«Κάτω η χριστιανική αγάπη προς τον πλησίον. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι το μίσος. Μόνο αν μάθουμε πώς να μισούμε θα κατακτήσουμε τον κόσμο». Αυτά έλεγε ο Ανατόλι Λουνατσάρσκι, ο σοβιετικός «Κομισάριος για τον Διαφωτισμό». Ο ίδιος ο Μαρξ πίστευε μόνο στην δημιουργική δύναμη του κακού. Στην προσωπικότητά του και στο πνεύμα των συγγραμμάτων του φανερώνονται ξεκάθαρα τα χαρακτηριστικά ενός σκοτεινού δαιμονισμού, αναφέρει ο Ρώσος φιλόσοφος Νικολάι Μπερντιάεφ.

Εκείνο που συνέβη, όχι μόνο στην κομμουνιστική Ρωσία μέχρι την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και σε όλα τα κράτη που βρέθηκαν πίσω από το «σιδηρούν παραπέτασμα», δεν μπορεί παρά να εκφραστεί ως η πιο απτή έκφραση της παρουσίας του σατανικού πνεύματος στην ιστορία. Για περισσότερο από επτά δεκαετίες στο όνομα της οικοδόμησης του «κομμουνιστικού παραδείσου» επί της γης, δεκάδες λαοί υπέστησαν μια άνευ προηγουμένου πνευματική, σωματική και πολιτισμική γενοκτονία. Οι άνθρωποι στριμώχτηκαν βίαια σε μια τεράστια προκρούστεια κλίνη, παραμορφώθηκαν, διαμορφώθηκαν και αναμορφώθηκαν για να χωρέσουν στον ζουρλομανδύα της υλιστικής, αθεϊστικής, ιδεολογίας, με σκοπό την δημιουργία του «Νέου Ανθρώπου». Όχι μόνο ενός ατόμου με τυφλή υποταγή στο «αλάθητο» του παντοδύναμου κόμματος, αλλά στην πραγματικότητα, ενός μεταποιημένου κτήνους.

Πρόδρομος του οράματος του κομμουνιστικού παραδείσου και της δημιουργίας του «νέου (υπερ)ανθρώπου» ήταν η Γαλλική Επανάσταση, με το βίαιο ξερίζωμα του χριστιανισμού και την λατρεία της λογικής και της δημοκρατίας, ένα είδος εκκοσμικευμένης θρησκείας, ενώ στον μεσσιανισμό των μπολσεβίκων υπήρχε ιστορικά αναμφισβήτητα, ισχυρή εβραϊκή επίδραση. Ο Ρώσος φιλόσοφος Σεργκέι Μπουλγκάκοφ έγραφε ότι ο αθεϊστικός σοσιαλισμός είχε τα ίδια «γήινα» ιδεώδη με τον εβραϊκό μεσσιανισμό/χιλιασμό, με το προλεταριάτο να παίρνει την θέση του «περιούσιου λαού». Ο εβραϊκής καταγωγής Αμερικάνος ακαδημαϊκός Richard Pipes, ειδικευμένος στην σοβιετική ιστορία θα παραδεχτεί ότι «οι Εβραίοι έπαιξαν αναμφισβήτητα στο μπολσεβίκικο κόμμα και στο πρώιμο σοβιετικό σύστημα ένα ρόλο δυσανάλογο του πληθυσμού τους, ενώ ο αριθμός των Εβραίων που δραστηριοποιήθηκε στον κομμουνισμό στη Ρωσία και στο εξωτερικό ήταν εντυπωσιακός».

Τελικά, το κομμουνιστικό «πανανθρώπινο» όραμα και η «μεγάλη ουτοπία του 20ου αιώνα», κατέληξε σε λιγότερο από 100 χρόνια, να έχει στοιχίσει πάνω από 100 εκατομμύρια ζωές. Ο παράδεισος έγινε κόλαση. Ή ήταν κόλαση εξ αρχής. Ο Τσέχος συγγραφέας Μίλαν Κούντερα θα πει: «Ολοκληρωτισμός δεν σημαίνει μόνον κόλαση, αλλά και το όνειρο για έναν παράδεισο – το πανάρχαιο όνειρο για έναν κόσμο όπου όλοι ζουν αρμονικά, ενωμένοι κάτω από έναν κοινό σκοπό και μια πίστη, χωρίς μυστικά ο ένας απ’ τον άλλο. Ωστόσο, μόλις κάποιοι αρχίσουν να αντιδρούν στο όνειρο, οι ηγέτες του παραδείσου κατασκευάζουν μέσα στην Εδέμ ένα μικρό γκούλαγκ. Με τον καιρό το γκούλαγκ μεγαλώνει, τελειοποιείται, ενώ ο παράδεισος μικραίνει.…Αν θέλουμε να κατανοήσουμε την ουσία της κόλασης θα πρέπει να εξετάσουμε την ουσία του παραδείσου απ’ τον οποίο προήλθε».

Στιγμιότυπα από αυτήν την κόλαση, θα βρείτε σε αυτό το βιβλίο, το δεύτερο στην σειρά Τετράδια του Κόκκινου Ουρανού. Περιττό να πούμε ότι όπως και στο πρώτο («Οι Νότιοι») και σε αυτό, η πολιτική ορθότητα δεν έχει θέση.