Από εδώ και μπρος ανήκαμε στο βουνό. Το χιόνι θα ήταν τα πάντα για μας: η αρραβωνιαστικιά, το σάβανο, η υπόσχεση, η σεξουαλική αγνότητα και η κοσμική δύναμη, η μήτρα της συγχώρεσης και της κάθαρσης από την οποία θα φροντίζαμε να μην απομακρυνθούμε.
Ύστερα ο Ντυ Λακ μουρμούρισε: «Πάμε, δεν είμαστε από δω». Ήξερα κι εγώ κάτι από φράσεις που σημαδεύουν τις αναχωρήσεις. Εκείνη του Rimbaud: «Θα αγοράσω ένα άλογο και θα ξεκινήσω». Του Montaigne : «Πρέπει να είσαι πάντοτε ποδεμένος κι έτοιμος να φύγεις». Της κυρίας Despentes: «Σηκωνόμαστε και την κάνουμε». Του Gide : «Ένας από τους σημαντικούς κανόνες της τέχνης: μη χρονίζεις ποτέ πουθενά». Και την ωραιότερη, του Χριστού, στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο: «Ακολούθει μοι».
Με παρέα τον φίλο μου αλπινιστή οδηγό Ντανιέλ ντυ Λακ, ξεκίνησα από το Μεντόν στις ακτές της Μεσογείου για να διασχίσω με σκι τις Άλπεις, μέχρι την Τεργέστη, περνώντας από την Ιταλία, την Ελβετία, την Αυστρία και τη Σλοβενία. Στα τελειώματα του χειμώνα, από το 2018 έως το 2021, κάναμε την ανάβασή μας μέσα στο χιόνι. Ο ουρανός ήταν παρθένος, ο κόσμος δεν είχε περίγραμμα, μόνο η προσπάθεια μετρούσε αντίστροφα τις μέρες που περνούσαν. Ένιωθα σαν να εξερευνώ την ομορφιά, διαλυόμουν σε μια ουσία. Μες στο λευκό όλα εκμηδενίζονται – ελπίδες και τύψεις. Τί βρήκα τόσο όμορφο στην περιπλάνησή μου στην αγνότητα ;
Το Λευκό απλώνεται σε τέσσερις χειμώνες, από το 2018 έως το 2021. Έκανα έναν συνεχόμενο απολογισμό των ημερών της διάβασης, θεωρώντας πως πρόκειται για το ίδιο ταξίδι, σπασμένο σε τέσσερα χρόνια : Μάρτιο-Απρίλιο του 2018, Μάρτιο του 2019, Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2020 και Μάρτιο-Απρίλιο του 2020. –Σ.T.
Άννυ Σπυράκου (Μεταφραστής)
