Στην παρούσα μονογραφία γίνεται για πρώτη φορά για το ελληνικό δίκαιο, αναλυτική παρουσίαση, καταγραφή και αποτίμηση, των λόγων ανακοπής δανειολήπτη που κατά κανόνα ασκούνται κατά διαταγής πληρωμής Τράπεζας. Η συστηματική, και λεπτομερειακή ανάδειξη των θέσεων της ελληνικής νομολογίας για σειρά τραπεζικών όρων, στο πλαίσιο των συμβάσεων δανεισμού και αλληλόχρεου λογαριασμού, εμφανίζεται οργανωμένα επίσης για πρώτη φορά. Αυτό ισχύει και για τους λόγους ανακοπής που απορρέουν από τις συμβάσεις δανείου σε ελβετικό φράγκο.

Όπως δείχνει η πράξη, στις τραπεζικές συμβάσεις, οι λόγοι ανακοπής κατά διαταγής πληρωμής Τράπεζας θεμελιώνονται κατά κανόνα με επίκληση της καταχρηστικότητας των ποικίλης μορφής όρων που περιέχουν οι παραπάνω συμβάσεις. Έτσι, προκειμένου να αντιμετωπίσει τα δικονομικού δικαίου ζητήματα της διαταγής πληρωμής, ειδικότερα το ζήτημα της νομικής βασιμότητας των λόγων της ανακοπής, η παρούσα εργασία αναπτύσσεται κατ’ ανάγκη σε πολλά δικαιικά επίπεδα, όπως του αστικού και εμπορικού δικαίου, του τραπεζικού δικαίου, και, ιδίως, των σχετικών ρυθμίσεων του ευρωπαϊκού δικαίου, με κρίσιμη την ανάδειξη των ερμηνευτικών αποκλίσεων μεταξύ των θέσεων της ελληνικής νομολογίας και εκείνης του ΔΕΕ σε ό,τι αφορά τον αυτεπάγγελτο δικαστικό έλεγχο των καταχρηστικών γενικών όρων συναλλαγών.