιαλισμό με τον αναρχισμό και προβάλλει έντονα τη φουτουριστική θέση για άρνηση της τέχνης του παρελθόντος. Το 1919, στην πρώτη επέτειο της επανάστασης, δημοσιεύει την "Ωδή στην επανάσταση", ένα ποίημα πολεμικής ενάντια στους εχθρούς της επανάστασης και ύμνου στη δουλειά. Τον ίδιο χρόνο γράφτηκε και παρουσιάστηκε στην Πετρούπολη το θεατρικό έργο "Μυστήριο Μπούφο" το οποίο και χαρακτηρίστηκε ως το πρώτο κουμμουνιστικό θεατρικό έργο.Το 1924, μετά τον θάνατο του Λένιν, ολοκληρώνει το μεγάλο συνθετικό του ποίημα "Βλαντιμίρ Ιλίτς Λένιν", που είχε αρχίσει να το γράφει από το 1923. Το 1927 με αφορμή τα δέκα χρόνια της επανάστασης ο Μαγιακόφσκι γράφει το συνθετικό ποίημα "Καλά!" Το 1927-1928 ο Μαγιακόφσκι ταξίδεψε πολύ στη Σοβιετική Ένωση διαβάζοντας σε ειδικές λογοτεχνικές βραδιές αποσπάσματα από το ποίημα αυτό. Ωστόσο, κανένα άλλο έργο του δεν έχει συνατήσει τόσο έντονη και αρνητική κριτική και δεν αμφισβητήθηκε τόσο πολύ για την ειλικρίνεια και για τις προθέσεις του. Το 1928 έγραψε το θεατρικό έργο "Κοριό" και το 1929 το "Λουτρό", τα οποία ήταν και τα δυο τελευταία θεατρικά του έργα. Στις 14 του Απρίλη του 1930, ύστερα από μια περίοδο έντονης αμφισβήτησης και κριτικής, έθεσε τέρμα στη ζωή του με μια σφαίρα στο κεφάλι. Το χωριό που γεννήθηκε, το Μπαγκντάντ, σήμερα σε ένδειξη μνήμης έχει πάρει το όνομα του. Ο Μαγιακόφσκι ήταν ένας από τους επαναστάτες του 20ού αιώνα.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα