«Είναι στη φύση του ανθρώπου ο αναστοχασμός. Ο στοχασμός που ταξιδεύει απάνω σε άλλους στοχασμούς που υπήρξαν ή θα υπάρξουν, σε στοχασμούς που αναδύονται μες τη συνείδηση καθώς ο στοχαστής βιώνει τη συνάντηση της ιερής τριάδας στην καρδιά του: τη Φύση, την Κοινωνία και το Πνεύμα. Κι αυτός που έχει το χάρισμα του λόγου και την τέχνη, ο Ποιητής, μιλάει για το ιερό στη γλώσσα των πολλών με τον δικό του τρόπο. Οι γλώσσες των ανθρώπων ήτανε πάντοτε πολλές, μα ο Ποιητής γνωρίζει πως για να σχολιάσει το άρρητο με λέξεις, για να σημάνει του αναστοχασμού του το ιερό, μονάχα με τη γλώσσα των προγόνων του μπορεί να κάνει κάτι τέτοιο. Γιατί η γλώσσα είναι φανέρωμα και όχημα μαζί της κοινωνίας. Της κοινωνίας του ποιητή, της σχέσης του με άλλες ψυχές, ζωή από τη ζωή μίας συμβίωσης στον ίδιο τόπο.» [από τον Πρόλογο του βιβλίου]