Η μελέτη `Κοινωνικός διάλογος και εργοδοτικές οργανώσεις` αναλύει το σύνθετο και εξαιρετικά επίκαιρο ζήτημα του κοινωνικού διαλόγου και των επιδράσεών του στο ελληνικό σύστημα κοινωνικής εκπροσώπησης. Ο κοινωνικός διάλογος υπήρξε μια σημαντική παρέμβαση στη συνάρθρωση της σχέσης κράτους, κεφαλαίου και εργασίας, η οποία θεωρήθηκε θεμέλιο της διαδικασίας του εξευρωπαϊσμού σε κεντρικό, εθνικό και περιφερειακό επίπεδο. Σε μεγάλο βαθμό σηματοδότησε και τη σταδιακή απόσυρση του μοντέλου του `κοινωνικού κορπορατισμού`, που καθόρισε τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας τις προηγούμενες δεκαετίες. Το βιβλίο, ύστερα από μια ιστορική αναφορά στη συγκρότηση και την εξέλιξη του θεσμού του κοινωνικού διαλόγου, επιχειρεί να απαντήσει σε μια σειρά από ερωτήματα για τις συνέχειες και τις ασυνέχειες ανάμεσα στα δύο διαφορετικά συστήματα κοινωνικής εκπροσώπησης και να συνοψίσει τη διεθνή προβληματική γύρω από τα συγκεκριμένα θέματα. Εν συνεχεία επικεντρώνεται στο ελληνικό σύστημα κοινωνικής εκπροσώπησης καταγράφοντας τις συνέπειες της εδραίωσης του κοινωνικού διαλόγου στις σχέσεις ανάμεσα στις διάφορες οργανώσεις συμφερόντων και ιδιαίτερα στη λειτουργία των εργοδοτικών συμφερόντων. Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι η εδραίωση του κοινωνικού διαλόγου ως βασικής μεθόδου επικοινωνίας και σχέσης ανάμεσα στις οργανώσεις και στο κράτος στο πεδίο χάραξης πολιτικής διαμόρφωσε τους όρους για τη βαθμιαία ηγεμόνευση των εργοδοτικών αιτημάτων και στρατηγικών. Στη συνάφεια της κρίσης ωστόσο παρατηρείται μια απόκλιση συμφερόντων στο εργοδοτικό στρατόπεδο που απομακρύνει τους μεγάλους από τους μικρούς και μεσαίους εργοδότες, η οποία, ενδεχομένως, να σημαίνει και το τέλος του κοινωνικού διαλόγου, τουλάχιστον σε εθνικό επίπεδο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]