Κάθε ματς είναι ένας αγώνας μέχρι θανάτου.

Αν έγραφε ιστορίες, θα ήταν ο Μπουκόφσκι: Ο Μπράιαν Κλαφ, ο πιο εκκεντρικός χαρακτήρας στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου. Εγωιστής, αυταρχικός, αλαζόνας, αυτοκαταστροφικός, αμετανόητος πότης. Τα μίντια τον λάτρεψαν. Δεν του άρεσε να κινείται σύμφωνα με το ρεύμα. Δεν κρατούσε τη γλώσσα του και απέφευγε τα κλισέ, σε μια εποχή όπου ποδοσφαιριστές και προπονητές μιλούσαν με κλισέ. Τολμούσε πράγματα που άλλοι θεωρούσαν πως ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Δεν κολάκευε ποδοσφαιριστές.
Ήταν εκπρόσωπος μίας εποχής που έχει περάσει ανεπιστρεπτί και στην οποία ο προπονητής καθόριζε την πορεία του ποδοσφαιριστή και όχι ο πολυεκατομμυριούχος ποδοσφαιριστής τη μοίρα του προπονητή. Του άρεσε να προγραμματίζει όσο και να αυτοσχεδιάζει. Η ευφυΐα του συνοψιζόταν στο ότι μπορούσε να πάρει μέτριους ποδοσφαιριστές και, μπολιάζοντάς τους με ένα δύο μεγάλους παίκτες, να τους μεταμορφώνει σε πρωταθλητές.

Όταν το ποδόσφαιρο πέρασε στην εποχή της οικονομικής πόλωσης με τα εκατομμύρια της Πρέμιερσιπ και του Τσάμπιονς Λιγκ, ο Μπράιαν Κλαφ πέθανε. Γιατί το νέο σύστημα δεν επέτρεπε τα θαύματα. Και ο Κλαφ ζούσε από τα θαύματα. Τα εμπορευόταν. Το δικό του κεφάλαιο στην ιστορία του αγγλικού ποδοσφαίρου περιέχει τόσες φορές το ταξίδι στην κόλαση, όσες και το πέταγμα στον παράδεισο, έτσι που στο τέλος να μένει ο ίδιος μόνος στο κέντρο της σκηνής. Τις περισσότερες φορές οργισμένος ή μεθυσμένος, αλλά πάντα αληθινός.

Aυτός υπήρξε ο πρωταγωνιστής του βιβλίου. Το σημαντικό όμως εδώ είναι ότι, πέρα από τη μυθική προσωπικότητα του ήρωά του, ο Ντέιβιντ Πις κατάφερε να δημιουργήσει μια σχεδόν βιβλικής ατμόσφαιρας λογοτεχνία, στην οποία, με αφορμή το ποδόσφαιρο, παρελαύνει μια ολόκληρη κοινωνία πολιτικών παραγόντων, διαφθοράς, παράνοιας, αγοράς συνειδήσεων, ύποπτων δοσοληψιών, προδοσίας, και ταξικών συγκρούσεων - εφόσον το θέατρο αυτού του δράματος, ενός δράματος που κόβει πραγματικά την ανάσα με τον άγριο ρυθμό του, είναι το υποβαθμισμένο Γιoρκσάιρ της δεκαετίας του εβδομήντα.

Ο Rick Broadbent, κριτικός των Τάιμς του Λονδίνου, σημείωσε με δικαιολογημένο ενθουσιασμό για το βιβλίο: "Η Καταραμένη ομάδα είναι κατά πάσα πιθανότητα το καλύτερο μυθιστόρημα που γράφτηκε ποτέ με θέμα το ποδόσφαιρο!"

O Tim Martin, κριτικός στην Independent (ο οποίος επίσης διατυπώνει ανάλογη θέση με των Τάιμς), προσθέτει: "η δεινότητα του συγγραφέα έγκειται στο ότι μετασχηματίζει πειστικά την περιγραφή του ποδοσφαιρικού αγώνα σε καταγραφή ενός διαφορετικού αγώνα που συμβαίνει σε κάποια άλλη, ανώτερη σφαίρα", ενώ ένας άλλος κριτικός από την ίδια εφημερίδα, ο Phil Shaw, τονίζει στο ίδιο πνεύμα: "Σεξπιρικό ως προς την κλίμακα, τη φιλοδοξία του εγχειρήματος, το βάθος και τα στοιχεία της τραγωδίας, της φάρσας και της προδοσίας..."
Γι` αυτό και ο Chris Petit, ο κριτικός της Guardian, θα γράψει: "Στην ανάγνωση αυτού του βιβλίου δεν παίζει κανένα ρόλο αν σας αρέσει ή δεν σας αρέσει το ποδόσφαιρο. Ο Πις υπήρξε πανούργος ως προς αυτό: με αφετηρία ένα θέμα για το ευρύ κοινό, έφτιαξε ένα μυθιστόρημα που έχει τη μεγαλοπρέπεια μιας ταινίας του Σέρτζιο Λεόνε!"