Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
Αποστέλλεται την ίδια ή την επόμενη εργάσιμη
ISBN:
9789604006854
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
Πέμπτο παιδί και δεύτερος γιος του Στέφανου Δραγούμη που διετέλεσε πρωθυπουργός μετά το κίνημα στο Γουδί το 1909 και της Ελισάβετ Δραγούμη, το γένος Κοντογιαννάκη, ο Ίων Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα το Σεπτέμβριο του 1878. Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αθήνας και το 1899 μπήκε στη διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Το φθινόπωρο του 1902 τοποθετήθηκε ως υποπρόξενος στο γενικό προξενείο στο Μοναστήρι. Εκεί έγινε ο εμψυχωτής και οργανωτής της άμυνας των ορθόδοξων κοινοτήτων της Δυτικής Μακεδονίας κατά της βουλγαρικής απειλής. Για την επιτυχία του σκοπού του, συνεργάσθηκε με τον Παύλο Μελά, σύζυγο της αδερφής του. Υπηρέτησε επίσης στο προξενείο Αλεξάνδρειας, στις πρεσβείες Ρώμης και Λονδίνου, ενώ συμμετείχε στην προπαρασκευή της στρατιωτικής επανάστασης του 1909. Το 1911, αμέσως μετά την κατάληψη των Δωδεκανήσων από τους Ιταλούς, διοργάνωσε συνέδριο στην Πάτμο με κύριο αίτημα την ένωση με την Ελλάδα. Με το ξέσπασμα του Α' Βαλκανικού πολέμου, κατατάχθηκε στο στρατό ως δεκανέας με απόσπαση στο επιτελείο του διάδοχου Κωνσταντίνου, συμμετείχε στην επιτροπή που διαπραγματεύθηκε την παράδοση της Θεσσαλονίκης στους Έλληνες κι ήταν εκείνος που πρωτοΰψωσε την ελληνική σημαία στο δημαρχείο της πόλης. Το 1914 διορίσθηκε πρέσβης στην Πετρούπολη της Ρωσίας, όπου διαπραγματεύθηκε το ζήτημα του Αγίου Όρους και οργάνωσε τις ελληνικές κοινότητες της Ρωσίας. Το Μάιο του 1915 παραιτήθηκε από τη θέση του, συμμετείχε στις εκλογές και εξελέγη ανεξάρτητος βουλευτής Φλώρινας. Κήρυττε την ανάγκη της εξόδου της Ελλάδας στον πόλεμο στο πλευρό των συμμάχων της Συνεννόησης (Αντάντ), έτσι ώστε η Ελλάδα να γίνει ρυθμιστής των ανατολικών ζητημάτων ευθύς μετά τον πόλεμο. Από τον Ιανουάριο του 1916, άρχισε να εκδίδει το εβδομαδιαίο περιοδικό "Πολιτική Επιθεώρηση" σε συνεργασία με τους βουλευτές Γ. Μπούσιο και Α. Καραπάνο. Το 1917 δημοσίευσε βαρυσήμαντο άρθρο δριμείας κριτικής απέναντι στη βενιζελική πολιτική, αποδοκιμάζοντας τις βενιζελικές ενέργειες που είχαν γεμίσει Αθήνα και Θεσσαλονίκη με αποικιακά στρατεύματα. Έτσι βρέθηκε εξόριστος του βενιζελικού καθεστώτος στην Κορσική. Αφέθηκε ελεύθερος το 1919 και από τον Ιούνιο του 1920 άρχισε να επανεκδίδει την "Πολιτική Επιθεώρηση". Το τέλος όμως πλησίαζε. Τον Αύγουστο του 1920, συνελήφθη και εκτελέστηκε στο κέντρο της Αθήνας από τα βενιζελικά σώματα ασφαλείας, αφού μερικές μέρες νωρίτερα είχε γίνει γνωστή η δολοφονική απόπειρα εναντίον του Ελ. Βενιζέλου στο Παρίσι.
Οι πολιτικές του ιδέες μπορούν να συνοψισθούν στην εισαγωγή τοπικής αυτοδιοίκησης, ιδίως κοινοτικής ("το υγιές κύτταρο του ελληνισμού είναι οι κοινότητες. Η δραστηριοποίησή τους θα αποκεντρώσει το υδροκεφαλικό αθηναϊκό κράτος, που αγνοεί της ανάγκες της περιφέρειας. Πρέπει να δοθούν αυξημένες αρμοδιότητες στις κοινότητες για να ανθήσει παντού ο ελληνισμός και να αποφευχθεί ο συγκεντρωτισμός και ο κοσμοπολιτισμός των αστικών κέντρων"), και διοικητικής αποκέντρωσης, στην καθιέρωση της δημοτικής γλώσσας στη δημοτική εκπαίδευση και στην οικονομική και πολιτική συνεργασία των λαών της Ανατολής με απώτερο σκοπό τη σύμπηξη ανατολικής ομοσπονδίας. Εκτός από τις πολιτικές μελέτες και τα άρθρα του, έγραψε και έργα λογοτεχνικού ενδιαφέροντος. Ίδρυσε επίσης μαζί με άλλους δημοτικιστές τον "Εκπαιδευτικό Όμιλο".
Ο Δραγούμης κατά τον εικοσαετή δημόσιο βίο του, "εθνικιστής" με τη στενή έννοια του όρου δεν υπήρξε. Κατά τον Παγκόσμιο πόλεμο προσπάθησε να βρει μία κοινή βάση συμβιβασμού μεταξύ ελληνισμού, ανατολισμού και σοσιαλισμού. Συγκεκριμένα για τον Ελληνισμό, θεωρούσε ότι μπορεί να χρησιμεύσει ως "μαγιά" της Ανατολής. Στη θέση της σχολαστικής προγονοπληξίας, του ψευδοκλασσικισμού, απαντούσε με ερευνητικότητα, δημιουργία, αυτοπεποίθηση και ελευθερία φρονήματος.
Ίων Δραγούμης (1878 - 1920). Ο Ίων (Ιωάννης) Δραγούμης γεννήθηκε στην Αθήνα, γόνος οικογένειας πολιτικών και γιος του αγωνιστή, βουλευτή, Υπουργού Εξωτερικών της κυβέρνησης Χαριλάου Τρικούπη και λόγιου, Στέφανου Δραγούμη. Σπούδασε Nομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και από το 1899 ακολούθησε τον διπλωματικό κλάδο, υπηρετώντας στη διπλωματική υπηρεσία του Υπουργείου Εξωτερικών. Το 1897 κατατάχτηκε εθελοντικά στο μέτωπο του ελληνοτουρκικού πολέμου, ενώ υπήρξε βασικός συνεργάτης του Παύλου Μελά στην οργάνωση της άμυνας έναντι των Βούλγαρων, πολέμησε στον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο ως απλός δεκανέας και το 1902 τοποθετήθηκε με δική του αίτηση υποπρόξενος στο Προξενείο Μοναστηρίου. Στη συνέχεια υπηρέτησε ως πρόξενος στις Σέρρες (1903), τον Πύργο Βουλγαρίας και τη Φιλιππούπολη (1904), την Αλεξάνδρεια και το Δεδεαγάτς (1905) και το 1907 τοποθετήθηκε στην πρεσβεία Κωνσταντινούπολης. Το 1908 ίδρυσε από κοινού με τον Αθανάσιο Σουλιώτη-Νικολαΐδη την Οργάνωση Κωνσταντινουπόλεως, η οποία είχε ως στόχο της την επίτευξη ισοπολιτείας των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και τη σύμπραξη ελλήνων και τούρκων για τη δημιουργία ενιαίου κράτους στα ευρωπαϊκά πρότυπα. Το 1909 οργάνωσε το Β΄ πολιτικό τμήμα ανατολικών υποθέσεων στο Υπουργείο Εξωτερικών και υπηρέτησε αρχικά στην πρεσβεία της Ρώμης και στη συνέχεια του Λονδίνου, ενώ μετά από περιοδεία του σε πρεσβείες και γενικά προξενεία στα Βαλκάνια, επανατοποθετήθηκε στο Υπουργείο Εξωτερικών, θέση από την οποία διοργάνωσε το 1911 το συνέδριο των Δωδεκανησίων στην Πάτμο, που διαλύθηκε από τους Ιταλούς (είχε προηγηθεί η ιταλική κατάκτηση των Δωδεκανήσων), πρόλαβε ωστόσο να προβάλει το αίτημα για ένωση με την Ελλάδα ή αυτονομία. Κατά τη διάρκεια του πρώτου βαλκανικού πολέμου διετέλεσε σύμβουλος του διαδόχου Κωνσταντίνου, παρακολούθησε την κατάληψη της Θεσσαλονίκης και υπηρέτησε στο Υπουργείο Εξωτερικών υπό τον Ελευθέριο Βενιζέλο, με τον οποίο άρχισε ήδη να εκδηλώνει πολιτική διάσταση. Κατά τη διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου υπηρέτησε ως επιτετραμμένος στη Βιέννη και το Βερολίνο, θέση από την οποία αρνήθηκε να διαπραγματευτεί την ανταλλαγή των ελληνικών πληθυσμών Θράκης και Δυτικής Μικρασίας με τους τουρκικούς πληθυσμούς της Μακεδονίας. Στη συνέχεια διορίστηκε στην πρεσβεία της Πετρούπολης. Το 1915 παραιτήθηκε από το διπλωματικό σώμα και εκλέχτηκε ανεξάρτητος βουλευτής του νομού Φλώρινας. Επικριτής του παλατιού για την πολιτική στο χώρο της Μακεδονίας, που οδήγησε στην παράδοση των ανατολικών περιοχών στους Βούλγαρους, αντιτάχτηκε ωστόσο και στην πολιτική του Βενιζέλου που οδήγησε στην έξωση του Κωνσταντίνου, ενώ επέκρινε και την ελληνική στρατιωτική παρουσία στη Μικρά Ασία, στάση που τον οδήγησε στην εξορία, αρχικά στην Κορσική και στη συνέχεια στη Σκόπελο. Πατριώτης στα όρια του εθνικισμού, ο Ίων Δραγούμης δολοφονήθηκε στην οδό Βασιλίσσης Σοφίας από την υπηρεσία σωματοφυλακής του Βενιζέλου (με αρχηγό τον Παύλο Γύπαρη), όταν μαθεύτηκε η απόπειρα εναντίον του Βενιζέλου στο Παρίσι. Στο χώρο των γραμμάτων ο Δραγούμης έγινε γνωστός κυρίως μέσα από τον Εκπαιδευτικό Όμιλο, του οποίου υπήρξε συνιδρυτής, και των συνεργασιών του με το Νουμά του Δημητρίου Ταγκόπουλου (με το ψευδώνυμο Ίδας). Υπήρξε επίσης συνιδρυτής του περιοδικού Πολιτική Επιθεώρησις. Το λογοτεχνικό έργο του περιλαμβάνει εθνικοπατριωτικά μυθιστορήματα. Για περισσότερα βιογραφικά στοιχεία του Ίωνα Δραγούμη βλ. Βερέμης Θάνος, «Δραγούμης Ίων», Παγκόσμιο Βιογραφικό Λεξικό 3, Αθήνα, Εκδοτική Αθηνών, 1985, Κουμαριανού Αικατερίνη, «Ίων Δραγούμης», Η παλαιότερη πεζογραφία μας Από τις αρχές της ως τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, τ.ΙΑ΄, σ.8-49. Αθήνα, Σοκόλης, 1998, Χρυσανθόπουλος Επαμ., «Δραγούμης Ίων», Μεγάλη Εγκυκλοπαίδεια της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας 6. Αθήνα, Χάρη Πάτση, χ.χ., Ω., «Δραγούμης Ιωάννης ή Ίων», Μεγάλη Ελληνική Εγκυκλοπαίδεια 9. Αθήνα, Πυρσός, 1929, και «Χρονογραφία του Ίωνος Δραγούμη», Τετράδια Ευθύνης 7, 1978, σ.147-149.
(Πηγή: Αρχείο Ελλήνων Λογοτεχνών, Ε.ΚΕ.ΒΙ.).
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
