Ο Αντωνιάδης υπήρξε πρωταγωνιστική μορφή της Νέας Ελληνικής Φωτογραφίας, που ήρθε κατά τη Μεταπολίτευση σε ρήξη με τον ερασιτεχνικό αισθητισμό της Ελληνικής Φωτογραφικής Εταιρείας. Μετά από σπουδές φυσικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης στις αρχές του `70 και μια φωτογραφική μαθητεία στο Παρίσι, συμμετείχε στην ίδρυση του Φωτογραφικού Κέντρου Αθηνών το 1979. Το πρώιμο έργο του κινούνταν στο πνεύμα της καθαρής φωτογραφίας με χαρακτηριστικά τις ακριβείς συνθέσεις, τον έλεγχο της ασπρόμαυρης κλίμακας τόνων, τις ενότητες κοινού ύφους. [...]
Οι Χρησιμοποιημένες Φωτογραφίες του Αντωνιάδη, ειδικά στην πρώτη τριλογία της δεκαετίας του `80, εγκαινίασαν προβληματισμούς που υπερέβαιναν τους στενούς, εγχώριους φωτογραφικούς ορίζοντες. Στην ελληνική σκηνή άσκησαν επίδραση, με την ετερογένεια και τη συνέπεια στο μη ύφος τους, χωρίς να αφήσουν επιγόνους. Διέθετε βέβαια το έργο αυτό ως συνομιλητή τη Νατάσσα Μαρκίδου που από τη δεκαετία του `80 ασχολήθηκε επίμονα με την `επιμελημένη μεταμφίεση του φανταστικού σε πραγματικό`, τη δύναμη που ασκεί η έννοια του ντοκουμέντου, ειδικά όταν συνδέεται με μύθους και συλλογικά αρχέτυπα. Μεγάλο μέρος του έργου του διατηρεί μικρή σχέση με την ελληνική κοινωνία ή τη σύγχρονη ιστορία της. Επεξεργάζεται μια πιο οικουμενική γλώσσα εικόνων με ένα βλέμμα χρησιμοποιημένο, συχνά ερμητικό, χωρίς τίποτε παρωδιακό (εκτός ίσως από τα Photoset), μόνο μια διάθεση παιγνιώδη. [...]

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]