Γιατί είναι στιγμές που σ΄ ακουμπάει βαθιά η αποστροφή της Κίρκης προς τον Οδυσσέα μετά τη Νέκυια: Εσείς που πεθάνατε δυο φορές, όταν οι άλλοι άνθρωποι πεθαίνουν μία; Γιατί είναι στιγμές που ακούς το τρίξιμο της παλιάς πόρτας κι απ΄ τις χαραμάδες της να περνάει το σώμα του έρωτα· να αλώνει το νυσταγμένο μεσημέρι του Ιουλίου· και πάλι ξαφνικά να χάνεται στις πνοές των ανέμων; Στιγμές που σε παιδεύει ο μύθος της Αριάδνης -που τη μπερδεύεις με την Κίρκη- και νιώθεις την παλάμη της να σου κρατεί το χέρι; Στιγμές που νιώθεις στο πετσί σου πως οι νεκροί κι οι ζωντανοί, σιμά μου, καθώς οι βάτοι, επιάνονταν από το φόρεμά μου; Και τ΄ άλογα που τρέχοντας με τα γοργά φτερά τους μας φθάνουνε στο θάνατο, πριν να μας φθάσει αυτός! Κι αυτή η βαθιά φωνή των χωμάτων; των αθώων δέντρων τα νεύματα; το έαρ των πουλιών και η νύχτα των Μυροφόρων; Αυτές οι πανάρχαιες φωνές, αυτές οι αρχέγονες εικόνες από πού έρχονται και πού σε πάνε; Σ΄ αυτήν την πρόκληση, σαν το τραγούδι των Σειρήνων δίκοπη, δύσκολο ν΄ αντισταθείς. Κι ακροβατείς μοναχικός στο χείλος της αβύσσου των πανάρχαιων ερωτημάτων. Ελπίδα σου μόνη να τ΄ αγγίξεις. Με το άγγιγμα να στομώσεις την επώδυνη κόψη τους. Και να φιλιώσεις με τα φωτεινά σκοτάδια τους - μήπως και μέσα τους ανταμώσεις τον πρώτο σου εαυτό.