Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
"Η Σάρα Κέην πέθανε τραγικά. Ήταν τόσο μεγάλος και τόσο βαθύς ο τρόμος του κόσμου. Δεν τον άντεξε. Ήταν γυμνή. Απροστάτευτη. Γυμνά είναι και τα έργα της. Τρομαγμένα. Τρομερά." Χάρολντ Πίντερ, 5.2.2001 (Γραμμένο ειδικά για την παράσταση του "Καθαροί, πια" από τη "Νέα Σκηνή") "Το "Crave" ("Λαχταρώ") είναι το προτελευταίο έργο που έγραψε η Σάρα Κέην πριν από την αυτοκτονία της τον Φεβρουάριο του 1999. Γραμμένο το 1998, το έργο αποτελεί ορόσημο στη δραματουργική πορεία της, έτσι όπως είχε εκφραστεί στη μέχρι τότε δουλειά της: μια αποφασιστική ρήξη ως προς τη μορφή, που θα ολοκληρωνόταν στο τελευταίο έργο της, το "4,48 Ψύχωση", που παρουσιάστηκε για πρώτη φορά μετά το θάνατό της, το 2000. Τα τρία πρώτα έργα της ("Blasted", "Φαίδρας έρως" και "Καθαροί, πια"), χαρακτηρίζονται, ανάμεσα στ΄ άλλα, από την απεικόνιση ακραίων μορφών βίας πάνω στη σκηνή. Αυτό συνοδευόταν συχνά από λεπτομερέστατες σκηνικές οδηγίες στο όριο του μη πραγματοποιήσιμου, π.χ. "ένας γύπας κατεβαίνει από τον ουρανό και τρώει το σώμα [του Ιππόλυτου]", στο "Φαίδρας έρως". Στο "Λαχταρώ" δεν υπάρχει βία πάνω στη σκηνή ούτε σκηνικές οδηγίες. Το έργο αποτελεί στην ουσία μια προσπάθεια αναζήτησης μιας νέας δραματικής φόρμας μέσα από τη γλώσσα και κυρίως μέσα από τα ρυθμικά της μονοπάτια: μια απόπειρα που μοιάζει να συγγενεύει με το ελληνικό θέατρο του 5ου π.Χ. αιώνα. Αυτό δε σημαίνει πως πρέπει να αγνοηθούν άλλα σκηνικά στοιχεία, μιας και η φόρμα είναι τόσο ανοιχτή που επιτρέπει απεριόριστες σκηνικές λύσεις -αλλά είναι ο ρυθμός, ο ήχος και τα νοήματα των μη κατονομασμένων ομιλητών που πρέπει να κυριαρχούν σε οποιοδήποτε ανέβασμα του έργου. [...]" Graham Saunders Μάιος 2003 ("Για την ελληνική παράσταση του "Λαχταρώ"") Ο τόμος του προγράμματος, εκτός από το πλήρες κείμενο του έργου, περιέχει ένα σημείωμα για τη μετάφραση, της Τζένης Μαστοράκη, κείμενα των Γκρέιαμ Σόντερς, Χάινερ Ζίμερμαν και Βίκυ Φεδερστόουν για το έργο της Σάρα Κέην, εργοβιογραφία της και παραστασιογραφία στην Ελλάδα.
Η Τζένη Μαστοράκη γεννήθηκε στην Αθήνα το 1949. Σπούδασε βυζαντινή και μεσαιωνική φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Πρωτοεμφανίστηκε στα γράμματα με ένα ποίημά της που περιλήφθηκε στην "Αντι-ανθολογία" του Δημήτρη Ιατρόπουλου, το 1971. Την επόμενη χρονιά τα ποιήματά της κίνησαν το ενδιαφέρον του Γιάννη Ρίτσου και της Νανάς Καλλιανέση, και εκδόθηκε από τον "Κέδρο" το πρώτο της βιβλίο, "Διόδια", με τίτλο που επέλεξε ο ποιητής. Έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα τέσσερα βιβλία ποίησης ("Διόδια", 1972, "Το σόι", 1978, "Ιστορίες για τα βαθιά", 1983 και "Μ΄ ένα στεφάνι φως", 1989), με το τελευταίο βιβλίο της, εμπνευσμένο από το έργο του Δ. Σολωμού, να έχει συγκεντρώσει την καθολική, σχεδόν, αποδοχή κριτικής και κοινού και να έχει επαινεθεί, μεταξύ άλλων, για την αριστοτεχνική χρήση της ελληνικής γλώσσας (Γ. Π. Σαββίδης) και της μυθοποιητικής παράδοσης (Δ. Μαρωνίτης). Τα ποιήματά της μεταφράστηκαν σε διάφορες γλώσσες και δημοσιεύθηκαν σε ανθολογίες και περιοδικά. Η διευθύντρια του προγράμματος ελληνικών σπουδών στο Columbia University της Νέας Υόρκης, Karen Van Dyck, αφιερώνει στη Τζένη Μαστοράκη ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου της "Η Κασσάνδρα και οι λογοκριτές" (1998), θεωρώντας την "μία από τις κορυφαίες ποιήτριες και μεταφράστριες της Ελλάδας". Δεινή μεταφράστρια, η Τζένη Μαστοράκη έχει μεταφράσει συγγραφείς πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, όπως οι Τζέι-Ντι Σάλιντζερ, Κάρσον ΜακΚάλερς, Ελίας Κανέττι, Χάινριχ Μπελ, Χάινριχ φον Κλάιστ, Καρλ Μαρξ, Κάρλο Γκολντόνι, Έντγκαρ Άλαν Πόε, Άπτον Σίνκλαιρ, Λιούις Κάρολ, Τζόρτζιο Μανγκανέλλι, Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, Χάρολντ Πίντερ, Σάρα Κέην, Μιγέλ δε Θερβάντες, Χάουαρντ Μπάρκερ, Πωλ Σουήζι, Άγκνες Χέλερ, κι ακόμη τον "Πετροτσουλούφη" του Χάινριχ Χόφμαν και παραμύθια των Αδελφών Γκριμ. Το 1989 τιμήθηκε με το Thornton Niven Wilder Prize του Columbia University (Translation Center) για το σύνολο του μεταφραστικού της έργου και το 1992 με το ειδικό βραβείο του ΙΒΒΥ (International Board on Books for Young People) για τη μετάφραση του παιδικού βιβλίου "Ο ταξιδιώτης της αυγής", του Σι-Ες Λιούις (εκδόσεις Kέδρος). Ποιήματά της στα ελληνικά και σε γαλλική μετάφραση, επιλεγμένα από την ίδια, περιλαμβάνονται στο ιστολόγιό της: http://mastorakilfh2007.blogspot.com.
Γεννημένη το 1971, η Κέιν μεγάλωσε στο Kelvedon Hatch κοντά στο Brentwood του Έσσεξ. Μετά το σχολείο επέλεξε να σπουδάσει θέατρο στο πανεπιστήμιο του Μπρίστολ όπου και αποφοίτησε αριστούχος το 1992. Έκανε μεταπτυχιακές σπουδές στο τμήμα συγγραφής θεατρικών έργων του πανεπιστημίου του Μπέρμινγχαμ, με υπεύθυνο τον Ντέιβιντ Έντγκαρ. Το πρώτο της θεατρικό έργο "Blasted" ανέβηκε το 1995 στο μικρό θέατρο Royal Court Upstairs, προκαλώντας σκάνδαλο σε κοινό και κριτική. Ακολούθησαν τα έργα της "Φαίδρας έρως" ("Phaedra΄s Love"), 1996, "Καθαροί, πια" ("Cleansed"), 1998, "Λαχταρώ" ("Crave"), 1998, "4.48 ψύχωση" ("4.48 Psychosis"), 1998. Υποφέροντας από κατάθλιψη, αυτοκτόνησε τον Φεβρουάριο του 1999.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
Η Ειρήνη Λεβίδη υπήρξε σύντροφος και στενή συνεργάτις του σκηνοθέτη και ηθοποιού Λευτέρη Βογιατζή (1944-2013), στην Εταιρεία Θεάτρου "Σκηνή" (την οποία ίδρυσε το 1981, μαζί με τους Βασίλη Παπαβασιλείου, Σμαράγδα Σμυρναίου, Άννα Κοκκίνου, Δημήτρη Καταλειφό και Τάσο Μπαντή, και στη συνέχεια στη "Νέα Σκηνή" που τη διαδέχτηκε, το 1988, μετά την αποχώρηση όλων των υπόλοιπων). Μετά το θάνατο του συντρόφου της, το 2013, είναι σήμερα πρόεδρος, διευθύνουσα σύμβουλος και καλλιτεχνικά υπεύθυνη της Νέας Σκηνής και του Θεάτρου της Οδού Κυκλάδων που έχει πάρει το όνομά του. Έχει επιμεληθεί τις εκδόσεις των παραστάσεων της Νέας Σκηνής, με πλούσιο περιεχόμενο (και, συνήθως με ολόκληρο το κείμενο των έργων), ενώ παράλληλα εργάστηκε ως μεταφράστρια/επιμελήτρια θεατρικών, κινηματογραφικών και μουσικών εκδόσεων. Το 1997 εκδόθηκε το βιβλίο της "Κολοκύθια με τη ρίγανη" (εκδ. Libro), με 78 απλές συνταγές εμπνευσμένες από την παραδοσιακή Ελληνική γεύση, τη μεσογειακή και τη βαλκανική κουζίνα.
Ο Κώστας Ορδόλης φωτογραφίζει περίπου εικοσιπέντε χρόνια, κυρίως σε ασπρόμαυρο αρνητικό φιλμ. Την περίοδο 1990-1996 εργάστηκε επαγγελματικά για περιοδικά και άλλα έντυπα της εποχής επανεισάγοντας την ασπρόμαυρη φωτογραφία στο ρεπορτάζ και στην καταγραφή της νυχτερινής ζωής της Αθήνας. Φωτογραφίζει θέατρο περίπου είκοσι χρόνια, καλύπτοντας κάποιες από τις πιο σημαντικές σκηνές της Αθήνας. Μια περίοδο ασχολήθηκε με επιμέλεια φωτογραφικών εκδόσεων και εκθέσεων, με πιο σημαντική την έκθεση 11 Ελλήνων φωτογράφων για το Αιγαίο που φιλοξενήθηκε σε πολλές πρωτεύουσες στην Ευρώπη και στην Αμερική.
Έχει εκδώσει πέντε φωτογραφικά λευκώματα και έχει εκθέσει δουλειά του στην Ελλάδα και κυρίως στην Ευρώπη. Έχει σπουδάσει Οικονομικά στην Αθήνα και Μάρκετινγκ στον Καναδά, και εργάζεται ως βοηθός Διευθυντής Πωλήσεων στη ΔΕΗ.
