«Το μάτι της έπεσε πρώτα στη Γιωργία. Η γριούλα ήταν ξαπλωμένη και κοιμόταν φορώντας όλα τα μαύρα της εκτός απ’ το τσεμπέρι, που το είχε καλοδιπλωμένο πάνω στο κομοδίνο. Ο κότσος της ήταν λυτός και τα ασπροκίτρινα, λεπτά της μαλλάκια ξεκουράζονταν κι αυτά πάνω στο μαξιλάρι. Χαμηλά στην κοιλιά, οι δυο παλάμες σκέπαζαν η μία την άλλη και ανεβοκατέβαιναν αργά μαζί με την αναπνοή, ενώ πιο κάτω, ανάμεσα στα γόνατα, ένα άσπρο μαλακό πανί με λάστιχο βρισκόταν εκεί τσαλακωμένο. Η Στελλίτσα χαμογέλασε, γιατί αναγνώρισε τα μεγάλα βρακιά που φορούσε και η γιαγιά της. Πάνω στο εσώρουχο της Γιωργίας ήταν καρφιτσωμένη μια βελόνα με μακριά κλωστή. Από δίπλα, η Ιουλία Ντάβαρη είχε σοβαρή ασχολία. Με την πλάτη όρθια στο κρεβάτι, προσπαθούσε να βγάλει τις τρίχες απ’ το πιγούνι της. Όταν η Στελλίτσα χτύπησε απαλά την πόρτα, η χοντρή γυναίκα κατέβασε το καθρεφτάκι και κοίταξε να δει ποιος είναι. Την αναγνώρισε αμέσως και της έκανε νόημα να πλησιάσει. Μέχρι να φτάσει η μικρή, η Ιουλία της είχε κάνει ήδη θέση να κάτσει, γουβιάζοντας με το χέρι της ένα σημείο πάνω στα σκεπάσματα»

Ένα θαύμα έρχεται να ανατρέψει την καθημερινότητα των ενοίκων, των εργαζομένων αλλά και των ιδιοκτητών του οίκου ευγηρίας «Η Ανανέωσις». Καθ’ όλη τη διάρκεια της Μεγάλης Εβδομάδας, άνθρωποι διαφορετικών ηλικιών και οριζόντων παρακολουθούν τον χρόνο να κυλά, με τις συνήθεις εντάσεις, μικροχαρές, αδιέξοδα και εξομολογήσεις. Ποια είναι η ιστορία του καθενός; Τι περιμένουν από τη ζωή; Τι φοβούνται;

Στην πρώτη της εμφάνιση στα γράμματα, η Λέγκω Μιχαλοπούλου ανατέμνει με σπάνια τρυφερότητα τα βάθη της ανθρώπινης ψυχης.