Αυτός ο κόσμος είναι αποτρόπαια δύσκολος και ακατάλληλος για να ζει κανείς σ’ αυτόν. Η ζωγραφική, η ποίηση, το θέατρο – δεν είναι παρά ονομασίες που δίνουμε στην ικανοποίηση που αντλούμε μέσα στην απελπισία που ζούμε. Άπαξ και συνειδητοποιήσουμε αυτή την αλήθεια, θα αποκτήσουμε επιτέλους δύναμη και χάρη, θα υπερνικήσουμε κάθε αντιξοότητα και θα καταφέρουμε να ικανοποιήσουμε τις αισθητικές ορμές της καρδιάς μας. Πρέπει κανείς να παραβλέπει τον σωματικό πόνο, να απαξιώνει πλήρως τις υλικές δυσκολίες, να καλλιεργεί ένα πνεύμα ατρόμητο και να είναι ανά πάσα στιγμή έτοιμος να υποστεί κάθε είδους μαρτύριο για χάρη της ορθότητας και της ανθρωπιάς. Στην περιορισμένη βάση της ανθρώπινης ευαισθησίας, η Τέχνη μπορούμε να πούμε πως αποτελεί ένα δυνατό φως που είναι κρυμμένο μέσα στην καρδιά των εκλεπτυσμένων ανθρώπων, πως πρόκειται για αποκρυστάλλωση εκείνης της σφοδρής αφοσίωσης η οποία εκτοπίζει το κακό και προσκολλάτε στο καλό, απομακρύνεται από τη στενότητα της ύπαρξης και ανοίγεται στα πάντα, βοηθά τους αδύναμους και συντρίβει τους ισχυρούς – γίνεται ένα κρύσταλλο που ακτινοβολεί το φως της ημέρας που προηγουμένως απορρόφησε. *** Κουσαμάκουρα: Μαξιλάρι από χλόη / Με τη χλόη για μαξιλάρι. Αυτή η σύνθετη λέξη έως το πέρας του δέκατου ένατου αιώνα παρέπεμπε αυτομάτως στη λέξη «οδοιπορικό», εντούτοις σήμερα χρησιμοποιείται ως επί το πλείστον με τη σημασία της διανυκτέρευσης κατά τη διάρκεια ενός ταξιδιού. Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1906 και γράφτηκε έναν χρόνο νωρίτερα. Ο συγγραφέας παρουσιάζει το, λεγόμενο, καλλιτεχνικό ιδεώδες αποσαθρωμένο στις αρχές του εικοστού αιώνα. Η ευρωπαϊκή κουλτούρα και η ιδεολογία της Δυτικής νεωτερικότητας εδραιώνονται στη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, όπου η χαραυγή μετατρέπεται σε σούρουπο και καθετί μεταβλημένο αντιπαρατάσσεται στο διατηρητέο.