Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789604040056
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
(. . . ) Το νησί των Παξών, Παξός ή Παξή μαζί με την Αντίπαξο, ευρισκόμενο μεταξύ της Ηπείρου και της Κέρκυρας, με πληθυσμό επτανησιακό με ηπειρωτική επιμειξία, ανήκε πάντοτε στην Κέρκυρα, άλλα αποτελούσε ιδιαίτερη πολιτισμική ενότητα και είχε αυτοτελή παρουσία στα Επτάνησα ή στην Ιόνιο Πολιτεία, με δικό του έμβλημα, την τρίαινα (. . .) Χαρακτηριστικό των Παξινών είναι η ευκολία να «ταιριάζουν ρίμες» (ρίμνες) με την ευκαιρία τοπικών γεγονότων και προεκλογικών αγώνων. Το σατιρικό πνεύμα τους εξάλλου φαίνεται στις ευτράπελες διηγήσεις και τα περιπαίγματα. Στοιχεία του πνευματικού και καλλιτεχνικού βίου των κατοίκων του νησιού είναι τα τραγούδια, οι χοροί τα παραμύθια, τα οποία διηγήθηκαν ικανοί αφηγητές (παραμυθάδες), οι ενδυμασίες, η μουσική (. . .)
[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]
Η Αικατερίνη Πολυμέρου - Καμηλάκη γεννήθηκε στην Τσαγκαράδα του Πηλίου (1950). Το 1972 έλαβε το πτυχίο της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών (τμήμα βυζαντινών και νεοελληνικών σπουδών). Το 1990 ανακηρύχθηκε διδάκτορας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, με θέμα της διατριβής: "Νεοελληνική μετρολογία. Παραδοσιακά μέτρα και σταθμά, 19ος-20ός αι."
Συντάκτρια του Κέντρου Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας της Ακαδημίας Αθηνών από το 1974 (από το 1992 Ερευνήτρια). Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της και των επιστημονικών της υποχρεώσεων προς το Κέντρον Ερεύνης της Ελληνικής Λαογραφίας έχει πραγματοποιήσει εντεταλμένες ερευνητικές αποστολές για επιτόπια έρευνα και μελέτη του λαϊκού πολιτισμού στη Θεσσαλία, τη Δυτική Μακεδονία και την Κρήτη. Εκλεγμένη Διευθύντρια του Κέντρου (1994-1995 και 1997-2000), θέση που κατέχει έως σήμερα.
Έχει πραγματοποιήσει δεκάδες επιστημονικές ανακοινώσεις σε συνέδρια, διαλέξεις και ομιλίες. Έχει επιβλέψει ερευνητικά προγράμματα κι έχει οργανώσει συνέδρια, εκθέσεις, επιστημονικά λαογραφικά μουσεία και συλλογές. Επίσης έχει δημοσιεύσει αυτοτελή συγγράμματα λαογραφικού περιεχομένου, βιβλιοκρισίες, άρθρα σε περιοδικά κι εφημερίδες, έχει ασχοληθεί με την επιμέλεια εκδόσεων κι έχει συμμετάσχει σε ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές εκπομπές.
Επιστημονικά ενδιαφέροντα: Υλικός πολιτισμός, παραδοσιακή τεχνολογία, λαϊκό θέατρο.
Κατά τα έτη 1990-1993 διετέλεσε τακτικό μέλος της Διοικούσας Επιτροπής του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, υπεύθυνη για τα παιδαγωγικά του τμήματα, καθώς και μέλος διαφόρων επιτροπών του. Το 1993 εκλέχθηκε λέκτωρ λαογραφίας του τμήματος φιλολογίας της φιλοσοφικής σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Είναι αντιπρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας. Τακτικό μέλος της Συνοδικής Επιτροπής της Ακαδημίας Εκκλησιαστικών Τεχνών της Εκκλησίας της Ελλάδος. Πρόεδρος της Ιστορικής και Λαογραφικής Εταιρείας των Θεσσαλών (μέλος του Δ.Σ. από το 1972, Γεν. Γραμματέας από το 1981 μέχρι το 1996). Μέλος του Verein fur Volkskunde της Βιέννης από το 1983. Μέλος της μονίμου τριμελούς Διοικούσας Επιτροπής του Δημοτικού Μουσείου Μηλεών Πηλίου, ως εκπρόσωπος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας, από το 1989.
Ο Δημήτριος Λουκάτος γεννήθηκε το 1908 στο Αργοστόλι της Κεφαλληνίας. Σπούδασε Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και το 1950 έλαβε διδακτορικό δίπλωμα από το Πανεπιστήμιο της Σορβόνης με θέμα La Bible dans le parler proverbial du peuple grec. Από το 1931 έως το 1938 υπηρέτησε στη Μέση Εκπαίδευση και στη συνέχεια, έως το 1962 στο Λαογραφικό Αρχείο (σημερ. Κέντρον Ερεύνης Ελληνικής Λαογραφίας) της Ακαδημίας Αθηνών.
Από το 1964 έως το 1969 δίδαξε ως καθηγητής Λαογραφίας στο νεοσύστατο τότε Πανεπιστήμιο Ιωαννίνων (Φιλοσοφική Σχολή). Το διάστημα 1979-1981 δίδαξε στη νεοσύστατη επίσης Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης (Ρέθυμνο) και το 1984-1985 στο Πανεπιστήμιο Πατρών (Παιδαγωγικό Τμήμα).
Έχει λάβει μέρος σε πολλά ελληνικά και διεθνή συνέδρια με επιστημονικές ανακοινώσεις, έχει πραγματοποιήσει διαλέξεις και ραδιοφωνικές ομιλίες για τη λαογραφική επιμόρφωση του κοινού και έχει διδάξει συστηματικά το μάθημα της Λαογραφίας σε μορφωτικούς συλλόγους και σε σχολές κοινωνικών επαγγελμάτων.
Από το 1978 είναι πρόεδρος της Ελληνικής Λαογραφικής Εταιρείας και διευθυντής του περιοδικού Λαογραφία. Έχει τιμηθεί με το παράσημο του Ταξιάρχου του Φοίνικος (1965) και του έχει απονεμηθεί ο τίτλος του "Ξένου Εταίρου" της Ακαδημίας Επιστημών, Γραμμάτων και Τεχνών του Παλέρμο (1978). Το 1981 τιμήθηκε με το Βραβείο Herder (Λαογραφίας) της ΝΑ. Ευρώπης. Του έχουν αφιερωθεί τιμητικοί τόμοι ("Proverbium", U.S.A. 1985, "Σύνδειπνον", Ιωάννινα 1988, Λαογραφική Κύπρος, 1988). Το 2000 τιμήθηκε με το αργυρούν Αριστείον Γραμμάτων από την Ακαδημία Αθηνών.
Το συγγραφικό έργο του Δημητρίου Σ. Λουκάτου είναι πλουσιότατο. Αριθμεί περί τα 400 δημοσιεύματα (βιβλία, άρθρα σε επιστημονικά περιοδικά και εγκυκλοπαίδειες ή λεξικά, ανακοινώσεις σε πρακτικά συνεδρίων, επιφυλλίδες κ.ά.), που καλύπτουν όλους τους τομείς της λαογραφικής έρευνας.
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει δείξει για τη μελέτη της νεοελληνικής παροιμίας, καθώς και για την έρευνα των λαογραφικών εκδηλώσεων της σύγχρονης ζωής και της αστικής εθιμολογίας.
Στα δημοσιεύματά του εξετάζονται και άλλα φιλολογικά θέματα της ελληνικής Λαογραφίας (δημοτικά τραγούδια, παραμύθια, μύθοι, ευτράπελες διηγήσεις κλπ.), καθώς και θέματα λαϊκής λατρείας, μαντικής, αγροτικού βίου και επαγγελμάτων. Ιδιαίτερα χρηστικό είναι το εγχειρίδιό του: Εισαγωγή στην Ελληνική Λαογραφία, που εκδόθηκε το 1977 από το Μορφωτικό Ίδρυμα της Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος και γνώρισε πολλές επανεκδόσεις.
Άλλα βιβλία του: Κεφαλλονίτικη λατρεία (1946), μεταφρασμένο και στα Γαλλικά, Κεφαλονίτικα Γνωμικά (1952), Νεοελληνικά Λαογραφικά Κείμενα (1957), Σύγχρονα Λαογραφικά (1963), Νεοελληνικοί Παροιμιόμυθοι (1972), Χριστουγεννιάτικα και των Γιορτών (1979), Πασχαλινά και της Άνοιξης (1980), Τα Καλοκαιρινά (1981), Τα Φθινοπωρινά (1982), Συμπληρωματικά του Χειμώνα και της Άνοιξης (1985).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
