Το βιβλίο αυτό είναι μια μικρή "Ιστορία της λογοτεχνίας με Παραδείγματα". Το να πούμε όμως ότι απαρτίζεται, απλώς, από παρωδίες, παραφράσεις, μιμήσεις και αντίλαλους, είναι μια υπερβολικά αυστηρή κρίση, πιστεύω, διότι, στο κλαβιέ όλων αυτών των διαφορετικών τόνων, στο ρεπερτόριο των διαβαθμίσεων του ύφους, έχω επενδύσει την αγάπη μου για τα μεγάλα "συγκινησιακά" και "φιλοσοφικά" θέματα που (θα έπρεπε να) απασχολούν τη λογοτεχνία, έτσι όπως τη βλέπω εγώ σήμερα : ο Παπαδιαμάντης δεν είναι άραγε η "μορφή" που αρμόζει στο πένθος της άνοιξης, στο στεναγμό του αποχωρισμού από την παιδικότητα; Απαντάω στην κάπως ασεβή αυτή ερώτηση καταφατικά, με το αφήγημα "Θερινή καταιγίδα". Ο Κάφκα δεν είναι άραγε ο άβατος τόπος μιας απειλής που αγγίζει, ωστόσο, τη μαύρη κωμωδία; Θα απαντήσω, εδώ, γράφοντας το αφήγημα "Βήματα", το οποίο κατέληξε ταινία με πρωταγωνιστή τον Θανάση Βέγγο: ηθοποιό ιδιοφυή, αξιαγάπητο, απερίγραπτα ειλικρινή και προορισμένο, από γεννησιμιού, να αλωνίζει στο βασίλειο της τρέλας ρωτώντας πού ζει ο θάνατος. Έτσι κι εγώ. Είμαστε διχασμένοι! Το βιβλίο αυτό (ή μήπως θα ΄πρεπε να πω το έργο; Ή μήπως το κείμενο;) μιλάει για το σύγχρονο χάσμα ανάμεσα στις μορφές και το νόημα, υποκρινόμενο, με τις ακροβασίες του, πως το γεφυρώνει. Αλλά τις νύχτες γίνεται ειλικρινές και φέγγει στο ράφι.