`Ο ΣΥΓΓΡΑΦΕΑΣ`
Ο Ζαν Ανούιγ γεννήθηκε το 1910 στο Μπορντώ της Γαλλίας και πέθανε το 1987.
Σπούδασε νομικά και για λίγο διάστημα εργάσθηκε σ` ένα διαφημιστικό γραφείο καθώς και ως γραμματέας του Λουί Ζουβέ.
Σύμφωνα με τα λεγόμενά του, εκείνος που έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη ζωή του ως συγγραφέα ήταν ο Ζαν Ζιρωντού, με το έργο του `Ζίγκρφριντ` (1928). Εκεί ο Ανούιγ ανακάλυψε την τέχνη των απλών διαλόγων, σε στυλ κουβεντιαστό αλλά ταυτόχρονα ποιοτικό. Τα έργα του τα χώρισε ο ίδιος σε: 1: (Pieces roses) `Ρόδινα`
Ο χορός των λωποδυτών (1932), κωμωδία - μπαλέτο, όλο εξυπνάδα, Λεοκάντια (1934) και το Ραντεβού στο Σανλις (1937. Σ` αυτά τα δύο έργα κάνει την εμφάνισή της η τεχνική του `θεάτρου μέσα στο θέατρο`.
2: (Pieces noires ) `Μαύρα` (τα οποία έγραψε τον ίδιο καιρό με τα ρόδινα).
Ταξιδιώτης χωρίς αποσκευές (1937), Το αγρίμι (1934) όπου παίρνει κάτι από τον Πιραντέλλο όσον αφορά στα μπερδέματα της ανθρώπινης προσωπικότητας. Στα χρόνια του πολέμου, ο Ανούιγ ξεκινάει μια νέα `μαύρη` περίοδο στα έργα του με θέματα παρμένα από τους κλασικούς αλλά κοιταγμένα με μια καινούργια ματιά. Ευρυδίκη (1942), Αντιγόνη (1942), Ρωμαίος και Ζανέτ (1946), Μήδεια ( 1946).
Η αξία που έχουν αυτά τα έργα βασίζεται σ` έναν παράξενο συνδυασμό ενός ειρωνικού σαρκασμού και μιας αναζήτησης της αλήθειας με μεγαλύτερο πάθος από πολλούς σύγχρονούς του.
Παρόλες τις μικρές αδυναμίες του, ο Ανούιγ έχει νιώσει το αληθινό νόημα της τραγωδίας. Ας θυμηθούμε την επιτυχία που είχε στο Παρίσι η Αντιγόνη.[...]
Στα χρόνια του θεάτρου του παραλόγου, ο Ανούιγ έχασε κάποιο μέρος της φήμης του, παρόλο που τα τελευταία του έργα, ήταν το ίδιο σημαντικά, με τα παλαιότερα που είχε γράψει.
Όλα τα θεατρικά του έργα εκφράζουν τη νοσταλγία για την παιδική αθωότητα και την επανάσταση κάποιων ασυμβίβαστων προσώπων σε μια κοινωνία που αποτελείται κυρίως από χυδαία άτομα.
Η Μαρία Πορτολομαίου γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1946 στην Τιθορέα Λοκρίδας. Συγγραφέας, μεταφράστρια, ηθοποιός και σκηνοθέτης, σύζυγος του Βαγγέλη Λάζου των εκδόσεων "Δωδώνη" (Αθήνα - Γιάννενα). Έργα της: "Μια ζωή Μαρία", ποίηση, "Η διάρρηξη", διηγήματα, "Μακρυγιάννη, οράματα;", σύνθεση κειμένων για το θέατρο, "Ρωμαίος, Ιουλιέτα και μετά τι;", θεατρικό, "Τα δυο αδέρφια μου... κι εγώ", λογοτεχνία για παιδιά, "Επειδή... κουράστηκαν", λογοτεχνία για παιδιά. Έχει μεταφράσει στα ελληνικά θεατρικά των Ζενέ, Καμύ, Ιονέσκο, Ζιρωντίν, Σαλακρού, κ.ά., και έχει την ευθύνη της θεατρικής σειράς των εκδόσεων "Δωδώνη".
Γρηγόρης Γρηγορίου (1919-2005). Γεννήθηκε στην Αθήνα από εύπορη αστική οικογένεια. Σπούδασε Νομική και ξένες γλώσσες, αλλά τον κέρδισε ο κινηματογράφος. Κατά την περίοδο της κατοχής πολέμησε μέσα από τις γραμμές του ΕΑΜ.
Μετά τον πόλεμο ξεκίνησε την καριέρα του ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος με την ταινία "Ο κόκκινος βράχος". Το "Πικρό ψωμί" ανοίγει το δρόμο του νεορεαλισμού στην Ελλάδα, αν και ο ίδιος υποστήριξε ότι η νοοτροπία και αισθητική του είχε επηρεαστεί περισσότερο από τον γαλλικό κινηματογράφο του Ρενουάρ και του Καρνέ.
Μέχρι το 1971, που σταμάτησε να κάνει κινηματογράφο, γύρισε τριάντα μεγάλου μήκους ταινίες. Εκτός από τον κινηματογράφο, σημαντική ήταν η παρουσία του στο θέατρο και την τηλεόραση. Παράλληλα μετέφρασε έργα του αρχαίου ελληνικού και ξένου θεάτρου και δίδαξε σε σχολές θεάτρου και κινηματογράφου.
Ο Ζαν Ανούιγ γεννήθηκε στο Μπορντώ της Γαλλίας το 1910. Ύστερα από τις νομικές του σπουδές κι από ένα σύντομο πέρασμα από τη δημοσιογραφία, βλέπει το πρώτο του έργο, την "Ερμίν" ν΄ ανεβάζεται στο Theatre de l΄ Oeuvre, το 1932. Η υποδοχή που του επεφύλαξαν στο έργο αποφασίζει ολόκληρη την καριέρα του. Για πολύ καιρό γραμματέας του Λουί Ζουβέ, γράφει διαδοχικά τον "Μανδαρίνο" (1933), και το "Υπήρχε ένας φυλακισμένος" (1935) που τα υποδέχτηκαν με μύδρους κριτικοί σαν τον Γκαμπριέλ Μαρσέλ και τον Ρομπέρ Μπραζιγιάκ. Οπωσδήποτε όμως, για να γνωρίσει την πραγματική επιτυχία πρέπει να περιμένει ως το 1937, χρονιά που δίνει τον "Ταξιδιώτη χωρίς αποσκευές", και το 1938, χρονιά που δίνει το "Αγρίμι". Με το "Χορό των κλεφτών" και το "Ραντεβού στο Σανλί" η φήμη του θα μεγαλώσει. Με την "Αντιγόνη" του (1944) γνωρίζει το θρίαμβο, εκσυγχρονίζοντας το αρχαίο θέμα, που το αντλεί απ΄ το Σοφοκλή, εκθειάζοντας σε μια πολύ πρόσφορη στιγμή - τη στιγμή της Γερμανικής Κατοχής - το ασυμβίβαστο της αγνότητας μπροστά στην άτεγκτη σκοπιμότητα της πολιτικής πράξης.
Χωρίς ν΄ αγνοεί κανένα απ΄ τα "νήματα" της δουλειάς του σαν δραματουργού, θεωρούμενος σαν ένας από τους άριστους θεατρικούς συγγραφείς της εποχής του, που μεταφράζει σκηνικώς τη σκληρότητα και την απανθρωπιά της κοινωνικής ασυναρτησίας, καθώς και τη βαθιά αρρώστια απ΄ την οποία πάσχουν οι συνειδήσεις, ο Ζαν Ανούιγ προσπάθησε να ευρύνει τον πίνακά του τα τελευταία χρόνια, προσθέτοντας στα βασικά στοιχεία της βιοθεωρίας του είτε πολιτικά στοιχεία, "Κακόμοιρε Μπιτός" (1956) - "Ουρλουμπερλού" (1959), είτε ιστορικά, όπως το πραγματοποίησε με τον "Κορυδαλλό" (1953), όπου ζωγραφίζει μια δυνατή και ελάχιστα αληθοφανή μορφή της Ζαν ντ΄ Αρκ, είτε θρησκευτικά, όπως στον "Μπέκετ" (1959), που έγραψε σε μια στιγμή έξοχης έμπνευσης.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
