[...] Έχω μπροστά μου τα ημερολόγια και τα ταξίδια του Χρόνη Μπότσογλου. Αμφιβάλλω βέβαια αν πρόκειται για ημερολόγια με την τρέχουσα έννοια, της καταγραφής, ας πούμε, περιστατικών, ποικίλων και ποικίλου χαρακτήρα, κατά την ακολουθία του χρόνου. Αμφιβάλλω ακόμα αν πρόκειται για ταξίδια, για ό,τι τέλος πάντων τόσο κοινότατα και συμβατικά θα μπορούσαμε να στριμώξουμε κάτω από την ετικέτα της εκδρομικής λογοτεχνίας. Στην πραγματικότητα βρίσκομαι αντιμέτωπος με ένα τραχύ οδοιπορικό που ανατρέχει στην ηλικία του οδοιπόρου , προσπαθώντας να φτάσει ως τις ρίζες της ύπάρξής του και που, στιγμές-στιγμές, γίνεται ανελέητο όχι μόνο γι΄ αυτόν. Αλλά και για τον αναγνώστη του. Ήδη η διάταξη του υλικού προοιμιακά, υποψιάζει: Ισπανία, Άγιον Όρος, Βενετία, Σαντορίνη, Κύπρος, Ισπανία. Και ο κύκλο κλείνει. Μια οριοθέτηση σημαδιακή από μόνη της. Τόποι, που τους δοκιμάζει το φως, συχνά τους κατακαίει, αλλά επίσης τους δυναστεύει, με την δική της κλιμάκωση, και η σκιά του θανάτου. [...] Πολλοί -και ανυποψίαστοι- θεωρούν ότι η τέχνη είναι χάρις. Ελάχιστοι το ξέρουν ότι πρόκειται για μαρτύριο. Φυσικά, τα ελιξίριά της παρηγορούν τους πάντες. Αυτά που μπορούν να συγκεντρωθούν στάλα-στάλα στην ανάλαφρη γλυφή του αφαλού μιας μαρμάρινης -και διαφανής- Αφροδίτης. Μόνο. (από τον πρόλογο του Θανάση Βαλτινού)