Φταίω εγώ;

Είχα εκμυστηρευτεί σ’ ένα στενό φίλο

θέματα καθαρά προσωπικά,

ότι γυμνάζομαι εντατικά και

έχω επιτυχία επαγγελματική και καλά γονίδια

που μάλλον θα με κρατήσουν ακόμα

πολλά χρόνια στη ζωή.

Αποδεικνύεται ότι τέτοια πράγματα μόνο σε ταξιτζή

μπορούν να φανούν χαλαρωτικά

αφού έτσι γίνεται και κουβέντα πάνω στη δουλειά…

Έλα όμως που, όπως και να ’χει το πράγμα,

ο φίλος δεν ήταν επαγγελματίας οδηγός.

Ενώ ήταν λοιπόν πάνω στο τιμόνι, χτύπησε το κλάξον δυνατά

για να με επαναφέρει στην τάξη.

Και αντί να υπαινιχθεί

ότι στην ηλικία που είμαι τώρα,

μάλλον δεν θα φύγω από τη ζωή χωρίς

να πάρω αγάπη και λατρεία από εκεί

που την θέλω πραγματικά,

άκου τι μου λέει:

«Να συμμορφωθείς

με τις επιταγές της κοινής λογικής,

oπότε καταρχάς να μη

νομίζεις ότι σ ᾽αγαπάει

και θα σε πάρει στο τηλέφωνο

αυτή που ελπίζεις!»

Λέγοντας σε εμένα αυτά ο φίλος μου

έδειξε μιαν έλλειψη αγωγής.

Στης γιαγιάς μου, παλιά,

δύο γυναίκες του σπιτιού σέρνανε με το ζόρι

μια κοπελιά, την κράταγαν

να την φιλήσει τρείς φορές σταυρωτά η μάνα μου,

παιδί στην εφηβεία, που όπως όλα τα παιδιά έτσι

και αυτή τύχαινε να έχει την συγκεκριμένη εμμονή στην περίπτωσή της,

να φιλήσει το κορίτσι πριν κοιμηθεί.

Εσένα βέβαια δεν σε απειλώ με τίποτα τέτοιο,

αλλά

φταίω εγώ που είμαστε οικογενειακά

συνηθισμένοι πάση θυσία να

απαιτούμε ευγενική προς εμάς συμπεριφορά;

Θα μπορούσες λοιπόν και εσύ,

τουλάχιστον να προσποιηθείς ενδιαφέρον

για αυτά που επιδιώκω στα αισθηματικά

και να παραμείνεις ευγενής;

Μπορείς.

***

Η Μαρία Κοπανίτσα γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1956. Σπούδασε αγγλική φιλολογία στο Καίμπριτζ (Girton College, ΒΑ, ΜΑ), ζωγραφική στο City and Guilds of London Art School και χαρακτική στο Παρίσι, με τους Frélaut και Calvert-Brun (1981-1982).

Το 1982 εξέδωσε το βιβλίο Κυκνάνθρωποι – Ποιήματα και χαρακτικά (εκδ. Εστία) και το 2005 εικονογράφησε τους Ομηρικούς Ύμνους στη Δήμητρα και στον Απόλλωνα (εκδ. Το Ροδακιό). Από το 2011, δημοσιεύει ποιήματά της στα περιοδικά Ποιητική και Νέα Εστία.