Η κοινωνική ψυχολογία -όπως και όλη η ψυχολογία γενικότερα- έχει απαξιώσει και αγνοήσει σε πάρα πολύ μεγάλο βαθμό, τόσο την ιστορικότητα του αντικειμένου της, όσο και την ιστορικότητα της ίδιας της ανάδυσης και σταδιακής διαμόρφωσής της ως επιστημονικού κλάδου. Αυτή η συσκότιση της ιστορικότητάς της, άλλοτε μεθοδευμένη και άλλοτε απλώς αποτέλεσμα θεσμικής αμέλειας, μεταδιδόταν -και συνεχίζει να μεταδίδεται- από εγχειρίδιο σε εγχειρίδιο, αγγίζοντας επίπεδα πανδημίας. Η εκπαίδευση και κοινωνικοποίηση του σπουδαστή μέσα σε μία κοινωνική ψυχολογία που λαβαίνει χώρα σε ένα χωρο-χρονικό κενό, αποτελούμενο μόνο από πειράματα και θεωρητικά μοντέλα και απαλλαγμένο από οποιαδήποτε ουσιαστική αναφορά στις ευρύτερες κοινωνικές συνθήκες, αποδείχτηκε ορθή τακτική για την επιβολή ενός συγκεκριμένου μοντέλου πειραματικής κοινωνικής ψυχολογίας ως της μόνης Κοινωνικής Ψυχολογίας. Με άλλα λόγια, η έλλειψη ουσιαστικής ιστορικής τοπογραφίας στον κλάδο επέτρεπε και επιτρέπει στην πειραματική (τώρα γνωστική πειραματική) σχολή να μονοπωλεί τον όρο κοινωνική ψυχολογία και να αυτοτιτλοφορείται ως η μόνη επιστημονική προσέγγιση στο χώρο. Πρόκειται, δηλαδή, για μία ιδεολογική πρακτική που προβάλλει ένα πολύ συγκεκριμένο μοντέλο για τον άνθρωπο: ένα απομονωμένο άτομο-ιδιώτη μέσα σε ένα μηχανιστικό, εργοστασιακό, βιομηχανικό πλαίσιο. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]