Μερικές στιγμές η ζωή παραπέμπει σε σκηνή κινηματογραφικής ταινίας.
Ένα δράμα, όπου όλα γύρω σου φαντάζουν ξάφνου ανοίκεια.
Μορφές που κάποτε αναγνώριζες εμφανίζονται αλλοιωμένες όσο εσύ.
Και καθώς αγωνίζεσαι να ξεφύγεις από τον ασφυκτικό λυγμό, συνειδητοποιείς πως δεν μπορείς να κουνηθείς.
Και προτού ουρλιάξεις, ακούς τις οδύνες που σε κατέπνιξαν.
Ακριβώς τότε, στο μεταίχμιο της θανάσιμης απόγνωσης, ξυπνάς λαχανιασμένος πάνω στα κατάλευκα, ιδρωμένα σου σεντόνια, προσπαθώντας να διακρίνεις τη φαντασίωση από την πραγματικότητα.
Μη φοβάσαι, ένα απλό όνειρο ήταν όπως όλα τα υπόλοιπα.
