Ο Βενσάν Λοζ, ο ήρωας του μυθιστορήματος, εγκαθίσταται σ` ένα ξενοδοχείο στα περίχωρα μιας μεγαλούπολης. Κανείς δεν τον ξέρει. Ντόπιος; Ξένος; Αδύνατο να μαντέψεις. Τις περισσότερες ώρες τις περνάει κλεισμένος στο δωμάτιό του. Οι άνθρωποι, στην αρχή, ανησυχούν. Γρήγορα όμως το γαλήνιο βλέμμα του και η μειλίχια συμπεριφορά του τους πείθουν ότι όχι μόνο δεν έχουν να κάνουν με κάποιο περίεργο ή επικίνδυνο τύπο, αλλά ότι ανάμεσά τους κυκλοφορεί ένας άνθρωπος εξαιρετικός, κάποιος που βρίσκεται μάλιστα πέρα από τα γνωστά καλούπια του ανθρώπου.
Και δεν έχουν άδικο. Η διαίσθησή τους δεν τους ξεγελάει: ο Βενσάν Λοζ είναι η τελευταία εμφάνιση του Θεού επί της γης. Κυριολεκτικά τελευταία. Γιατί τούτη τη φορά δεν ενσαρκώνεται ούτε για να δώσει ελπίδα, ούτε για να διδάξει το καλό, ούτε για να εξυψώσει τον άνθρωπο, ούτε για να θυσιαστεί φέρνοντας στον άνθρωπο το μήνυμα ως Ανάστασης.
Έρχεται ξανά, απλά και μόνο, για να πεθάνει. Ν` αποχωρήσει. Να βγει άπαξ δια παντός έξω απ` αυτό που παρουσιάζεται ως κόσμος του. Ν` αποχωρήσει τελειωτικά. Να εγκαταλείψει τον άνθρωπο και το Σύμπαν ολόκληρο στην τύχη τους. Τέλος η δημιουργία. Τέλος η θεϊκή βούληση, που σπρώχνει τον άνθρωπο στο να βρεθεί πέρα από την υλική και βιολογική του υπόσταση. Τέλος η έμπνευση. Τέλος η σύλληψη και το πλάσιμο ανύπαρκτων μορφών. Τέλος η νικηφόρα αντιπαράθεση στο χάος και στην αέναη επανάληψή του.
Μόνο που οι άνθρωποι, ως συνήθως, πολύ απέχουν από το να αντιλαμβάνονται τι διακυβεύεται από μια τέτοια απόφασή Του. Ο μόνος που είναι ειλικρινά αναστατωμένος με τούτη την απόφαση του Θεού είναι ο Διάβολος...

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]