Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789600119749
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Σημείωμα των επιμελητών || Ιστορία της τέχνης και εθνικισμός: από τη «γαλλική» Αναγέννηση στους «πριμιτίφ» ζωγράφους || Η ανάδειξη του Henri Focillon σε κατ εξοχήν εκφραστή της γαλλικής Σχολής Ιστορίας της Τέχνης || Η φαινομενολογία της εικόνας στην Ιστορία της Τέχνης: η περίπτωση του Heinrich Wolfflin || Ο Claudius Civilis του Aby Warburg || Πρόσληψη της αρχαιότητας και μελέτες Ιστορίας της Τέχνης. Από τον Aby Warburg στο διεπιστημονικό ερευνητικό πρόγραμμα SFB 644: «Μεταμορφώσεις της αρχαιότητας» (Transformationen der Antike) || Σοσιαλιστικός ρεαλισμός ή απλώς ρεαλισμός; Το κοινωνικό περιεχόμενο της τέχνης και η σωστή ή λαθεμένη χρήση των σχετικών όρων || Ο σχεδιαστής ως Gesamtkunstler: κρίση και μεταμορφώσεις της καλλιτεχνικής εργασίας στο γερμανικό κίνημα εφαρμοσμένων τεχνών των αρχών του 20ού αιώνα || «Πιστεύετε στη χρησιμότητα της τεχνοκριτικής;». Κριτική προσέγγιση μιας έρευνας γνώμης του 1927 στην εφημερίδα Paris-Midi || Η παγκοσμιοτική αντίληψη της ιστορίας της σύγχρονης τέχνης ως ολοκληρωτισμός. Τα παραγωγικά συστήματα, η επαγωγή, η εντροπία και οι δηλώσεις για το τέλος της τέχνης || Η επιστολή του Bronzino στον Varchi και η Αλληγορία με Αφροδίτη και Έρωτα στο πλαίσιο του Paragone των τεχνών || Εικονογραφικές εικονολογικές υπερβολές ελληνικού ενδιαφέροντος στην ιταλική Αναγέννηση: αρχαιοελληνικές και βυζαντινές υπερ-αναγνώσεις στην ιταλική τέχνη της πρώιμης Αναγέννησης || Ο ζωγράφος Αντώνιος Βασιλάκης, ο επονομαζόμενος Αλιένζε (LAliense) (Μήλος 1556 - Βενετία 1629) || «Περί ζωγραφίας»: άγνωστο χειρόγραφο του 18ου αιώνα || «Η Απόλυτη Σύγχυση της Επαγγελματικής Κρίσης»: Καλλιτέχνες και τα γλυπτά του Παρθενώνα στην Επιτροπή της Βρετανικής Βουλής, 1816 || Από το αγιογραφικό εργαστήριο στη βιομηχανική παραγωγή: το έργο του Κερκυραίου Νικόλαου Ασπιώτη || Ιστορία της νεοελληνικής εκκλησιαστικής τέχνης: ζητήματα οριοθέτησης του ερευνητικού πεδίου και επαναπροσδιορισμού της ιστοριογραφικής μεθόδου || Η γεωργιανή συλλογή των μεσαιωνικών εικόνων από σμάλτο τον 19ο-20ο αιώνα και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής || «Μια ιδέα κάπως λειψή»: η κριτική του Τώνη Σπητέρη για την έκθεση Θεόφιλου στο Παρίσι το 1961 || Η Caresse Crosby και ο ρόλος της στην προώθηση της ελληνικής τέχνης διεθνώς. Το καλλιτεχνικό περιοδικό Portfolio και η έκθεση του 1953 στους Δελφούς || Ο Αλέξανδρος Ιόλας στα χρόνια της Hugo Gallery, οι συλλέκτες de Menil και η προώθηση του σουρεαλισμού στις Ηνωμένες Πολιτείες || Mec Art Graphic 1972: Οι καλλιτέχνες της Mec Art και η εκδότρια Μάγδα Κοτζιά || Η επανέκθεση Modernites plurielles των μόνιμων συλλογών του Μουσείου Πομπιντού: επανεξετάζοντας την αφήγηση της μοντέρνας τέχνης της Δύσης || Η «Θάλασσά μας», ξανά: Λόγοι για τη μεσογειακή φωτογραφία || Δημόσια γλυπτική και Μνήμη. Η περίπτωση των μνημείων για τον Κυριάκο Μάτση, το Ολοκαύτωμα και το Εβραϊκό Νεκροταφείο στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης || Η υπόθεση της Εθνικής Καρτερίας (1952-1956). Η διαμάχη γύρω από το πρώτο ελληνικό μνημείο στα απελευθερωμένα Δωδεκάνησα || Το έργο του γεωργίου Πολ. Γεωργίου: εκλεκτικισμός, αυτόχθων πρωτογονισμός και περιφερειακός κοσμοπολιτισμός ως άλλος μοντερνισμός || Η σχέση της τέχνης του έλληνα ζωγράφου Δημήτρη Περδικίδη με την εθνική αφήγηση για την αφαιρετική ζωγραφική στην Ισπανία (1953-1964) || Εθνική χωρογραφία και φωτογραφικό τοπίο: Οι πρώτες θεσμικές απόπειρες προβολής της Ελλάδας (1900-1910) || Η «γενιά του 30» στην ιστοριογραφία της νεοελληνικής τέχνης: η προβληματική χρήση ενός αδιευκρίνιστου όρου και η κατασκευή μιας ανύπαρκτης «γενιάς» καλλιτεχνών || Εικόνες μοντέρνων γυναικών στην ελληνική τέχνη του Μεσοπολέμου || Το εργαστήριο του Κωνσταντίνου Παρθένη στην ΑΣΚΤ: η διδασκαλία της τέχνης ως διδασκαλία της «επιστήμης» της || το έργο του ασπούδαχτου ζωγράφου Σπύρου Παλιούρα (1877-1957): μια εκδοχή της ελληνικότητας του Μεσοπολέμου; || Το αρχείο του γιώργου ζογγολόπουλου: μια πρώτη προσέγγιση || Νεαρέ αρχιτέκτων πού πας;. Η αρχιτεκτονική διαδρομή του Ισαάκ Σαπόρτα στην Ελλάδα τη δεκαετία του 1930 || Η λαϊκότητα ως όχημα του μοντερνισμού; Οι Έξι Λαϊκές Ζωγραφιές και το Καταραμένο Φίδι || Τέχνη και Τοπική Αυτοδιοίκηση 1941-1950. Καταγραφή από τα Πρακτικά του Δημοτικού Συμβουλίου της Αθήνας
Ο Νίκος Χατζηνικολάου γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1938. Σπούδασε ιστορία της τέχνης στο Βερολίνο, στο Φράιμπουργκ, στο Μόναχο και στο Παρίσι. Είναι ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Κρήτης, όπου δίδαξε για είκοσι χρόνια (1985-2005). Ως προσκεκλημένος καθηγητής δίδαξε επίσης στα Πανεπιστήμια του Λος Άντζελες, της Πόλης του Μεξικού, του Αμβούργου, του Μπουένος Άιρες και της Κύπρου. Το 2003 ήταν Getty Research Scholar. Μεταξύ των κυριότερων δημοσιεύσεών του συγκαταλέγονται τα βιβλία "Εθνική τέχνη και πρωτοπορία" (1982), "Νοήματα της εικόνας" (1994), "Από τον Μολιέρο στον Γκόγια" (2003), καθώς και οι κατάλογοι των εκθέσεων "Δομήνικος Θεοτοκόπουλος Κρης" (1990), "Ο Γκρέκο στην Ιταλία και η ιταλική τέχνη" (1995), "Ο Μέγας Αλέξανδρος στην ευρωπαϊκή τέχνη" (1997), "Ο θάνατος του Τσε Γκεβάρα" (2002) και "Ο Γκρέκο και το εργαστήριό του" (2007). Είναι υπεύθυνος ενός ερευνητικού προγράμματος για το έργο του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου στο Ινστιτούτο Μεσογειακών Σπουδών (ΙΤΕ).
Ο Νiκος Δασκαλοθανάσης γεννήθηκε στην Aθήνα το 1961. Είναι καθηγητής ιστορίας της μοντέρνας και σύγχρονης τέχνης στο Τμήμα Θεωρίας και Ιστορίας της Τέχνης της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών. Σπούδασε αρχαιολογία στην Aθήνα (Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο) και ιστορία της τέχνης στις Βρυξέλλες (Universite Libre de Bruxelles), το Παρίσι (Universite de Paris I, Pantheon-Sorbonne) και τη Νέα Υόρκη (The Graduate School and University Center of The City University of New York). Είναι διδάκτωρ Ιστορίας της Τέχνης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
Aπό το 1994 υπήρξε αναπληρωτής αρχισυντάκτης του περιοδικού "The Art Magazine". Έχει δημοσιεύσει, μεταξύ άλλων, μια μονογραφία για τον Giorgio de Chirico ("Η ζωγραφική του Giorgio de Chirico: η άρθρωση του μεταφυσικού χώρου", εκδόσεις Opera/Critica, 2001), ένα δοκίμιο για τη θεωρία του Clement Greenberg ("Aριάδνη", τ. 9, 2003) και μια μελέτη για τον ιστορικό ρόλο του καλλιτέχνη ("Ο καλλιτέχνης ως ιστορικό υποκείμενο: από τον 19ο στον 21ο αιώνα", εκδόσεις Άγρα, 2004), ενώ ήταν ένας από τους συγγραφείς του καταλόγου της έκθεσης σύγχρονης τέχνης "Outlook" (Aθήνα, ΑΣΚΤ-Τεχνόπολις-Μουσείο Μπενάκη, 2003). Έχει επίσης επιμεληθεί την ελληνική έκδοση των Πρακτικών της δίκης του Brancusi κατά του αμερικανικού Δημοσίου ("Brancusi κατά ΗΠΑ", Aθήνα, εκδόσεις Ύψιλον, 2004), τον κατάλογο της έκθεσης στην ΑΣΚΤ "Συνομιλία; Τελευταία αποκτήματα του μουσείου Van Abbe" (Aθήνα, εκδόσεις Άγρα και Γκαλερί Bernier/ Eliades, 2002) καθώς και τις εκθέσεις και τους καταλόγους "Γιώργος Χατζημιχάλης. Έργα 1985-2000" (Aθήνα, Eθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, 2001) και "Διδάσκοντας την τέχνη. H ιστορία της Aνωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών μέσα από το έργο των δασκάλων της" (Aθήνα, ΑΣΚΤ, 2004).
Ο Παναγιώτης Κ. Ιωάννου είναι ιστορικός τέχνης.
Ο Αντώνης Βάθης γεννήθηκε το 1975 στον Πειραιά, σπούδασε γλυπτική με τον Γιώργο Λάππα στην Α.Σ.Κ.Τ. και ασχολείται ακαδημαϊκά εδώ και 26 χρόνια με τις επιρροές του Αντωνέν Αρτώ στους καλλιτέχνες του 20ού αιώνα.
