Η Λεωφόρος ΝΑΤΟ αναπλάθει το βίωμα μιας περιπλάνησης στην οδό ταχείας κυκλοφορίας που συνδέει τον Ασπρόπυργο με την Ελευσίνα. Πρωτοβρέθηκα στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ το καλοκαίρι του 2016 και σημείωσα in situ σκέψεις και συναισθήματα για παρόδους και παρακάμψεις, για σύγχρονα ερείπια και ημιτελείς κατασκευές, για μεταβιομηχανικά κατάλοιπα που τελούν υπό ένα καθεστώς αδιευκρίνιστης αναμονής. Στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ είδα να κατοπτρίζεται η ωμή εκδοχή της νεότερης Ελλάδας, αλλά καθ’ οδόν κάτι ακόμη με έλκυε όλο και πιο πολύ: η ταυτόχρονη αποσάθρωση τόπου και προσώπου. Η περιπλάνηση εξελίχθηκε σε ισχυρή εμπειρία αποκοπής από τον δημόσιο χώρο και τον οικείο εαυτό – χάρη σε αυτήν γεννήθηκε το βιβλίο.

Τυπικά η Λεωφόρος ΝΑΤΟ ανήκει στη λογοτεχνία της περιπλάνησης, με παρεκβάσεις για τις έννοιες του τόπου και του τοπίου, του ανήκειν και της ανεστιότητας. Είναι, όπως τα προηγούμενα βιβλία μου, μια απόπειρα εξερεύνησης των ορίων του δοκιμιακού λόγου κι επιπλέον ένα πείραμα ψυχογεωγραφίας. Κυρίως όμως είναι μια παραβολή για την εμπειρία της απώλειας που βρίσκεται στην αφετηρία κάθε περιπλάνησης.

Ν. Σ.

Φαίνεται πως δεν νοσταλγούμε τη γνώση αλλά τον λαβύρινθο που τη γεννά. Ο λαβύρινθος είναι η ισόβιος μήτρα. Σκοπός μας δεν είναι η γνώση αλλά κάτι άλλο που αποζητούμε, ακόμη κι αν αποκαλυφθεί με τη μορφή του Μινώταυρου. Ορίστε πώς εξηγείται η ορμή για παρακάμψεις και τυχαία ξεστρατίσματα από το σώμα της λεωφόρου, λες και το πνεύμα ενός αρχαίου λαβυρίνθου επιβιώνει στις παρόδους.