Λέξεις χωρίς το συναισθηματικό τους έρεισμα. Λέξεις ασύνδετες μεταξύ τους, που δεν αγκιστρώνουν πουθενά για να φτιάξουν εικόνες από πραγματική ζωή. Αταίριαστες λέξεις, που δεν βγάζουν νόημα. Κι όμως προσπαθώ.
Ανακαλώ τον έρωτα, την ανεμώνη, τη χρυσόμυγα μέσα σε σπιρτόκουτο με ζάχαρη, το τζιτζίκι που περνάει από μια χούφτα σε άλλη χούφτα, δύο κεράσια κρεμασμένα στο αυτί, το άρωμα του ροδάκινου, της ντομάτας, της φράουλας, του κερασιού, της γυναίκας, μιας γυναίκας, μιας συγκεκριμένης γυναίκας. Ανακαλώ το πράσινο των δέντρων στα πεζοδρόμια, στις νησίδες των δρόμων, στους κήπους, στις βεράντες, στη βεράντα μου. Μάταιος κόπος. Μόνο λέξεις είναι, που δεν τις έζησα.
