Μνήμες
Το καλοκαίρι δεν έδωσε αγάπες
Να φύγουν με τα πρωτοβρόχια.
Κι οι μνήμες να χτυπήσουν την πόρτα.
Καλόδεχτες θάτανε
Αγαπημένα πρόσωπα να ξαναγύριζαν!
Μα τούτο το βουνό
Από θλίψη και μαράζι
Βαρύ φορτίο.
Και το έδαφος παθαίνει καθίζηση
Και στενεύει ο ορίζοντας
Ώσπου ορίζοντας δεν υπάρχει.
Κάποτε μας ξεγελάει η προσδοκία.
Αυτή πεθαίνει τελευταία.
