Το έργο του Michael Lowy «Λύτρωση και Ουτοπία» θα πρέπει να διαβαστεί ως μια πανίσχυρη συμβολή σε τρεις θεματικούς άξονες: Λύτρωση, Μεσσιανισμός Ουτοπία (κοινωνική ουτοπία). Κατά συνέπεια, είναι απαραίτητη η διευκρίνηση των όρων αυτών, πολύ περισσότερο αφού αυτοί αναδύονται από μια κοσμοαντίληψη, η οποία προϋποθέτει την περιπλάνηση του αναγνώστη μέσα στις ατραπούς της καβαλικής διδασκαλίας, του ιουδαϊκού αναρχικού και ανατρεπτικού οράματος του τέλους του χρόνου (Tikkoun), της ουτοπικής, και γι’ αυτό επαναστατικής, διάστασης των προσδοκιών και ελπίδων του ανθρώπου ενάντια στην τυραννία της ιστορίας, καθώς και της μεσσιανικής ενόρασης ως όρου εκ των ουκ άνευ της ανθρώπινης λύτρωσης. Ο μεσσιανισμός συνιστά την ισχυρότερη τάση του ιουδαϊκού πνεύματος στην πορεία του μέσα στη λύτρωση και τη σωτηρία. Αποτελεί την έκφραση της αγωνίας του ιουδαϊκού κοσμοειδώλου για την μελλοντική εγκαθίδρυση μιας οικουμενικότητας και μιας ολότητας, μέσα στις οποίες η Λύτρωση πραγματώνει τον εαυτό της.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Στέφανος Ροζάνης γεννήθηκε στην Κάρυστο της Εύβοιας το 1942. Είναι ποιητής και δοκιμιογράφος. Ανήκει στην εκδοτική ομάδα του περιοδικού "Σημειώσεις". Έχει συνεργασθεί με το Πανεπιστήμιο της Νέας Σορβόννης και τη New Philosophy Society του Πανεπιστημίου του Εδιμβούργου. Ανάμεσα στα πιο πρόσφατα δοκιμιακά του έργα περιλαμβάνονται: "Ο Μεσσιανισμός και η ηθική φιλοσοφία του Εμμανουέλ Λεβινάς", "Η ερμηνευτική ως πράξη και θεώρηση", "Ερμηνευτικές αναγνώσεις", "Θείος Έρως", "Σολωμικά".
Ο Θανάσης Θ. Παπαδόπουλος (1921-1985) υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους Έλληνες διανοητές του 20ού αιώνα, συνδυάζοντας το πλούσιο ερευνητικό έργο του στην ιστορία της φιλοσοφίας με μια ζωή έντονης πολιτικής δραστηριότητας και μεγάλης αυταπάρνησης. Γεννήθηκε στη Ραιδεστό της Ανατολικής Θράκης και μεγάλωσε σε συνθήκες φτώχειας και προσφυγιάς, με το δάσκαλο πατέρα του να του μεταλαμπαδεύει τη φλόγα της μάθησης. Παρά τα τεράστια εμπόδια της εποχής, σπούδασε στη Φιλοσοφική Σχολή της Θεσσαλονίκης, έχοντας έντονη πολιτική και πολιτιστική δράση, αποφοίτησε το 1945 και την ίδια χρονιά βρέθηκε για μεταπτυχιακό στο Παρίσι με τη γνωστή υποτροφία του Γαλλικού Ινστιτούτου που έδωσε φτερά σε πολλούς προοδευτικούς επιστήμονες. Σχεδόν αμέσως μετά το διδακτορικό του στη Σορβόννη, με θέμα "Ο Σοφιστής του Πλάτωνα", αναχώρησε για τη Βουδαπέστη, προσπαθώντας από το δικό του μετερίζι να συντρέξει τους αριστερούς της Ελλάδας. Το 1953 εγκαταστάθηκε στο Βουκουρέστι, όπου εντατικοποίησε τις έρευνες, το μεταφραστικό και συγγραφικό του έργο σε ελληνικά, γαλλικά και ρουμανικά. Συμμετείχε στην ελληνική έκδοση των έργων του Μαρξ και του Λένιν, έγινε συνεργάτης του Ινστιτούτου Φιλοσοφίας της Ρουμανικής Ακαδημίας, ερεύνησε την ιστορία της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας, καθώς και το πλούσιο ρουμανικό αρχείο σχετικά με το Βυζάντιο και την τουρκοκρατία. Έτσι, εξέδωσε το βιβλίο "Η φιλοσοφία του Ηράκλειτου" (1966), την πρώτη έκδοση του "Δημόκριτου" (1969), μια μελέτη για άγνωστο έργο του νεοπλατωνικού φιλοσόφου Ηλιού (1969), το ανέκδοτο έργο "Προοίμιον εις Λογικήν" του Θεόφιλου Κορυδαλέα (1970), μια άγνωστη μέχρι τότε πραγματεία του Ιγνατίου Χορτασμένου (1970) κ.ά. Το 1970 μετεγκαταστάθηκε στη Σουηδία, όπου ανέλαβε τη θέση ερευνητή και καθηγητή Φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Στοκχόλμης, ενώ παράλληλα στήριζε τις αντιδικτατορικές οργανώσεις του εξωτερικού. Το 1971 εξέδωσε την πρώτη μετάφραση στη δημοτική των "Θεοφράστου χαρακτήρων". Εκείνη την περίοδο επιδόθηκε παράλληλα στο διαφωτισμό των Ελλήνων της ξενιτιάς με πλήθος διαλέξεων για θέματα γλώσσας, ιστορίας και φιλοσοφίας. Το 1978 εξέδωσε το βιβλίο "Ιδεολογία και φιλοσοφία της δημοκρατίας στην αρχαία Ελλάδα" και το 1983 το βιβλίο "Οι φιλοσοφικές και κοινωνικοπολιτικές αντιλήψεις του Βενιαμίν Λέσβιου". Την τελευταία χρονιά της ζωής του κυκλοφόρησε "Η νεοελληνική φιλοσοφία από τον 16ο έως τον 18ο αιώνα".
Ο Μικαέλ Λεβί γεννήθηκε το 1938 στο Σάο Πάολο. Σπούδασε κοινωνικές επιστήμες στο Πανεπιστήμιο του Σάο Πάολο, απέκτησε το διδακτορικό του δίπλωμα στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης κάτω από την καθοδήγηση του Lucien Goldmann, ενώ εργάστηκε ως λέκτορας πολιτικής φιλοσοφίας στα Πανεπιστήμια του Τελ Αβίβ και του Μάντσεστερ. Εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι το 1969, όπου δούλεψε με τον Νίκο Πουλαντζά στο Πανεπιστήμιο του Βενσάν. Σήμερα είναι επίτιμος διευθυντής στο Εθνικό Κέντρο Κοινωνικών Ερευνών [CNRS], ενώ διδάσκει στην ?cole des Hautes Etudes en Sciences Sociales [EHESS]. Είναι από τα ιδρυτικά στελέχη του Παγκόσμιου Κοινωνικού Φόρουμ, του Οικοσοσιαλιστικού Διεθνούς Δικτύου και του Νέου Αντικαπιταλιστικού Κόμματος [ΝΡΑ]. Στη χώρα μας είναι γνωστός τόσο από τις ομιλίες του σε διάφορες εκδηλώσεις όσο και από άρθρα του και συνεντεύξεις.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
