Το «Κλειστόν λόγω πένθους» είναι σαν να μας συστήνει ξανά τη λέξη πένθος. Η συγγραφέας δε στέκεται μόνο στη δική της απώλεια, έχοντας χάσει και η ίδια το παιδί της, αλλά είναι σαν να αγκαλιάζει όλους όσους παλεύουν με ό,τι έχασαν ή αγωνίζονται να μην το χάσουν, και με αυτόν τον τρόπο δε μας δίνει να διαβάσουμε απλά ένα βιβλίο, αλλά ένα εγχειρίδιο ψυχής. Το βιβλίο της Κατερίνας Σταματελάτου είναι σαν να μας ξανασυστήνει τη λέξη πένθος. Με ειλικρίνεια, ενσυναίσθηση, σπαραγμό και γενναιότητα, η συγγραφέας βουτάει σε όλα τα επώδυνα στάδια κάθε είδους απώλειας, φυσικής ή ψυχικής, και κοινωνά μαζί μας την αδιαίρετη όσο και συγγενή ιερότητά της με τη ζωή, Κρυσταλία Πατούλη, σύμβουλος ψυχικής υγείας, δημοσιογράφος
Η απώλεια μεγαλώνει με τα χρόνια, κι εγώ καλούμαι να κολυμπάω σε αχαρτογράφητες θάλασσες του εαυτού μου και να δαμάζω την αντάρα μέσα μου, ενώ ο κόσμος τριγύρω μου δε μιλά πια την ίδια γλώσσα με μένα. Το αλφάβητο της απώλειας το ξέρουν μόνο αυτοί που θάψανε ό,τι αγαπούσαν πολύ.
Φτάνουν οι λέξεις να δαμάσουν τον πόνο της απώλειας;
Φτάνουν οι ιστορίες για να μείνουν αθάνατες οι μνήμες;
