Το βιβλίο πραγματεύεται τη σχέση μεταξύ δύο θεμελιωδών εννοιών του σύγχρονου δικαίου των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και συγκεκριμένα της ισότητας και της απαγόρευσης των διακρίσεων.

Το πρώτο μέρος ασχολείται διεξοδικά με την αρχή της ισότητας: αρχικώς, μελετώνται οι διάφορες εκφάνσεις της (ισότητα ευκαιριών, ισότητα αναλογική και αριθμητική, εντός και ενώπιον του νόμου κλπ) και, ακολούθως, διερευνάται η σχέση της με το δημόσιο συμφέρον στο πλαίσιο το δικαστικού ελέγχου της συνταγματικότητας των νόμων.

Το δεύτερο μέρος αφιερώνεται στη μελέτη της απαγόρευσης διακρίσεων: παρουσιάζονται, καταρχάς, η διαρκώς εξελισσόμενη τυπολογία των διακρίσεων (άμεσες και έμμεσες διακρίσεις, διασταύρωση διακρίσεων, παρενόχληση, profiling) και, εν συνεχεία, οι δικονομικοί κανόνες που ρυθμίζουν την αντιμετώπισή τους (επάλληλες βαθμίδες ελέγχου, αντιστροφή του βάρους απόδειξης, υποθετική ομάδα σύγκρισης, έμμεση απόδειξη). Τέλος, προτείνεται ένα συγκεκριμένο μοντέλο σύνδεσης της απαγόρευσης διακρίσεων με την αρχή της ισότητας μέσω της έννοιας της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και επιχειρείται η συστηματοποίηση και ανάλυση των διατάξεων απαγόρευσης των διακρίσεων που διαθέτει η ελληνική έννομη τάξη και προέρχονται από τρεις πηγές: από το ενωσιακό δίκαιο με την πληθώρα των οδηγιών πάνω στο ζήτημα των διακρίσεων, από διεθνείς συμβάσεις και, τέλος, από τις λιγοστές και περιορισμένης εμβέλειας σχετικές διατάξεις του ελληνικού Συντάγματος.

Η μελέτη αυτή απευθύνεται σε νομικούς τόσο της θεωρίας όσο και της πράξης, οι οποίοι ενδιαφέρονται για το συγκεκριμένο πεδίο δικαίου, το οποίο ως τώρα δεν έχει τύχει εκτεταμένης διερεύνησης στην Ελλάδα.