Στη διάρκεια της μακρόχρονης ζωής του, ο συγγραφέας κοίταξε πολλούς πίνακες, άκουσε πολλή μουσική, διάβασε πολλά βιβλία και ανάμεσά τους βρήκε ορισμένα που ξεχώριζαν. Δεν είναι τα μόνα που θαυμάζει· ωστόσο, μες στο μυαλό του εξυφαίνεται ένας ιστός από ποικίλους συσχετισμούς. Αναζητά το κοινό στοιχείο αυτών των έργων. Δε μοιάζουν διόλου μεταξύ τους, αλλά για να τα κατανοήσει η σκέψη του είναι αναγκασμένη ν` ακολουθήσει την ίδια πορεία. Μιλώντας, λοιπόν, για ορισμένα σημαντικά έργα τέχνης, ο συγγραφέας αναλαμβάνει να διερευνήσει τον τρόπο με το οποίο ο ίδιος στοχάζεται πάνω στην τέχνη.
Γραμμένο σε τόνο διαλογικής συζήτησης, το βιβλίο αυτό ανοίγει στη ζωγραφική, τη μουσική και τη λογοτεχνία νέες προοπτικές. Διάφοροι στοχασμοί γύρω από τον Πουσέν και τον Ενγκρ διαπλέκονται με άλλους για το πώς εξελίχτηκε, από την εποχή του Ραμώ, ο τρόπος της μουσικής ακρόασης. Οι απόψεις του Ντιντερό και του Ρουσώ για τις Καλές Τέχνες αντιπαραβάλλονται με τις απόψεις ενός σχεδόν ξεχασμένου σήμερα συγχρόνου τους μουσικολόγου, που οι θέσεις του προαγγέλλουν τη δομική γλωσσολογία. Κοντύτερα στην εποχή μας, η ανάλυση και η ερμηνεία ενός πασίγνωστου σονέτου του Ρεμπώ ακολουθούνται από δύο ανέκδοτα σημειώματα, πάνω στα ίδια θέματα, που ο Levi-Strauss αντάλλαξε πριν από μισό αιώνα με τον Αντρέ Μπρετόν.
Τέλος, ο συγγραφέας θυμάται πως είναι εθνολόγος και ρίχνει μέσα στο φάκελό του τις παραστάσεις που, όπως προκύπτει από τους μύθους τους, είχαν διαμορφώσει οι Ινδιάνοι των βορείων περιοχών της Αμερικής για τα δικά τους έργα τέχνης.
Μολονότι αφορούν έργα που η φύση και η εποχή τους είναι πολύ διαφορετικές, οι ποικιλόμορφοι αυτοί στοχασμοί συγκλίνουν. Προβάλλουν ορισμένες αρχές που θεμελιώνουν το αισθητικό κριτήριο και αναδεικνύουν τη θέση της τέχνης στη γνώση του πνεύματος.

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]