Το "Ημερολόγιο σοφίας", έργο των τελευταίων χρόνων της ζωής του Τολστόι, είναι το βιβλίο που ο ίδιος θεωρούσε ως τη σημαντικότερη συνεισφορά του στην ανθρωπότητα. Διαβάστηκε πολύ στην προεπαναστατική Ρωσία, απαγορεύτηκε και ξεχάστηκε την εποχή του κομμουνισμού, για ν` ανακαλυφθεί, ευτυχώς, ξανά πριν από μερικά χρόνια. Είναι ένας καθημερινός οδηγός που φωτίζει το μονοπάτι μιας ουσιαστικής ζωής μ` ένα φως που δεν σβήνει ποτέ. Το "Ημερολόγιο Σοφίας" αδίκως λογοκρίθηκε για έναν αιώνα, κι αξίζει αναμφισβήτητα μια θέση ανάμεσα στα λίγα βιβλία στην ιστορία μας που δε θα σταματήσουν ποτέ να μας διδάσκουν τι είναι σημαντικό στη ζωή.
Μέσα σ` αυτό το απάνθισμα θρησκευτικών και φιλοσοφικών σκέψεων, τις οποίες ο Τολστόι άντλησε απ` την παγκόσμια πνευματική κληρονομιά, κάθε ένας από μας μπορεί να βρει κάποια λόγια που θ` αγγίξουν την ψυχή του και θα τον φέρουν πιο κοντά στην ουσία των πραγμάτων, την οποία τόσο επίμονα αρνειται σήμερα ο πολιτισμός μας.
"Ελπίζω οι αναγνώστες του παρόντος βιβλίου να βιώσουν το ίδιο αίσθημα καλοσύνης και ανάτασης που βίωσα κι εγώ όταν εργαζόμουν για τη δημιουργία του, και που βιώνω πάλι και παλι, όταν το ξαναδιαβάζω κάθε μέρα..."
ΛΕΩΝ ΤΟΛΣΤΟΙ, Μάρτιος 1908
Ο Τολστόι (Λεβ Νικολάγιεβιτς Τολστόι) γεννήθηκε στην Γιασνάγια-Πολιάνα, στις 28 Αυγούστου 1828. Ανήκε σε οικογένεια πλούσιων και ευγενών γαιοκτημόνων. Έκανε ολιγόχρονες σπουδές στο πανεπιστήμιο του Καζάν, όπου παρακολούθησε μαθήματα πρώτα στη σχολή ανατολικών γλωσσών και στη συνέχεια στη νομική σχολή. Κατατάχθηκε στο στρατό και συμμετείχε στις εκστρατείες του Καυκάσου και στην άμυνα της Σεβαστούπολης. Κατά την περίοδο αυτή γράφει και τα πρώτα του λογοτεχνικά έργα: Σταθμοί μιας ζωής (Παιδικά χρόνια, εφηβεία, νεότητα) (1852-1857), Μια χιονοθύελλα (1856), Οι δύο Ουσάροι (1856), Διηγήσεις από την Σεβαστούπολη (1868). Η επιτυχία που είχαν αυτά τα διηγήματα τον ενθάρρυνε ν΄ αφοσιωθεί επαγγελματικά στη συγγραφή. Το 1863 εκδίδει το έργο "Οι Κοζάκοι" και το "Πόλεμος και Ειρήνη" (1865-69) το οποίο έγινε δεκτό με ψυχρότητα από τους κριτικούς. Την περίοδο της μεγάλης δόξας καταλαμβάνεται από υπαρξιακές ανησυχίες και αρχίζει ν΄ αναζητά τον Θεό. Το πραγματικό γεγονός της αυτοκτονίας μιας νέας γυναίκας από ερωτική απογοήτευση σε σιδηδρομικό σταθμό της κεντρικής Ρωσίας του δίνει την έμπνευση για να γράψει την Άννα Καρένινα. Άλλα έργα του είναι: "Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς" (1886), "Η σονάτα του Κρόυτσερ" (1889), "Κύριος και υπηρέτης" (1895) και τέλος "Η Ανάσταση" (1899). Το 1901 η Ιερά Σύνοδος θεωρώντας ότι ένα απόσπασμα του βιβλίου Η Ανάσταση είναι εχθρικό προς την ορθόδοξη εκκλησία αποφασίζει τον αφορισμό του συγγραφέα, ο οποίος απογοητευμένος τρέπεται σε φυγή η οποία θα καταλήξει στο θάνατο του συγγραφέα το Νοέμβριο του 1910.
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
