Η «ΛΥΣΙΣΤΡΑΤΗ», πού πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Καλλίστρατο στα Λήναια τό 411 π.Χ., είναι ίσως ή πιό διαφημισμένη και πολυπαιγμένη αριστοφανική κωμωδία. Δέν θεωρώ άμοιρη γι` αυτή την προτίμηση τη μέσα στούς αιώνες αναπαραγόμενη παρεξήγηση γύρω από τον φεμινιστικό της χαρακτήρα. Σημαντικότερος όμως λόγος της επαναληπτικής δραστικότητας της συγκεκριμένης κωμωδίας μοιάζει νά είναι τό ιδιοφυές εύρημα της ερωτικής αποχής τών γυναικών προς εξασφάλιση τής ειρήνης, καθώς και ή εξόχως γαργαλιστική αθυροστομία του κειμένου. [. . .] Η ανά χείρας μετάφραση δέν είχε, ούτε φιλοδόξησε νά εχει, φιλολογικό χαρακτήρα - εξ ού και ή απουσία επεξηγηματικών σημειώσεων. Ο στόχος της υπήρξε εξ αρχής θεατρικός ή, καλύτερα, παραστασιακός. Γνώμονάς μου στάθηκε ή επίτευξη τής κατά τό δυνατόν μεγαλύτερης ιλαρότητας αλλά και ή παράλληλη διαθεσιμότητα του κειμένου σέ πολλαπλές σκηνοθετικές αναγνώσεις.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Γιάννης Βαρβέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1955. Σπούδασε νομικά. Εξέδωσε επτά ποιητικές συλλογές. Επίσης μετέφρασε και εξέδωσε Αριστοφάνη, Μένανδρο, Μολιέρο, Μαριβώ, Ουίτμαν, Σαντράρ, Πρεβέρ, Μρόζεκ, Κάριγκτον, Φέρρε, Μπρασένς καθώς και μια ανθολογία για το θάνατο. Από το 1976 γράφει κριτική θεάτρου (περ. "Τομές", "Η λέξη", εφημ. "Καθημερινή"). Αυτά και άλλα θεωρητικά κείμενα για το θέατρο συγκέντρωσε για το θέατρο σε τέσσερις τόμους ("Η κρίση του θεάτρου" -τρεις τόμοι, "Πλατεία θεάτρου"). Το 1996 του απονεμήθηκε το Κρατικό βραβείο Κριτικής - Δοκιμίου. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί σε ανθολογίες στα αγγλικά, στα γαλλικά, στα γερμανικά, στα ιταλικά, στα ισπανικά και στα ρουμάνικα. Μεταφράσεις αττικής και νέας κωμωδίας έχουν παρουσιαστεί στην Επίδαυρο και σε άλλα θέατρα. Το 2001 του απονεμήθηκε το Βραβείο Καβάφη. Το 2010 τιμήθηκε με το Βραβείο Ποιήσεως του Ιδρύματος Πέτρου Χάρη της Ακαδημίας Αθηνών, για το σύνολο του ποιητικού του έργου. Είναι μέλος της Εταιρίας Συγγραφέων.
Εργογραφία
Ποίηση
-Εν φαντασία και λόγω, Αθήνα, Κούρος, 1975, Αθήνα, Ύψιλον, 1984
-Το ράμφος, Τραμ, 1978, Αθήνα, Ύψιλον, 1984,
-Αναπήρων Πολέμου, Αθήνα, Ύψιλον, 1982,
-Ο θάνατος το στρώνει, Αθήνα, Ύψιλον 1986,
-Πιάνο βυθού, Αθήνα, Ύψιλον 1991,
-Ο κύριος Φογκ, Αθήνα, Ύψιλον, 1993,
-Άκυρο θαύμα, Αθήνα, Ύψιλον, 1996,
-Ποιήματα 1975-1996, (συγκεντρωτική έκδοση), Αθήνα, Κέδρος, 2000,
Κριτική Θεάτρου
-Κρίση του θεάτρου (1976-1984), Αθήνα, Καστανιώτης, 1985
-Κρίση του θεάτρου Β΄(1976-1984), Αθήνα, Εστία, 1991
-Πλατεία θεάτρου, δοκίμια, Σοκόλης, 1994.
-Κρίση του θεάτρου Γ΄(1976-1984), Σόκολης, 1995.
Δοκίμια
-Σωσίβια λέμβος, λογοτεχνικά δοκίμια, Αθήνα, Καστανιώτης, 1999
Ανθολογία
-Ελληνική Ποιητική Ανθολογία Θανάτου του εικοστού αιώνα (με τον Κ.Γ. Παπαγεωργίου), Αθήνα, Καστανιώτης, 1996.
Μελέτη
-Κρίτων Αθανασούλης: μια παρουσίαση, Αθήνα, Γαβριηλίδης, 2001.
Μεταφράσεις
-Λ. Φερρέ: Μια πρώτη παρουσίαση, Αθήνα, Κούρος, 1976
-Ζ. Πρεβέρ: Θέαμα και ιστορίες, ποιήματα, Αθήνα, Νεφέλη, 1982
-Λ. Κάριγκτον, Η αρχάρια και άλλα διηγήματα, Αθήνα, Ύψιλον 1982.
-Ζ. Μπρασένς, Ο γορίλας και άλλα ποιήματα, Αθήνα, Ύψιλον, 1983
-Σλ. Μρόζεκ, Δεύτερη υπηρεσία, θέατρο, Αθήνα, Δωδώνη, 1985
-Μ. Σαντράρ, Πάσχα στη Νέα Υόρκη, ποιήματα, Αθήνα, Υάκινθος - Ρόπτρον, 1987, Αθήνα, Ύψιλον, 1999
-Μολιέρου, Ζωρζ Νταντέν, θέατρο, 1991
-Ο. Ουίτμαν, Στη γαλάζια όχθη της Οντάριο, ποίημα, Αθήνα, Ρόπτρον, 1992, Αθήνα, Ύψιλον, 1999.
-Μαριβώ, Η ψευτροϋπηρέτρια, Θέατρο, Αθήνα, Δωδώνη, 1998
-Μενάνδρου, Σαμία, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1997
-Αριστοφάνους, Όρνιθες, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998
-Μενάνδρου, Επιτρέποντες, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998
-Αριστοφάνους, Λυσιστράτη, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 1998
-Αριστοφάνους, Ειρήνη, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2000
-Μενάνδρου, Δύσκολος, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2001
-Αριστοφάνους, Πλούτος, θέατρο, Αθήνα, Πατάκης, 2001.
Ο Τάκης Καγιαλής είναι αναπληρωτής καθηγητής νεοελληνικής φιλολογίας στη Σχολή Ανθρωπιστικών Σπουδών του Ελληνικού Ανοικτού Πανεπιστημίου.
Γεννήθηκε γύρω στο 450 π.Χ., ήταν Κυδαθηναιεύς, γιος του Φιλίππου και της Ζηνοδώρας, και ανήκε στην Πανδιονίδα φυλή. Στο σχολείο ο κωμωδιοποιός διδάσκεται Όμηρο και Ησίοδο, μαθαίνει τον Αίσωπο και ακούει για τον Αρχίλοχο και τον Αλκαίο. Όταν ήταν εννιά ετών, διδάσκεται η Αντιγόνη του Σοφοκλή, όταν κλείνει τα δώδεκα έχει τελειώσει ο Παρθενώνας. και όταν ξεσπάει ο πελ/κός πόλεμος του λείπει ένας χρόνος για να κλείσει τα είκοσι. Πρόφτασε τη δόξα του Περικλή και είδε το θάνατό του, το 429. Θεματολογικά στο έργο του Αριστοφάνη κυριαρχεί η πολιτική, η οποία στην κωμωδία εμφανίζεται για πρώτη φορά με τον Κρατίνο. Συντηρητικός ο ίδιος, υπήρξε πολέμιος του δημαγωγού Κλέωνα και την αντίθεσή του τη βρίσκουμε στους Ιππής. Σατίρισε σκληρά τους πολιτικούς, ακόμη και τον Περικλή, τους στρατηγούς όπως το Λάμαχο, και τους ποιητές, όπως τον Ευριπίδη και τον Αισχύλο και δε λησμόνησε τον Σωκράτη. Γνωρίζουμε 44 τίτλους έργων του, οι σωζόμενες όμως κωμωδίες του είναι έντεκα: Αχαρνής, Ιππής, Νεφέλαι, Σφήκες, Ειρήνη, Όρνιθες, Λυσιστράτη, Θεσμοφοριάζουσαι, Βάτραχοι, Εκκλησιάζουσαι, Πλούτος. Πήρε μία πρώτη νίκη στα Διονύσια και τέσσερις στα Λήναια. Πέθανε γύρω στο 385 π.Χ.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
