Η παρούσα εργασία φιλοδοξεί να συμβάλει προς την κατεύθυνση της επισκόπησης του ξένου θεάτρου στο ελληνικό μεταπολεμικό θέατρο, στοχεύοντας την όσο το δυνατόν ευρύτερη οπτική του τρόπου με τον οποίο ανέβηκαν και έγιναν δεκτοί από την ελληνική σκηνή και τον τύπο οι ξένοι συγγραφείς στην πρώτη εικοσαετία μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Πιο συγκεκριμένα αφορά τη διαμόρφωση της θιασαρχικής κίνησης. Εξετάζει το δραματολόγιο των ξένων έργων ως κτήμα και αποτέλεσμα της λειτουργίας των θιάσων, σε σχέση με την παρουσία, τα προβλήματα και τους στόχους τους. Αν και η λειτουργία κάποιων θεατρικών οργανισμών υπήρξε ασφαλώς περισσότερο καταλυτική στη διαμόρφωση του ξένου ρεπερτορίου από κάποιους άλλους, έγινε εντούτοις προσπάθεια να παρουσιαστεί μια όσο το δυνατόν ευρύτερη εικόνα των θιάσων της εποχής, εμπορικού, καλλιτεχνικού ή «μεικτού» χαρακτήρα. Στη διάρκεια αυτής της εικοσαετίας, η κατηγοριοποίηση των θιάσων με βάση το ρεπερτόριό τους και μόνο είναι εξαιρετικά δύσκολη. Οι περισσότεροι από αυτούς παλινδρομούν ανάμεσα στους αρχικούς στόχους και στην τελική υλοποίησή τους, ανάμεσα στις οικονομικές δυσχέρειες και στις καλλιτεχνικές ανησυχίες, ανάμεσα στον βεντετισμό αφενός και στην αναγνώριση του θεάτρου ως συνόλου αφετέρου. Ανάμεσα σε αυτές τις αντίρροπες τάσεις, η κατηγοριοποίηση των περισσότερων θιάσων μόνο ένα μεθοδολογικό νόημα μπορεί να έχει: την εναργέστερη εμφάνιση των εσωτερικών δυναμικών που εμφανίζονται στη μεταπολεμική περίοδο και στη μεθοδικότερη ανάλυση των παραμέτρων που διαμορφώνουν τη σύγχρονη ελληνική σκηνή.