Από την αρχή ως το τέλος του ημερολογίου ο Φίλιππος παρακολουθεί από κοντά τους καλλιτέχνες της εποχής του. Έτσι, μ` εξαιρετική ευστοχία και καλλιτεχνικό αισθητήριο αναφέρεται στα έργα των ζωγράφων Θωμόπουλου, Οθωναίου, Λύτρα και Παρθένη (που τον ξεχωρίζει από τους άλλους), στους μουσικούς Δημήτρη Μητρόπουλο, βαρύτονο Κορωνάκη, τενόρο Οδυσσέα Λάππα, αλλά και στους ηθοποιούς Μαρίκα Κοτοπούλη και Ελπίδα Καλογεροπούλου. [...]

Αναφέρεται ακόμη στην γλωσσοεκπαιδευτική επανάσταση, κι ιδιαίτερα στον Μανόλη Τριανταφυλλίδη. Κατά τη γνώμη του δεν έπρεπε η μεταρρύθμιση αυτή να επιβληθεί απότομα, διότι θα προκαλούσε μεγάλη κοινωνική αντίδραση, αφού ο κόσμος εμπιστευόταν ακόμη τη λόγια παράδοση. Πίστευε ότι η γλώσσα και η εκπαίδευση ήταν κοινό κτήμα του έθνους (του δημιουργού της γλώσσας) και ότι μόνο με τη θέλησή του θα έπρεπε να γίνει η μεταρρύθμιση. Επιθυμούσε να ιδρυθεί στην Αθήνα, ή στην Πόλη, μια επιστημονική και πολιτική ακαδημία Ανατολικών ερευνών.

Σημειώνει τέλος και την ίδρυση του Ελληνικού Ωδείου από τον Κωνσταντίνο Ψάχο και την Εύα Σικελιανού και ενθουσιάζεται για το ζωηρό ενδιαφέρον που δείχνουν για τη διδασκαλία της βυζαντινής εκκλησιαστικής και γενικότερα της ανατολικής μουσικής.

Αγνή Σταυρίδη - Μάρκος Φ. Δραγούμης