Εξαντλημένο στον εκδοτικό οίκο
ISBN:
9789600323733
Κατηγορίες:
Έτος κυκλοφορίας
Εκδότης
(...) Ληστρικό μυθιστόρημα, δεν περιορίζεται όμως στην περιγραφή των ληστρικών ηθών· ο συγγραφέας αφηγείται παράλληλα μια ερωτική ιστορία, αλλά και προχωράει σε μια ανατομία της πολιτικής ζωής, όπως είχε διαμορφωθεί στην Ελλάδα κατά τον 19ο αιώνα. Παρά το νεαρό της ηλικίας του και την απειρία του, ο Θεοτόκης κατορθώνει να στήσει ένα ολοκληρωμένο μυθιστορηματικό σύμπαν, που μέσα του κινούνται, δραματικά και αποτελεσματικά, οι ήρωές του, ενώ ταυτόχρονα προβάλλεται ανάγλυφα το κοινωνικό φόντο της εποχής. (...)
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
Ο Γιώργος Ξενάριος (συγγραφέας, κριτικός, μεταφραστής, αρθρογράφος) γεννήθηκε στην Αθήνα το 1959. Το πρώτο του βιβλίο εκδόθηκε το 1990 ("Η πτώση του Κωνσταντίνου", εκδ. Καστανιώτη). Ακολούθησαν: "Οι δίδυμοι" (εκδ. Καστανιώτη, 1994), "Σμιλεύοντας το φως" (εκδ. Καστανιώτη, 2001, βραχεία λίστα Βραβείου "Διαβάζω") και "Στην άκρη του κόσμου" (εκδ. Κέδρος, 2011, βραχεία λίστα Κρατικού Βραβείου Μυθιστορήματος και βραχεία λίστα Βραβείου "Διαβάζω").
Ως κριτικός συνεργάστηκε με το ένθετο "Βιβλιοθήκη" της "Ελευθεροτυπίας" (2000-2009) και με το "Διαβάζω" (2005-2012), ενώ διατηρούσε μόνιμη στήλη στο περιοδικό "Έξοδος" (2007-2010). Παράλληλα, κείμενά του (άρθρα, σχόλια, κριτικές) δημοσιεύονται τακτικά σε εφημερίδες ("Βήμα", "Καθημερινή" κλπ.) και σε λογοτεχνικά περιοδικά ("Το Δέντρο", "Η Λέξη" κλπ.).
Ως μεταφραστής έχει μεταφράσει πάνω από 20 τίτλους από τα γαλλικά, εκ των οποίων δύο (ο "Πειρασμός του Αγίου Αντωνίου" του Φλωμπέρ [εκδ. Ελληνικά Γράμματα, 2006] και οι "Σαρκοβόρες ιστορίες" του Μπερνάρ Κιρινί [εκδ. Μεταίχμιο, 2010]) ήταν στη βραχεία λίστα του Βραβείου Μετάφρασης του ΕΚΕΜΕΛ.
Έχει διδάξει δημιουργική γραφή στο Αμερικανικό Κολλέγιο της Αγίας Παρασκευής-Deree (2003-2006), ενώ οργάνωσε και ήταν ο βασικός εισηγητής του σεμιναρίου δημιουργικής γραφής στις Εκδόσεις Μεταίχμιο (2006-2010). Επίσης δίδαξε λογοτεχνική μετάφραση (από τα γαλλικά) στο Γαλλικό Ινστιτούτο και στο ΕΚΕΜΕΛ (2000-2003). Από το 2011 μέχρι το 2014 δίδαξε δημιουργική γραφή στο Μεταπτυχιακό Τμήμα Δημιουργικής Γραφής του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας.
Γενικός γραμματέας της Εταιρείας Συγγραφέων (2007-2010), της οποίας είναι μέλος από το 2002, ενώ διετέλεσε μέλος, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας, της κριτικής επιτροπής του βραβείου Balcanica (2011). Μέλος της επιτροπής Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων (2012-2013).
Θεοτόκης Κωνσταντίνος (1872-1923). Ο Κωνσταντίνος Θεοτόκης γεννήθηκε το 1872 στην Κέρκυρα, γιος του Μάρκου Θεοτόκη και της Αγγελικής Πολυλά, ανιψιάς του Ιάκωβου Πολυλά. Είχε δυο αδερφούς. Έμαθε τα πρώτα γράμματα στο ιδιωτικό σχολείο Κοντούτη, στη συνέχεια φοίτησε για οχτώ χρόνια στο Εκπαιδευτήριο Καποδίστριας και τέλειωσε το γυμνάσιο το 1888. Μαθητής ακόμα έγραψε το σχολικό εγχειρίδιο Εγχειρίδιον προς κατασκευήν διαφόρων εκ χάρτου παιγνίων. Μέρος πρώτον : Το πτηνόν. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε και το ενδιαφέρον του για τις φυσικές επιστήμες και το 1884 σε ηλικία δεκατεσσάρων ετών εξέδωσε με τον αδερφό του Κωνσταντίνο την εφημερίδα Ελπίς. Το 1887 εξέδωσε μια μελέτη για τον ηλεκτροχημικό τηλέγραφο και έστειλε μια μελέτη για το κυβερνώμενο αερόστατο στη Γαλλική Ακαδημία των Επιστημών που επαινέθηκε.Το 1889 γράφτηκε στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης για σπουδές φυσικομαθηματικών επιστημών. Η κοσμική και σπάταλη ζωή που επέλεξε τον οδήγησε δυο χρόνια αργότερα για συνέχιση των σπουδών του στη Βενετία. Εκεί σύναψε δεσμό με τη βαρώνη Ερνεστίνη φον Μάλοβιτς, δεκαεφτά χρόνια μεγαλύτερή του, από την οποία χώρισε προσωρινά κατόπιν παρέμβασης του πατέρα του τον ίδιο χρόνο, την παντρεύτηκε όμως δυο χρόνια αργότερα στη Βοημία. Ένα χρόνο αργότερα εγκαταστάθηκε με τη σύζυγό του στον πύργο των Καρουσάδων. Τότε χρονολογείται και η έναρξη της βαθιάς φιλίας του με το Λορέντζο Μαβίλη, με τον οποίο πήρε μέρος στην κρητική επανάσταση και στον πόλεμο του 1897 και από τον οποίο υιοθέτησε το ενδιαφέρον του για τη σανσκριτική μυθολογία. Στη συνέχεια ο Κωνσταντίνος έφυγε για σπουδές έξι μηνών στο Γκρατς της Αυστρίας, όπου ήρθε σε επαφή με τη σκέψη του Μαρξ και του Νίτσε και στράφηκε προς τις θεωρητικές επιστήμες. Το 1895 εξέδωσε ένα ρομάντζο στα γαλλικά, το 1899 δημοσίευσε σε συνέχειες το Πάθος και το Πίστομα στο περιοδικό Τέχνη του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου. Το 1900 πέθανε η κόρη του Ερνεστίνη από μηνιγγίτιδα σε ηλικία πέντε ετών. Το 1901δημοσίευσε στο Διόνυσο το διήγημα Juventus Mundi και τον επόμενο χρόνο την Κασσώπη. Το 1902 επισκέφτηκε τη Ζάκυνθο με αφορμή τα εκατό χρόνια από τη γέννηση του Σολωμού και τον ίδιο χρόνο δημοσίευσε ένα άρθρο για το Σολωμό στην εφημερίδα Neue Presse της Βιέννης. Το 1903 γνωρίστηκε με την μετέπειτα στενή φίλη του Ειρήνη Δεντρινού και το 1904 δημοσίευσε στο Νουμά τη διατριβή του Σανσκριτική και καθαρεύουσα. Το 1905 οργάνωσε συνέδριο δημοτικιστών στην Κέρκυρα με αφορμή την εκεί επίσκεψη του Αλέξανδρου Πάλλη. Οι καλεσμένοι επίσης Κωστής Παλαμάς, Γιάννης Ψυχάρης και Ιωάννης Γρυπάρης δεν παρευρέθηκαν. Στη διετία 1907-1909 βρέθηκε στο πανεπιστήμιο του Μονάχου για σπουδές και επέστρεψε στην Κέρκυρα, όπου υποδέχτηκε τον σοσιαλιστή Μαζαράκη. Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του Σοσιαλιστικού Ομίλου Κερκύρας και κατόπιν του Αλληλοβοηθητικού Εργατικού Συνδέσμου Κερκύρας και το 1912 τιμήθηκε με το παράσημο του Σταυρού του Σωτήρος από την κυβέρνηση, βραβείο που όμως δε δέχτηκε. Το 1916 συμμετείχε σε ειδική αποστολή του επαναστατικού κινήματος Θεσσαλονίκης στη Ρώμη μετά από ανάθεση του τότε υπουργού Εξωτερικών Νικολάου Πολίτη. Επέστρεψε στην Κέρκυρα και διορίστηκε αντιπρόσωπος της κυβέρνησης στην Κέρκυρα, θέση από την οποία παραιτήθηκε τον ίδιο χρόνο. Το 1917 μετά την πτώση της αυστροουγγρικής μοναρχίας ο Θεοτόκης και η σύζυγός του καταστράφηκαν οικονομικά. Η υγεία του κλονίστηκε. Εργάστηκε σποραδικά ως διευθυντής λογοκρισίας (για δυο μέρες), ως υπάλληλος των εκδόσεων Ελευθερουδάκη, της Υπηρεσίας Ξένων και Εκθέσεων και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ενώ δεν έπαψε σʼ όλη τη ζωή του να δημοσιεύει πεζογραφικά, ποιητικά και μεταφραστικά έργα του σε πολλά λογοτεχνικά και εφημερίδες (όπως Η Τέχνη, ο Νουμάς, ο Διόνυσος κ.α.).Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ήταν πολύ δύσκολα λόγω της άθλιας οικονομικής του κατάστασης και της αρρώστιας του . Εγχειρίστηκε στον Ευαγγελισμό και οι γιατροί τον συμβούλεψαν να φύγει για την Κέρκυρα, όπου πέθανε την πρώτη Ιουλίου του 1923, αφήνοντας ανολοκλήρωτο το τελευταίο του έργο με τίτλο Ο παπά Ιορδάνης περίχαρος και η ενορία του. Στο χώρο της πρωτότυπης λογοτεχνικής δημιουργίας ο Θεοτόκης ασχολήθηκε κυρίως με την πεζογραφία. Ξεκ
Δείτε όλα τα βιβλία του συγγραφέα
