Η ιδέα και μόνο μιας ιστορίας του αναρχισμού μπορεί να μοιάζει παράκαιρη και παράταιρη μέσα στη γενική φορά των πραγμάτων στον σύγχρονο κόσμο και μέσα στην ψυχοδιανοητική ατμόσφαιρα που καθορίζεται από την αφόρητα δύσκολη καθημερινότητα των ανθρώπων ακριβώς στους οποίους κυρίως απευθύνεται ένα τέτοιο συγγραφικό εγχείρημα. Διότι είναι γεγονός πως οι πασίδηλα και αυτονόητα «δίκαιες», «λογικές», «απλές» λύσεις που πρότεινε διαχρονικά η θερμή πολιτική θεωρία του αναρχισμού φαντάζουν «αλλόκοτες» αυταπάτες μέσα σ’ έναν αδιέξοδο κόσμο του οποίου η κακοήθης πολυπλοκότητα υπονομεύει εκ προοιμίου κάθε αυτονόητη λογική σκέψη που αξιώνει να πάρει μορφή πολιτικού προτάγματος. Σε κάθε περίπτωση, όπως έχει εύστοχα ειπωθεί, όποιος θα ’θελε να γράψει μια ιστορία των αναρχικών ιδεών και κινημάτων, θα έπρεπε να γράψει μια ιστορία των χτύπων της καρδιάς, κι αυτό σε μεγάλο βαθμό ο Γούντκοκ το καταφέρνει.