Η εργασία αυτή γράφτηκε και ξαναγράφτηκε πολλές φορές μέχρι να καταλήξει στην εκδοχή που κρατάτε στα χέρια σας. Πρώτα απ’ όλα εξετάζει τη δυσκολία κατανόησης της τρέχουσας ορολογίας πολιτικής ορθότητας που χρησιμοποιεί η οικονομία του 21ου αιώνα, σε σχέση με τις περισσότερο οικείες, όχι απαραίτητα κατανοητές, σε έναν ορισμένο κόσμο της εργασίας και του αγώνα και όχι μόνο, μαρξιακές κατηγορίες. Ακολουθούν στη συνέχεια δύο κεφάλαια για την αμερικανική και την ελληνική κρίση, με ιδιαίτερη έμφαση σε στατιστικά-εμπειρικά στοιχεία, που πρέπει βέβαια να τα διαβάζουμε με επιφύλαξη. Προσπάθησα να αποφύγω τις οικονομίστικες ερμηνείες –αν και δεν είμαι σίγουρος ότι τα κατάφερα–, εισάγο­ντας τα θέματα της αναδιάρθρωσης των κοινωνικών σχέσεων στην οποία οδήγησε η παγκόσμια κρίση του 2007-2010 και εξής, καθώς και της μεταδημοκρατικής κοινωνίας. Μέσα από αυτή την εμπειρική έρευνα προσπάθησα να παρουσιάσω στη συνέχεια μια γενικότερη άποψη των κρίσεων σαν κρίσεων υπερσυσσώρευσης, με αναφορές τόσο στην παραγωγή όσο και στην κυκλοφορία. Η εργασία αυτή υπήρξε για μένα μια διαδικασία μάθησης, εξέλιξης αλλά και αναίρεσης πολλών βεβαιοτήτων μου. Τα λάθη μου ας γίνουν αντικείμενο της κριτικής σας, και οι διαφωνίες μας ελπίζω να συζητηθούν!
Γ. Μ.